Μέ κοίταζε περίεργα ἡ ἐγγονή μου, πού εἶχα βουρκώσει…
… καθώς παρακολουθοῦσα στήν τηλεόραση τῆς ΕΡT τήν τελευταία ἐκπομπή (σέ ἐπανάληψη φυσικά) τοῦ Διονύση Σαββόπουλου «Ζητῶ (ζήτω) τό ἑλληνικό τραγούδι…». Κι ὅταν ὁ Σαββόπουλος χανόταν στόν ὁρίζοντα μέ ἕνα ποδήλατο, δέν ἄντεξε καί μέ ρώτησε: «Καλά, τόσο συγκινητικό ἦταν;». Καί κάθισα νά τῆς ἐξηγήσω… Θά μποροῦσα νά τῆς πῶ τά τετριμμένα. «Ἔτσι θά αἰσθάνεσαι κι ἐσύ, ἀργότερα, ὅταν θά βλέπεις κάτι πού θά σοῦ θυμίζει τά νιάτα σου» ἤ «Ὁ κάθε ἄνθρωπος θεωρεῖ τά καλύτερα, τά δικά του νεανικά χρόνια» καί ἄλλα, πού κάθε τόσο ἀναμασοῦμε καί ἀραδιάζουμε σέ κάθε εὐκαιρία…
Ἀντί γι’ αὐτά, ὅμως, τῆς εἶπα νά καθίσουμε μαζί στό σκαμπώ τοῦ πιάνου. Κι ἐκεῖ, ἄρχισα νά τῆς παίζω κάποιες μελωδίες ἀπό τραγούδια τοῦ Σαββόπουλου καί τοῦ Κηλαηδόνη, τῶν «Μπήτλς», τά ὁποῖα συχνά ἀκούει στό σπίτι καί μέ κάποια ἀπό τά ὁποῖα μεγάλωσε… Θυμήθηκε λοιπόν (τό ἑνδεκάχρονο κοριτσάκι) ὅτι τόν «Καραγκιόζη» τοῦ Διονύση τόν ἔμαθαν στόν «Παιδικό σταθμό», ὅτι μέ τόν «Φτωχό καί μόνο κάου-μπόι» «ἁλώνιζε» τό σπίτι, ὅτι μέ τό «Ὅταν πηγαίναμε μαζί σχολεῖο» χόρευε ἀσταμάτητα, ὅτι στό αὐτοκίνητο μᾶς ἐπέβαλλε νά ἀκοῦμε τήν «Μυθολογία» τοῦ Διονύση… Τά θυμήθηκε ὅλα καί ἔνιωσα ἀγαλλίαση γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τήν μεγάλωσαν τά παιδιά μας κι ἐμεῖς. Γιατί καί τό δικό μας παιδί μεγάλωσε μέ τήν μουσική καί τά τραγούδια πού «κάτι εἶχαν νά ποῦν». Καί κάθισα ἔπειτα νά τῆς ἐξηγήσω πόσο μεγάλη σημασία ἔχουν ἡ μουσική καί τά τραγούδια πού ἀκούει κάποιος στήν τρυφερή, παιδική του ἡλικία…
Καί, καθώς εἶχε πιά περάσει ἡ ὥρα, κάθισα στήν αὐλή, μέ ἕνα ποτήρι κρασί καί ἕνα ἀπό τά λίγα πιά (μπαγιάτικα) ποῦρα πού ἔχουν ἀπομείνει ἀπό τά «καλά χρόνια», καί σκέφτηκα τά δικά μου τρυφερά χρόνια. Πόσο τυχερός ἤμουν, Θεέ μου, πού στό σπίτι μας ὑπῆρξε ἐκεῖνο τό γραμμόφωνο μέ τίς «πλάκες» ἀπό βακελίτη! Πόσο τυχερός πού ἄκουσα τίς θεῖες φωνές τῆς Βέμπο, τῆς Δανάης, τοῦ Μάριο Λάντζα, τοῦ Μπεντζαμίνο Τζίλι, τοῦ Σαλιάπιν, τά θεσπέσια ἐκεῖνα βάλς τῶν Στράους, τίς εἰσαγωγές ἀπό τήν «Κλέφτρα κίσσα», τόν «Κουρέα τῆς Σεβίλλης», τίς ἄριες ἀπό τόν «Ριγκολέτο» καί ἄλλες, ὑπέροχες ὄπερες… Μέ τό πού ἔμαθα τόν χειρισμό τοῦ γραμμοφώνου, ὅποτε εὕρισκα εὐκαιρία, πλησίαζα τό αὐτί μου στό «χωνί» καί ρουφοῦσα τίς μελωδίες… Κι ὅταν ἀργότερα ἐμφανίσθηκε στό σπίτι τό «ράδιο-πικάπ» καί οἱ δίσκοι τῶν 45 στροφῶν, ἔγινε ἡ μουσική μας ζωή εὐκολότερη.
Κι ἐκεῖ ἀνακάλυψα τό «ρόκ-ἔντ-ρόλ», καθώς ἡ (κατά ἕνδεκα χρόνια μεγαλύτερή μου) ἀδελφή μας ἔφερε τό δισκάκι μέ τό «Rock around the clock», ἕναν ρυθμό πού ἄλλαξε ὅλο τόν κόσμο! Κι ὕστερα, στό γυμνάσιο, ἦλθε τό «Love me do» καί πήραμε τόν δρόμο τῆς ἄλλης μουσικῆς, ἀφήνοντας πίσω μας τά ἀθεράπευτα «μινόρε» τῆς θλίψεως καί τῆς «καταφρόνιας»… Ὁ Θεός νά σέ ἔχει καλά, Διονυσάκη, μπαγασάκο. Κι ἐγώ, πού ξέρω καλά, εὐχαριστῶ καί τόν μικρό Κωνσταντῖνο, τόν ὁποῖο ὁ ἀξέχαστος φίλος Στάμος «πότισε» μέ τά καλά ἀκούσματα καί μέ μπόλικο Σαββόπουλο τά δικά του παιδιά…
