Ὀφείλω νά συγχαρῶ τόν πρωθυπουργό γιά τήν σαφήνεια καί τήν ἀποφασιστικότητα τοῦ διαγγέλματός του
Μέ λόγια ἁπλά, καθημερινά, ἔβαλε τά πράγματα σέ τάξη καί μᾶς ἔθεσε πρό τῶν εὐθυνῶν μας. Καί γιά νά τίς ἀναλάβουμε μέ σοβαρότητα, καλό θά εἶναι νά διαβάσουμε τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ.
Τό ἔγραψε ὁ Ἰταλός ἰατρός Ντανιέλε Μακίνι ἀπό τό Μπέργκαμο τῆς Ἰταλίας.
«Ἔπειτα ἀπό πολλή σκέψη γιά τό ἄν πρέπει καί τί πρέπει νά γράψω σχετικά μέ τό τί συμβαίνει σέ ἐμᾶς ἐδῶ, αἰσθάνθηκα ὅτι ἡ σιωπή δέν συνιστᾶ ὑπεύθυνη στάση. Καταλαβαίνω τήν ἀνάγκη νά μή δημιουργηθεῖ πανικός, ἀλλά ὅταν τό μήνυμα τῆς ἐπικινδυνότητας αὐτοῦ πού συμβαίνει δέν ἀρκεῖ, κάτι πρέπει νά κάνει κανείς.
Ὁμολογῶ ὅτι καί ἐγώ ὁ ἴδιος παρακολούθησα μέ κάποια ἔκπληξη τήν πλήρη ἀναδιάρθρωση ὁλόκληρου τοῦ νοσοκομείου τήν περασμένη ἑβδομάδα, ὅταν ὁ νέος ἐχθρός μας ἦταν ἀκόμα κρυμμένος στή σκιά: οἱ θάλαμοι σιγά-σιγά ἄδειαζαν, προαιρετικές δραστηριότητες διακόπτονταν, καί οἱ ΜΕΘ ἐλευθερώνονταν γιά νά διατεθεῖ ὁ μεγαλύτερος δυνατός ἀριθμός κλινῶν. Τό ἕνα μετά τό ἄλλο, τά τμήματα πού εἶχαν ἀδειάσει γεμίζουν πιά μέ ἐντυπωσιακούς ρυθμούς. Κι ἐνῶ ὑπάρχουν ἀκόμη ἄνθρωποι πού καυχῶνται ὅτι δέν φοβοῦνται νά παρακούσουν τίς ὁδηγίες, διαμαρτυρόμενοι ὅτι ἡ «κανονικότητά τους» ἔχει ὁδηγηθεῖ σέ κρίση, ἡ ἐπιδημιολογική συμφορά ἐξελίσσεται ραγδαῖα. Καί πιά δέν ὑπάρχουν χειρουργοί, δέν ὑπάρχουν οὐρολόγοι ἤ ὀρθοπεδικοί, δέν ὑπάρχει τίποτε: εἴμαστε ὅλοι γιατροί πού ξαφνικά γίναμε μέλη τῆς ἴδιας ὁμάδας γιά νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτό τό τσουνάμι πού μᾶς ἔχει ἐξουθενώσει.
Τά κρούσματα πολλαπλασιάζονται, τά Ἐπείγοντα καταρρέουν. Ὅλοι προσέρχονται γιά τούς ἴδιους λόγους: πυρετός καί βήχας, ἀναπνευστικά προβλήματα. Καί ὅλοι ἀνεξαιρέτως χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη. Κάποιος πρέπει νά διασωληνωθεῖ ἀμέσως καί νά μπεῖ σέ ΜΕΘ. Γιά κάποιους ἄλλους, πάλι, εἶναι ἤδη ἀργά… Τό προσωπικό εἶναι ἐξουθενωμένο. Εἶδα τήν ἀλληλεγγύη ὅλων μας, πού δέν σταματούσαμε νά ἀπευθυνόμαστε στούς παθολόγους συναδέλφους μας ρωτῶντας, “Τί νά κάνω, ποῦ μπορῶ νά βοηθήσω τώρα;”…
Δέν ὑπάρχουν βάρδιες πιά, δέν ὑπάρχουν ὡράρια. Ἡ κοινωνική μας ζωή ἔχει ἀνασταλεῖ. Δέν βλέπουμε πιά τίς οἰκογένειές μας, ἀπό φόβο μήν τούς μολύνουμε. Μερικοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε ἤδη μολυνθεῖ παρά τήν τήρηση τῶν πρωτοκόλλων. Κάποιοι ἀπό τούς συναδέλφους μας πού κόλλησαν τόν ἰό ἔχουν, μέ τή σειρά τους, μολύνει συγγενεῖς τους, καί κάποιοι ἀπό αὐτούς τούς συγγενεῖς παλεύουν ἤδη, κι αὐτοί, μεταξύ ζωῆς καί θανάτου. Γι’ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ: Kάντε ὑπομονή, νά χαρεῖτε, πού δέν μπορεῖτε νά πᾶτε στό θέατρο, στά μουσεῖα καί στό γυμναστήριο. Δεῖξτε μιά στάλα ἔλεος στούς χιλιάδες ἡλικιωμένους πού ἴσως πεθάνουν ἀκριβῶς ἐξαιτίας σας. Ὅλοι ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά εἴμαστε χρήσιμοι. Ἀλλά κάντε κι ἐσεῖς τό ἴδιο. Ἐμεῖς ἐπηρεάζουμε τή ζωή καί τόν θάνατο μερικῶν δεκάδων ἀνθρώπων. Ἐσεῖς, μέ τό περιβάλλον σας, πολύ περισσότερων.
Σᾶς παρακαλῶ, κοινοποιῆστε αὐτό τό μήνυμα. Πρέπει νά καταλάβουν ὅλοι τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη νά μή διαδοθεῖ αὐτό πού συμβαίνει ἐδῶ σ’ ἐμᾶς καί στήν ὑπόλοιπη Ἰταλία». Μείνετε σπίτι, σᾶς παρακαλῶ…
