Παρακολούθησα τό Σαββατοκύριακο τά «πρωινάδικα» στά κανάλια τῆς τηλοψίας
Φρῖξον ἥλιε! Γεμᾶτα τά «παράθυρα» ἀπό μορφές «εἰδικῶν» γύρω ἀπό τά «ἀναδρομικά», τά «καθυστερούμενα», τίς «ἐπικουρικές», τίς «πρόωρες», τίς «ἐπιστροφές προκαταβολῆς», τά «ἀδήλωτα τετραγωνικά» καί πολλά ἄλλα. Ὅλα περιστρέφονταν γύρω ἀπό τό «πόσα θά πάρω» καί «πόσα μοῦ χρωστάει τό κράτος»…
Κι ἔλεγα μέσα μου «δέν μπορεῖ, κάποιος τώρα θά πεταχτεῖ καί θά πεῖ ὅτι τά τέσσερα δισεκατομμύρια πού θά κοστίσουν στό κράτος τά “ἀναδρομικά”, εἶναι δύο ὁλοκαίνουργιες, γυαλιστερές, φρεγάτες!».Ἤλπιζα ὅτι ἀπό ὅλες αὐτές τίς παγερές μορφές, πού καρφώνουν τό βλέμμα στό ἄπειρο καί παρακολουθοῦν μέ κατάνυξη τόν παντογνώστη καί συνήθως ἀερολογοῦντα δημοσιογράφο νά μιλάει γιά νούμερα, γιά συμβάσεις, γιά Νόμους καί «παραθυράκια», θά τολμήσει νά πεῖ: «Ναί, καλά εἶναι ὅλα αὐτά, ἀλλά σήμερα τό κράτος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει τόν κίνδυνο τῶν ὅπλων καί πρέπει ὅλοι νά βοηθήσουμε πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Κι ὕστερα, βλέπουμε γιά τά «ἀναδρομικά»… Ἀλλά τί μπορεῖ νά περιμένει κανείς ἀπό μιά κοινωνία ἡ ὁποία οἰκοδομήθηκε ἐπάνω στήν «ΑΤΑ», στίς συνεχεῖς αὐξήσεις τῶν μισθῶν καί τῶν συντάξεων σέ μιά ἐποχή πού καταπίναμε ἀμάσητα τά «πακέτα Ντελόρ» καί χτίζαμε τούς ναούς τῆς «Τέχνης» (κοινῶς σκυλάδικα) κατά μῆκος τῶν ἐθνικῶν ὁδῶν; Πῶς μπορεῖς νά ἀλλάξεις μιά κοινωνία ἡ ὁποία δέν ἐμπιστεύεται τίς κατά καιρούς ἡγεσίες, τίς ὁποῖες ἡ ἴδια ψηφίζει; Μιά κοινωνία ἡ ὁποία (ἴσως ὄχι ἀδίκως) θεωρεῖ διεφθαρμένο τό πολιτικό της δυναμικό, ἀλλά ἀρνεῖται πεισματικά νά τό ἀλλάξει; Πῶς νά ἀρνηθεῖ τά ὅποια «δωράκια» τῶν πολιτικῶν μιά κοινωνία πού ἔμαθε πλέον νά κυνηγᾶ τήν «θεσούλα» στό δημόσιο καί νά θεωρεῖ τόν βουλευτή «μεσάζοντα»; Πῶς νά διεγερθεῖ τό αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας ὅταν καί οἱ ἴδιοι οἱ πολιτικοί δέν φρόντισαν ποτέ νά τό «κεντρίσουν», ἀλλά ἀναλώνονται στό «ρουσφέτι» καί μοναδική τους ἔννοια εἶναι ἡ ἐπανεκλογή τους; Μάλιστα, κύριοι. Τέσσερα δισεκατομμύρια «ἀναδρομικά» ἀναμένεται νά μοιράσει τό κράτος. Σε ἐκείνους, βεβαίως, τούς ὁποίους (χωρίς νά ὑπάρχει λόγος) οἱ ὀσφυοκαμπτικές κυβερνήσεις τῶν «μνημονίων» ἔπληξαν ἀλύπητα, μειώνοντας δραματικά τί ἀποδοχές τους. Ἀλλά ἐδῶ πλέον μιλᾶμε γιά τήν ὕπαρξη τῆς ἴδιας τῆς πατρίδος!
Ἴσως νά εἶμαι ρομαντικός, ἀλλά νομίζω πώς ἄν ὁ πρωθυπουργός ἔβγαινε αὔριο καί ἔλεγε «δέν μᾶς ἐνδιαφέρει τό μέλλον τῶν τραπεζῶν ἀλλά τῆς χώρας», ἄν ἔλεγε «περικόπτονται στό ἐλάχιστο καί ρυθμίζονται μέ ευνοϊκότατους ὅρους (ἤ χαρίζονται ἄν μπορεῖ νά γίνει) τά δάνεια μέ τά ὁποῖα οἱ τράπεζες “βομβάρδισαν” τούς Ἕλληνες καί τώρα τούς τά ζητοῦν πίσω διπλά καί τριπλά ἀπειλώντας νά τούς ἀφήσουν στόν δρόμο», ἄν ἔλεγε «παράλληλα μέ ὅλα αὐτά, τά ὅποια “ἀναδρομικά” καί “καθυστερούμενα” θά διατεθοῦν γιά τήν ἄμυνα τῆς χώρας», ποιός θά τοῦ ἔλεγε ὄχι;
Θά μοῦ πεῖτε «μά, αὐτά δέν γίνονται, ἡ χώρα βρίσκεται ὑπό ἐποπτεία!». Δέν θά διαφωνήσω, ἀλλά ὅποιος θά τολμοῦσε νά κάνει αὐτό τό βῆμα, θά ἄλλαζε ὄχι μόνο τήν χώρα του, ἀλλά καί τήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἄν δέν ἀλλάξει, θά βουλιάξει…
