Αὐτό ὑποστηρίζουν εὐρωβουλευτές καί εἰδικοί
Τῆς Μύρνας Νικολαΐδου
ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΟΣ ἐκρηκτικός καί ἀμετανόητος εὐρωσκεπτικιστής. Αὐτός εἶναι ὁ βασικός ἐνορχηστρωτής τοῦ Brexit Νάιτζελ Φάρατζ, πού διανύει πλέον τίς τελευταῖες στιγμές του στήν Εὐρωβουλή. Καί ὡς φαίνεται ἡ ἀπουσία του ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά γίνεται αἰσθητή. Αὐτό τουλάχιστον ὑποστηρίζουν οἱ εὐρωβουλευτές καί οἱ εἰδικοί ἐπί τῶν εὐρωπαϊκῶν θεμάτων πού συμμετεῖχαν στήν ἔρευνα τοῦ Votewatch Europe, ὑπό τόν τίτλο «Κερδισμένοι καί χαμένοι τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς-Σεπτέμβριος 2018». Πράγματι ὁ Φάρατζ εὑρέθη στήν κορυφή τῆς λίστας μεταξύ ἐκείνων πού θά λείψουν περισσότερο ἀπό τήν ἑπόμενη Εὐρωβουλή. Ὁ πρώην ἡγέτης τοῦ UKIP θά ἀποχωρήσει ἀπό τό Εὐρωκοινοβούλιο ὅπως καί τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς βρεταννικῆς ἀντιπροσωπείας, ὅταν ἡ χώρα του ἐξέλθει ἀπό τήν ΕΕ. Καί ἐπέλεξε νά κάνει ἕνα ἀποχαιρετιστήριο δῶρο στόν ἄλλοτε μεγάλο ἀντίπαλό του Ζάν-Κλώντ Γιοῦνκερ. Κατά τήν πρόσφατη ὁμιλία τοῦ πρόεδρου τῆς Κομμισσιόν ἐνώπιον τῆς Ὁλομελείας τοῦ Στρασβούργου τοῦ δώρισε ἕνα ζευγάρι κάλτσες μέ τά χρώματα τῆς σημαίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου. Ἄλλωστε ὁ Φάρατζ φεύγει ἀπό τό εὐρωπαϊκό προσκήνιο, ἔχοντας ἐκπληρώσει τήν ἀποστολή του. Βοήθησε τό ἀκροδεξιό UKIP νά γίνει τό τρίτο μεγαλύτερο κόμμα τῆς βρεταννικῆς πολιτικῆς στίς γενικές ἐκλογές τοῦ 2015, ἐνῶ ἔπεισε περισσοτέρους ἀπό 17 ἑκατομμύρια Βρεταννούς νά ψηφίσουν ὑπέρ τοῦ Brexit. Αὐτό κι ἄν ἦταν τό μεγαλύτερό του ἐπίτευγμα. Ἀφιέρωσε πάνω ἀπό 20 χρόνια ἀπό τήν ζωή του, ὥστε νά πείσει τούς Βρεταννούς νά ἀποχωρήσουν ἀπό τήν ΕΕ. Καί τό ἐπέτυχε πανηγυρικῶς, παγιδεύοντας τόν τότε ἡγέτη τῶν Συντηρητικῶν Νταίηβιντ Κάμερον, πού προκήρυξε τό δημοψήφισμα μᾶλλον ἀνυποψίαστος, ὅπως ἀπεδείχθη ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος. «(Οἱ Βρετανοί) προσφέρουμε τώρα ἕνα φάρο ἐλπίδας στούς δημοκράτες σέ ὅλη τήν εὐρωπαϊκή ἤπειρο. Τό Ἡνωμένο Βασίλειο δέν θά εἶναι τό τελευταῖο κράτος μέλος πού θά ἀποχωρήσει ἀπό τήν ΕΕ» δήλωσε ὁ Φάρατζ σέ συνέντευξη Τύπου, μετά τήν ἀνακοίνωση τῶν ἀποτελεσμάτων τοῦ δημοψηφίσματος τόν Ἰούνιο τοῦ 2016.
