Σκέψου τώρα νά εἶσαι ὁ πατέρας ἤ ἡ μάνα αὐτῶν τῶν κοριτσιῶν πού πνίγηκαν στήν πισίνα τοῦ ξενοδοχείου.
Νά ἔχεις δώσει τήν ζωή σου γιά νά μεγαλώσεις δύο γυναῖκες δεκαέξι καί δεκαεννέα ἐτῶν, νά τίς φέρεις γιά διακοπές στήν Ἑλλάδα καί νά πρέπει νά φύγεις γιά τήν Γαλλία μέ δύο φέρετρα!
Δέν ἔχω κοιμηθεῖ δυό βράδυα, σᾶς βεβαιῶ, ἀγαπητοί. Κοιτάζω τό ταβάνι καί σκέπτομαι αὐτούς τούς μαρτυρικούς γονεῖς! Σκέπτομαι τά παιδιά τους, πού πνίγηκαν «σέ μιά κουταλιά νερό» ἀβοήθητα, σέ μιά πισίνα ξενοδοχείου!
Σκέπτομαι τό δικό μου παιδί, πού ὅποτε κολυμποῦσε σέ πισίνα ἤ στήν θάλασσα, ἡ μάνα του ἦταν «ἀπό πάνω». Κι ὅταν τήν ἐπέκρινα, μέ τό γνωστό «ἄσε λίγο τό παιδί νά κάνει ἐλεύθερα τό μπάνιο του», μοῦ ἀπαντοῦσε «πήγαινε καί κάτσε κοντά του καί μήν ἀπομακρύνεσαι ρούπι!»…
Σκέπτομαι ἀκόμη τήν ἐγγονή μας, πού ὅταν μπεῖ στήν πισίνα ἤ στήν θάλασσα ξεχνάει νά βγεῖ. Μέ μιά μάσκα καί ἕνα ζευγάρι πέδιλα θαλάσσης, βουτάει συνεχῶς κι ἐγώ (καθώς ἡ γιαγιά δέν κολυμπάει ἀλλά στέκεται κέρβερος στήν ξαπλώστρα) ἀκολουθῶ μέχρις ἐξουθενώσεως. Ἀλλά «δέν τήν ἀφήνω ρούπι».
Γιατί τό νερό εἶναι «ἄτιμο πρᾶμα», ὅπως λένε οἱ παλιοί ναυτικοί. Καί τό θέμα δέν εἶναι τό ἄν «ξέρεις μπάνιο», ἀλλά τό ἄν στήν δύσκολη περίπτωση πού θά σοῦ τύχει θά ἔχεις δίπλα σου κάποιον νά σέ σώσει!
Γι’ αὐτό καί δέν μπορῶ νά δεχθῶ νά ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα τῆς φιλοξενίας καί τοῦ τουρισμοῦ πισίνα ἤ παραλία ὀργανωμένη χωρίς ναυαγοσώστη!
Καί δέν τά γράφω αὐτά «κατόπιν ἑορτῆς», πιστέψτε με. Ἀπό τότε πού ἄρχισα νά ἀσχολοῦμαι μέ τό ρεπορτάζ, ἔχω δημοσιεύσει οὔτε θυμᾶμαι πόσα ἄρθρα σχετικά μέ τούς πνιγμούς στίς ἑλληνικές θάλασσες. Ρίξτε μόνο μιά ματιά στίς ἀνακοινώσεις πού κάνουν κάθε μέρα οἱ κατά τόπους λιμενικές ἀρχές. Θά κουραστεῖτε νά μετρᾶτε πνιγμούς!
Καί δέν χάνονται μόνο ὑπερήλικες, πού δέν ὑπολογίζουν ὅτι τό κολύμπι ἀπαιτεῖ προσπάθεια καί καταπονεῖ τήν καρδιά στίς μεγάλες ἡλικίες, ἀλλά καί νέους, πού βουτοῦν εἴτε μέ γεμᾶτο στομάχι εἴτε σέ σημεῖα ὅπου ὁ βυθός εἶναι ἐπικίνδυνος.
Χάνονται, ὅμως, καί παιδάκια, τά ὁποῖα «διέφυγαν τῆς προσοχῆς τῶν συνοδῶν τους» καί ἔχασαν τήν ζωούλα τους στά ἥσυχα νερά τῆς πλάζ…
Καί μήν ἀκοῦτε τά παραμύθια ὅτι εἴμαστε χώρα ναυτική, χώρα πού βρέχεται σχεδόν ἀπό παντοῦ ἀπό τήν θάλασσα. Τρίχες κατσαρές! Εἴμαστε μιά χώρα ὅπου τά παιδιά μας δέν μαθαίνουν εὔκολα κολύμπι, μιά χώρα μέ κλειστά ἤ ἀχρησιμοποίητα ἀκόμη κολυμβητήρια. Κι ὅταν δέν ἔχεις ἀποκτήσει τήν «κουλτούρα» τῆς πισίνας, ὅπως συμβαίνει σέ ἄλλες χῶρες, τότε θά ἔχεις περιπτώσεις ὅπως ἐκεῖνες στό Ἡράκλειο, μέ τις δύό κοπέλες, καί μέ τό κοριτσάκι στήν Ρόδο.
Ὅσο ὄμορφες κι ἄν εἶναι οἱ θάλασσές μας, ὅσο σύγχρονες πισίνες κι ἄν διαθέτουν τά πολυτελῆ ξενοδοχεῖα μας, καλό εἶναι νά θυμόμαστε ὅτι «τό νερό εἶναι ἄτιμο πρᾶμα». Καί ὅσο γιά τά παιδιά «δέν τά ἀφήνουνε ρούπι ἀπό τά μάτια μας»!
