Ἄν τά πράγματα εἶναι ὅπως τά φαντάζομαι, δέν πρέπει νά ὑπάρχει Ἕλληνας ὁ ὁποῖος δέν ὀφείλει χρήματα
Εἴτε ὡς δόσεις στήν Ἐφορία, τό ΙΚΑ, τό ΤΕΒΕ, τόν ΕΦΚΑ, τά Ταμεῖα, γενικῶς, στήν ΔΕΗ, στίς Τράπεζες, ἀπό δάνεια στεγαστικά, ἐπισκευαστικά, ἐπιχειρηματικά, δάνεια διακοπῶν, δάνεια γάμου (!) κι ἕνα σωρό ἄλλες π(λ)ηγές χρέους, οἱ ὁποῖες «σταθεροποιήθηκαν» κυρίως κατά τήν περίοδο τῶν μνημονίων, τά ὁποία μᾶς ἔφερε ἡ περίφημη θέση τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, ὁ ὁποῖος διεβεβαίωνε ὅτι «λεφτά ὑπάρχουν»!
Τά χρέη αὐτά, λοιπόν, ἔχουν «περάσει» σχεδόν ὅλα σέ διάφορες «εἰσπρακτικές ἑταιρεῖες», σέ δικηγορικά γραφεῖα καί σέ ἄλλες, παρεμφερεῖς «επχειρήσεις» τῆς ἐποχῆς. Καί οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές ἔχουν ὑπαλλήλους. Καί οἱ ὑπάλληλοι ἔχουν τηλεφωνικές συσκευές. Καί τηλεφωνοῦν στούς ὀφειλέτες. Καί τηλεφωνοῦν συνήθως σέ ὧρες «κοινῆς ἡσυχίας». Ὅταν, δηλαδή, μετά τίς τρεῖς τό μεσημέρι ἔχεις ξαπλώσει γιά νά ξεκουράσεις τό ταλαιπωρημένο σου σῶμα…
Προσωπικά, ἐπειδή καί ἐγώ ὀφείλω σέ Τράπεζες, ἀλλά πιστεύω ὅτι τά ἔχω ρυθμίσει, δέν ἐνοχλοῦμαι τόν τελευταῖο καιρό ἀπό τέτοια τηλεφωνήματα. Ὅπου σταθῶ, ὅμως καί ὅπου βρεθῶ, ἀκούω παράπονα. Ἀλλά ἀκούω καί μερικά χαριτωμένα, μερικά ἀπό τά ὁποία σᾶς μεταφέρω.
Τηλεφωνοῦν –μεσημεριάτικα– σέ φίλο μου, ὁ ὁποῖος τούς ἀντιμετωπίζει μέ χιοῦμορ. «Παρακαλῶ, τόν κύριο “τάδε”» λέει ἡ φωνή. «Πoιός τόν ζητεῖ, παρακαλῶ;» ἀπαντᾶ. «Ἀπό τήν δικηγορική ἑταιρεία “δεῖνα”, γιά μιά ὑπόθεσή του». Ὁ φίλος ἀρχίζει τήν πλάκα. «Δέν μπορεῖ τώρα, κάνει μασάζ γιά νά πέσει στήν πισίνα του!». Ἡ κοπέλα «τσιμπάει» καί μπαίνει σέ διάλογο. «Καλά, ἔχει πισίνα καί μασέζ καί δέν πληρώνει πέντε χιλιάρικα στήν Τράπεζα;». Ἄλλο πού δέν θέλει ὁ φίλος. «Μπά; Ἐδῶ ἄλλοι χρωστᾶνε δισεκατομμύρια, ἔχουνε πισίνες, τζάγκουαρ καί ἑλικόπτερα, καί χρωστᾶνε δισεκατομμύρια!»…
Ἄλλος, πάλι, πού ἔχει περάσει τά ἑβδομηνταπέντε μοῦ ἀφηγήθηκε τό ἀκόλουθο καλαμπούρι. «Παρακαλῶ, τόν κύριο Παπᾶ….» λέει ἡ φωνή πού τόν ξυπνᾶ.
«Ποιός τόν ζητεῖ, παρακαλῶ;». «Ἀπό τήν ἑταιρεία “τάδε” γιά κάποια ὑπόθεση ὀφειλῆς του» λέει ὁ ὑπάλληλος. «Ἄ, δέν εἶναι δῶ. Πείτε μου ἐμένα, εἶμαι ὁ πατέρας του!». Ὁ ὑπάλληλος, πού ἔχει τά «στοιχεῖα» τοῦ πελάτη, μυρίζεται ὅτι τοῦ κάνουν πλάκα καί περνᾶ στήν ἀντεπίθεση!. «Ὁ πατέρας του; Καί ζεῖτε ἀκόμη;». Καί ἀρχίζει ὁ φίλος ἕνα «παλμαρέ» ἀπό κατάρες, μέ τίς ὁποῖες «λούζει» τόν ἀτυχῆ ὑπάλληλο. «Ναί, βρέ ζῶ! Κι ἐσύ τί εἶσαι; Συνεταῖρος τοῦ Χάρου;»…
Ὁ ἄλλος, πάλι, τοῦ ὁποίου ἡ σύζυγος εἶχε μιά ἐπιχείρηση ἀνθοῦσα, ἀλλά ἡ πανδημία τήν ὁδήγησε στόν ἀφανισμό, ἔχει ἀποφασίσει νά ἀντιμετωπίζει τούς «ἀνεπιθύμητους τοῦ μεσημεριοῦ» μέ καλαμπούρια! «Παρακαλῶ, τήν κυρία Χαρίκλεια “τάδε”» τοῦ λέει ἡ ὑπάλληλος τῆς «εἰσπρακτικῆς» ἑταιρείας. «Δέν εἶναι ἐδῶ» ἀπαντᾶ ἐκεῖνος. «Θά ἀργήσει νά ἐπιστρέψει;» τόν ρωτᾶ ἡ ὑπάλληλος. «Εἶναι στό σχολεῖο! Θά ἔλθει τό ἀπόγευμα γιατί μένει στό σχολεῖο καί τό μεσημέρι στήν “Μελέτη”!» τῆς ἀπαντᾶ, ἀναφερόμενος στήν …ἐγγονή του, ἡ ὁποία λέγεται ἐπίσης Χαρίκλεια! Καί, φυσικά, ἡ ὑπάλληλος κλείνει τό τηλέφωνο ἀλλόφρων!
Νομίζω ὅτι καλά κάνουν καί «τό ρίχνουν στόν καλαματιανό»! Ἄν τά πάρεις ὅλα σοβαρά σήμερα, δέν πρόκειται νά τά βγάλεις πέρα!
