Ὤ, πόσο ἀγαπῶ τίς τελετές παραδόσεως-παραλαβῆς στά ὑπουργεῖα!
Εἶναι προσφιλής μου αὐτή ἡ συνήθεια, δέν ἔχω χάσει σχεδόν καμμία ἀπό τίς τελετές αὐτές στά ὑπουργεῖα, στά ὁποῖα –κατά καιρούς– ἔκανα ρεπορτάζ.
Τυγχάνει νά «ὑπηρετῶ» στό Ὑπουργεῖο Ναυτιλίας, ὅπου ἔχει τήν δική του χάρη, λόγω Λιμενικοῦ Σώματος. «Λιλιά», πηλίκια, κορδόνια, «προσοχές», παραγγέλματα, «παρουσιάστε», «ἐπ’ ὤμου» καί ἄλλα τέτοια.
Θυμᾶμαι κάποιους ὑπουργούς, οἱ ὁποῖοι ἐκπλήσσονταν ὅταν, φθάνοντας στό Ὑπουργεῖο (τότε στεγαζόταν στό Πασαλιμάνι, στήν γωνία Σωτῆρος καί Βασιλίσσης Σοφίας), ἔπεφταν ἐπάνω στό ἄγημα πού «παρουσίαζε ὅπλα» καί στήν φιλαρμονική τοῦ Λιμενικοῦ, πού παιάνιζε τόν «Ναύτη τοῦ Αἰγαίου»!
Δέν εἶχαν ξαναδεῖ «τιμές» στά ἄλλα ὑπουργεῖα ὅπου εἶχαν –ἄν εἶχαν– θητεύσει καί τό ἀπολάμβαναν. «Κλαρίνο» ὁ ὑπασπιστής τοῦ ἀπερχομένου ὑπουργοῦ, «κλαρίνο» καί ἐκεῖνος πού περίμενε νά γίνει ὑπασπιστής τοῦ καινούριου!
Ἐπιτρέψτε μου νά θυμηθῶ τό περιστατικό μέ τόν Βαγγέλη Γιαννόπουλο. Ἦταν οἰκογενειακός μας φίλος καί ἀμέσως μετά τήν τελετή «παραλαβῆς» μέ φώναξε στό γραφεῖο του. «Γιά λέγε, ἔτσι γίνεται κάθε φορά; Μουσικές καί παρελάσεις;» μοῦ λέει. «Ἔτσι γίνεται, καί ἡ φιλαρμονική τοῦ Λιμενικοῦ εἶναι ἀπό τίς καλύτερες!» τοῦ λέω. «Καί παίζει μόνο ἐμβατήρια;» μέ ρωτάει. «Ἀπ’ ὅλα παίζει, μέχρι τζάζ!» τοῦ λέω…
Τήν ἑπομένη φορά πού ἡ φιλαρμονική ὑποδέχθηκε τόν ὑπουργό σέ μία τελετή ὁρκωμοσίας ἀξιωματικῶν, ἔπαιξε (σέ μάρς) τό «Εἴμαστε δυό-εἴμαστε τρεῖς» τοῦ Μίκη Θεοδωράκη! Ὁ Γιαννόπουλος μέ κοίταξε, μοῦ χαμογέλασε καί κατάλαβα! Ἀπό τζάζ μπορεῖ νά μήν ἐσκάμπαζε, ἀλλά τοῦ ἄρεσε ὁ Μίκης καί ἡ Σωτηρία Μπέλου!
Θυμᾶμαι ἀκόμη τόν θυμό τοῦ ἀείμνηστου Μανώλη Κεφαλογιάννη (ἐπιλογή τοῦ Κων. Καραμανλῆ), ὁ ὁποῖος παρέδωσε στόν Ἰωάννη Φικιώρη (ἐπιλογή τοῦ Γ. Ράλλη). Ὁ Κεφαλογιάννης γνώριζε ὅτι εἶχε δυσαρεστήσει τήν πλοιοκτησία μέ τήν ἄρνησή του νά ἱκανοποιήσει ὁρισμένα αἰτήματα καί ἄφησε σαφεῖς αἰχμές κατά τήν ἀποχώρησή του! Τά ἐσωκομματικά εἶναι πάντοτε ἰσχυρότερα ἀπό ἄλλα ἐπεισόδια.
Θυμᾶμαι ἀκόμη τήν τελετή παραδόσεως τοῦ ὑπουργείου ἀπό τόν Γιῶργο Κατσιφάρα, τόν ἔμπιστο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, στόν Κοσμᾶ Σφυρίου, τόν ὁποῖο ἐπέλεξε ὁ Κ. Σημίτης ὅταν ἀνέλαβε τήν πρωθυπουργία, μέ τόν Παπανδρέου στό Ὠνάσειο! Ἦταν σημειολογική ἡ ἀντικατάστασή του, καθώς ὁ Σημίτης ἀποστράτευε ἕναν ἐπιτυχημένο ὑπουργό, μέ τήν βούλα «παπανδρεϊκό»…
«Ἀφοῦ τρώει ἐμένα, φαντάσου τί ἔχει ἀκόμα νά φάει ὁ Κινέζος!» μοῦ εἶχε πεῖ ὁ ἀείμνηστος Κατσιφάρας ἐνῶ περίμενε τόν ἀντικαταστάτη του…
Χθές βρέθηκα στήν τελετή παραδόσεως-παραλαβῆς. Ὁ Φώτης Κουβέλης παρέδωσε στόν Γιάννη Πλακιωτάκη. Τελετή σεμνή (λίγο μεγάλη σέ διάρκεια σέ συνθῆκες ἀφόρητης ζέστης), ἄγημα, φιλαρμονική, παραγγέλματα καί κόσμος. Κόσμος πολύς. Καί συγγενεῖς καί φίλοι τῶν πολιτικῶν. Κάτι πού παλαιότερα δέν ὑπῆρχε στίς τελετές, οἱ ὁποῖες ἦταν πιό «σφιχτές» καί πιό «μαζεμένες».
Ὅσο κι ἄν προσπαθῶ, δέν θυμᾶμαι τίς συζύγους καί τά παιδιά τῶν ἀποχωρούντων ἤ παραληπτῶν νά προσέρχονται στίς τελετές καί νά ποζάρουν στόν φακό. Ὡραῖα εἶναι τά «ἐνσταντανέ», ὄμορφες εἶναι οἱ «κοσμικότητες». Γιατί ὄχι; Ἀρκεῖ νά ὑπάρχει κοσμιότης. Καί κάποιος ἐνδυματολογικός κώδικας, φυσικά…