Ἐπί πλέον ὁ Φάρατζ ὑπῆρξε καί ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους ὑποστηρικτές τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα κατά τήν διάρκεια τῆς ἐγκληματικῆς διαπραγματεύσεως πού παρ’ ὀλίγον νά ὁδηγήσει τήν Ἑλλάδα ἐκτός ΕΕ. Τόν Ἰούνιο τοῦ 2015 εἶχε ταχθεῖ ὑπέρ τῶν θέσεων τοῦ Τσίπρα ὅπως αὐτές εἶχαν διατυπωθεῖ στήν ἐφημερίδα Le Monde. «Ὁ Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος κατηγόρησε τούς κυρίαρχους παῖκτες τῆς Εὐρωζώνης ὅτι φέρνουν σταδιακά τήν “πλήρη κατάργηση τῆς δημοκρατίας στήν Εὐρώπη”. Πόσο δίκιο ἔχει» εἶχε ἀναφέρει ὁ ἡγέτης τοῦ UKIP σέ δήλωσή του στό Twitter. Ἐπετέθη δέ στόν Ζάν-Κλώντ Γιοῦνκερ καλώντας τον «νά “βγάλει τόν σκασμό” γιά τό τί θέλουν ἤ δέν θέλουν οἱ Βρεταννοί, δέν μᾶς ξέρει». Συμφώνως, πάντα, μέ τόν Φάρατζ, ὁ Τσίπρας ἤθελε νά πεῖ «τήν ἀλήθεια στούς εὐρωπαϊκούς λαούς γιά τήν διαπραγμάτευση». Ἕναν χρόνο νωρίτερα εἶχε βεβαίως προτείνει τήν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος καί ἄλλων μεσογειακῶν χωρῶν ἀπό τό εὐρώ. «Θά ἔλθει ἕνα σημεῖο στό ὁποῖο ἡ Ἑλλάς θά βγεῖ ἀπό τό εὐρώ, θά ἐπαναφέρει τήν δραχμή καί θά γίνει μία ὑποτίμησις τῆς τάξεως τοῦ 70%-75%, καί τότε ὅλοι ἐσεῖς θά κάνετε χρυσές δουλειές, γιατί θά γίνει κορυφαῖος τουριστικός προορισμός» εἶχε ἐπισημάνει. «Τότε θά κάνω κι ἐγώ ἐκεῖ διακοπές» εἶχε πεῖ, προτρέποντας νά πράξει τό ἴδιο καί ἡ Μάλτα.
Ἄν καί πάντα ἐπέμεινε ὅτι τά ἐπιχειρήματά του γιά τήν διάλυση τῆς ΕΕ καί τήν ἔξοδο τῆς Βρεταννίας εἶναι ρεαλιστικά καί ὀρθά, ἀναγκάσθηκε νά παραδεχθεῖ ὅτι μία ἐκ τῶν βασικῶν ὑποσχέσεων τῆς ἐκστρατείας ὑπέρ τοῦ Brexit ἦταν ψέμα! Ὁ Νάιτζελ Φάρατζ εἶχε ὑποσχεθεῖ κατά τήν διάρκεια τῆς ἐκστρατείας ὅτι τό Ἡνωμένο Βασίλειο θά κατευθύνει πρός τό Ἐθνικό Σύστημα Ὑγείας τῆς Βρεταννίας τά 350 ἑκατομμύρια λίρες πού κατά τόν ἴδιο τό Λονδῖνο ἔστελνε στήν ΕΕ. Κάτι πού φυσικά δέν ἰσχύει.
Σέ μιά ἀπό τίς τελευταῖες ἐξομολογήσεις του ὁ Φάρατζ, πάντως, παρεδέχθη ὅτι ἡ ΕΕ εἶναι ἡ ἰδέα πού λατρεύει νά μισεῖ. «Θά μοῦ λείψει τό θέατρο, θά μοῦ λείψει τό δρᾶμα» δήλωσε σέ συνέντευξη Τύπου στό Στρασβοῦργο, προσθέτοντας: «Εὐχαριστήθηκα τίς φωνές. Ἦταν ὑπέροχα». Δέν δίστασε μάλιστα νά πετάξει καί μιά «βόμβα», δηλώνοντας ὅτι μπορεῖ νά ἐπιστρέψει: « Ὅταν δέν θά ἔχουμε σημαῖες καί ἐθνικούς ὕμνους καί στρατούς καί προέδρους, ἀλλά μιά Εὐρώπη βασισμένη στήν ἰδέα πού κυριαρχοῦσε στό Στρασβοῦργο στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1940, ποιός ξέρει, τότε ἴσως νά γίνω ὁ μεγαλύτερος ὑπέρμαχος τῆς Εὐρώπης».
