Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου σήμερα εἶναι τό «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ»…
… ἀφιερωμένο στήν Μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ἡ μνήμη της τιμᾶται μέ ἰδιαίτερη εὐλάβεια ἀνά τόν κόσμο, γιά τούς Ἕλληνες δέ ἔχει καί ἐθνική σημασία, καθώς ἡ Παναγία ἔχει συνδεθεῖ μέ τούς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους. Ἡ λατρεία τοῦ λαοῦ μας στό πρόσωπο τῆς Παναγίας φαίνεται καί ἀπό τά δεκάδες προσωνυμία πού τῆς ἔχουν δοθεῖ, τά ἀμέτρητα προσκυνήματα καί τάματα ἀνά τήν ἐπικράτεια. Ἐφέτος, οἱ ἑορτασμοί θά πραγματοποιηθοῦν τηρουμένων τῶν μέτρων προστασίας τῆς δημοσίας ὑγείας, μέ τούς πιστούς νά συρρέουν στίς ἐκκλησίες ἀλλά καί στό προαύλιο αὐτῶν φορώντας μάσκα, μέ τήν ἀπαραίτητη τήρηση ἀποστάσεως.
Στό ἐπίκεντρο τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων τοῦ Δεκαπενταύγουστου εὑρίσκεται ἡ Παναγία τῆς Τήνου, πού ἔχει καί ἐθνικό χαρακτῆρα. Ἐκτός ἀπό τήν Παναγία τιμᾶται καί ἡ μνήμη ἐκείνων πού ἔχασαν τήν ζωή τους κατά τόν τορπιλλισμό τοῦ πολεμικοῦ πλοίου «Ἕλλη», ἀπό τούς Ἰταλούς, στό λιμάνι τοῦ νησιοῦ ἀνήμερα τόν Δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940. Στό κυκλαδίτικο νησί πραγματοποιεῖται τό μεγαλύτερο προσκύνημα, μέ τούς πιστούς νά καταφθάνουν γονυπετεῖς στόν ναό τῆς Παναγίας τῆς Εὐαγγελίστριας γιά νά ἐκπληρώσουν τό τάμα τους στήν θαυματουργή εἰκόνα. Μάλιστα, εἴθισται ἡ διαδρομή τῶν πιστῶν γονυπετῶν νά ξεκινᾶ ἀπό τό λιμάνι τῆς Τήνου. Ὁ Ἱερός Ναός τῆς Εὐαγγελιστρίας κτίσθηκε στό σημεῖο ὅπου εὑρέθη ἡ εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στίς 30 Ἰανουαρίου 1823. Ἡ εὕρεσις τῆς Ἁγίας Εἰκόνας θεωρήθηκε θεϊκός οἰωνός γιά τήν ἐπιτυχία τῆς Ἐπαναστάσεως ἀπέναντι στόν τουρκικό ζυγό, ἐνῶ ἡ ἀνέγερσις τοῦ μεγαλοπρεποῦς ναοῦ ἀποτελεῖ τό πρῶτο μεγάλο ἀρχιτεκτονικό ἔργο τοῦ νεοσυσταθέντος ἑλληνικοῦ κράτους. Μέ Βασιλικό Διάταγμα τοῦ 1836 καθιερώθηκε ὁ ἑορτασμός τῆς Παναγίας στήν Τῆνο νά εἶναι ὀκταήμερος καί νά διαρκεῖ ἕως τά «ἐννιάμερα τῆς Θεοτόκου», στίς 23 Αὐγούστου. Τίς ἡμέρες αὐτές, μπροστά στόν ἐπιτάφιο καί τήν εἰκόνα, ψάλλονται ὕμνοι καί ἐγκώμια.
Οἱ πιστοί πού ἐπιλέγουν νά ἀσπασθοῦν τήν Παναγία στήν Βόρειο Ἑλλάδα, κατακλύζουν τήν Παναγία Σουμελᾶ στίς πλαγιές τοῦ Βερμίου, κοντά στό χωριό Καστανιά. Ἡ ἐκκλησία κτίσθηκε τό 1951 ἀπό τούς πρόσφυγες τοῦ Πόντου, εἰς μνήμην τῆς ἱστορικῆς ὁμώνυμης μονῆς, τά ἐρείπια τῆς ὁποίας εὑρίσκονται στό ὄρος Μελᾶ, κοντά στήν Τραπεζοῦντα τοῦ Πόντου. Κάθε χρόνο, χιλιάδες εὐλαβεῖς προσκυνητές καί ἐκπρόσωποι Ὁμοσπονδιῶν καί Ποντιακῶν Σωματείων ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό βιώνουν στιγμές θρησκευτικῆς κατανύξεως, ἐνῶ τήν παραμονή, μετά τόν ἑσπερινό, πραγματοποιοῦνται καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις μέ ποντιακά συγκροτήματα.
Στήν πλευρά τοῦ Ἰονίου, οἱ πιστοί συρρέουν στόν ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στά χωριά Mαρκόπουλο καί Ἀργίνια, στήν νότια Κεφαλονιά, ὅπου πόλο ἕλξεως ἀποτελοῦν τά «φιδάκια τῆς Παναγίας». Τά φιδάκια ἔχουν ἕναν μαῦρο σταυρό στήν κεφαλή τους, καί ἐμφανίζονται μέσα καί ἔξω ἀπό τόν ναό ἀπό τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, στίς 6 Αὐγούστου. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση, στήν θέση πού εὑρίσκεται ὁ ναός ἦταν ἕνα παλαιό, μεγάλο καί πλούσιο μοναστήρι τῆς Παναγίας. Κάποτε τό μοναστήρι περικυκλώθηκε ἀπό πειρατές, καί οἱ καλόγριες, φοβούμενες γιά τήν ζωή τους, παρεκάλεσαν τήν Παναγία νά τίς κάνει πουλιά ἤ φίδια. Τίς ἔκανε φίδια, καί μέ αὐτή τήν μορφή, ἱερά πλέον, οἱ καλόγριες ἐπιστρέφουν κάθε χρόνο στόν ναό στίς ἀρχές τοῦ Αὐγούστου. Ὅσο περνοῦν οἱ ἡμέρες πληθαίνουν, ὥσπου τήν παραμονή τῆς Κοιμήσεως «πλημμυρίζουν» τόν ναό. Λέγεται ὅτι τά «φιδάκια τῆς Παναγίας» φέρνουν καλή τύχη στό νησί καί ἡ ἀπουσία τους εἶναι κακός οἰωνός. Κάτι ἀντίστοιχο εἶχε γίνει τό 1953, τά φιδάκια δέν ἐμφανίσθηκαν καί ἐκείνη τήν χρονιά ἔγιναν καταστρεπτικοί σεισμοί.
