Ὁ σημερινός πρωθυπουργός καί ἡ κυβέρνησή του
ἔχουν αὐτοπαγιδευτεῖ στίς καρέκλες τῆς ἐξουσίας καί
ἀντί συμβιβασμῶν προκρίνουν τήν ἔνταση
ὡς ἐργαλεῖο ἐξόδου ἀπό τήν παγίδα
ΑΝΤΙ νά περιμένει τή λήξη τῆς θητείας τῆς κυβερνήσεως Σαμαρᾶ-Βενιζέλου τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 καί νά κερδίσει μᾶλλον ἄνετα τίς ἐκλογές πού θά ἀκολουθοῦσαν, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας βιαζόταν νά καθίσει στήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας. Προφανῶς, σέ μιά περίοδο κρίσης, οἱ ἄνθρωποί του ἔπρεπε κάτι νά κάνουν, συνδυάζοντας τό τερπνόν μετά τοῦ ὠφελίμου. Ἔτσι, ἔρριξε 18 μῆνες πρίν τήν τότε κυβέρνηση καί, μέ τή στήριξη καί συμμετοχή ἑνός κομματιοῦ τῆς συντηρητικῆς δεξιᾶς, ἀνέβηκε στήν ἐξουσία μέσω ἑνός ρεσιτάλ δημαγωγίας καί ὑποσχέσεων-μαϊμού. Στή συνέχεια, ἀντί νά ἐφαρμόσει ὅ,τι ἀπέμενε ἀπό τό δεύτερο μνημόνιο, τό τίναξε στόν ἀέρα καί ὑπέγραψε ἕνα τρίτο μνημόνιο, ἐπαχθέστερο, τό ὁποῖο κόστισε στήν Ἑλλάδα 100 δισ. εὐρώ καί τήν πλήρη διάλυση τῶν τραπεζῶν της.
Στά χρόνια τοῦ τρίτου καί ἀχρείαστου μνημονίου, ἡ Ἑλλάδα ὄχι μόνον δέν μεταρρυθμίσθηκε ἀλλά ἔχασε καί τήν εὐκαιρία νά συμμετάσχει στά προγράμματα ποσοτικῆς χαλάρωσης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κεντρικῆς Τράπεζας (ΕΚΤ), τά ὁποῖα θά τῆς εἶχαν δώσει τήν εὐκαιρία σήμερα νά βρίσκεται στόν δρόμο τῆς ἀνάπτυξης.
Ἀντ’ αὐτῆς τῆς προοπτικῆς, ἡ Ἑλλάδα ἐξελίσσεται σέ φορολογική κόλαση, σέ ἀντιεπιχειρηματική περιφέρεια καί σέ ἐπενδυτική Σαχάρα, στήν ὁποίαν σέ λίγα χρόνια θά κατοικοῦν μόνον δημόσιοι ὑπάλληλοι καί συνταξιοῦχοι.
Σήμερα, μετά ἀπό 51 μῆνες παραμονῆς τοῦ Ἀλ. Τσίπρα στήν ἐξουσία, γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό ὅτι τό πρῶτο ἑξάμηνο τῆς θητείας του τό 2015 καί τά ὅσα ἔγιναν τότε, εἶναι μιά ἱστορία πού δέν θά κλείσει πολύ εὔκολα. Ὅπως, ἐπίσης, δέν θά κλείσουν διόλου γρήγορα καί εὔκολα καί μιά σειρά ἄλλες περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες κυριολεκτικά μόλυναν τόν δημόσιο βίο τῆς χώρας, σέ μιά ἐποχή πού ἡ Ἑλλάδα ὅσο ποτέ ἄλλοτε εἶχε καί ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὁμοψυχία, ὑπευθυνότητα καί δημιουργική ἐνόραση.
Ὅλα αὐτά μᾶς ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι γιά τόν Ἀλέξη Τσίπρα ἡ ἀπώλεια τῆς ἐξουσίας δέν θά εἶναι μιά ἁπλή ὑπόθεση ὅπου μιά πολιτική παράταξη διαδέχεται μίαν ἄλλη στήν ἄσκηση κυβερνητικῶν καθηκόντων. Ἡ σημερινή κυβέρνηση ἀνοίγει πολλά μέτωπα μέ διχαστικό περιεχόμενο καί αὐτοῦ τοῦ τύπου οἱ πληγές δέν κλείνουν μέ φιλικό διακανονισμό. Κατά πρῶτον, λοιπόν, ἔχουμε τήν βάσιμη αἴσθηση ὅτι ὁ κ. Ἀλέξης Τσίπρας φοβᾶται πώς ἡ ἀποχώρησή του ἀπό τήν ἐξουσία θά προκαλέσει ἐνέργειες ἀντεκδίκησης, πού ἴσως νά ἔχουν εὐρύτερες ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στήν καρριέρα του. Καί τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι γιατί ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τοῦ διχασμοῦ ὀξύνοντας τά προσωπικά του προβλήματα; Ἡ ἀπάντηση ἔχει προφανῶς δύο σκέλη.
Ὁ σημερινός ἐπικεφαλῆς τῆς κυβέρνησης καί τοῦ Σύριζα, πρῶτον, στούς ἀριστερούς ὀπαδούς του δέν ἔχει τίποτα ἀπολύτως νά πεῖ. Οἱ ἀριστερές του θέσεις καί προθέσεις ἔχουν πλέον γιά καλά ἐνταφιαστεῖ καί οἱ ἀναφορές του, στόν Ἄρη Βελουχιώτη γιά παράδειγμα, μόνον ἄφθονο γέλιο προκαλοῦν. Ἀκόμα, ἀπολύτως τίποτα ἐπίσης δέν ἔχει νά πεῖ ὁ Ἀλέξης Τσίπρας καί στό τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, πού τοῦ ἔφερε τήν ἐξουσία. Αὐτό τό βαθύτατα ἀντιδραστικό κομμάτι τοῦ ἀνδρεοπαπανδρεϊκοῦ κινήματος γιά ἐξουσία καί μόνον διψάει καί ὅλα τ’ ἄλλα τό ἀφήνουν παγερά ἀδιάφορο. Στηρίζει τόν Τσίπρα ὅσο διαισθάνεται ὅτι αὐτός μπορεῖ νά προσφέρει ὀφίτσια καί παράτες. Ἄν ἡ διαίσθηση αὐτή ἀτονήσει, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί τόν «εὐεργέτη» τους θά τόν στείλουν ὅπου δεῖ!! Δέν πρέπει κανείς νά ξεχνᾶ ὅτι αὐτό τό κομμάτι τοῦ ΠΑΣΟΚ φέρει καί τεράστιο μερίδιο εὐθύνης γιά τήν χρεωκοπία τῆς χώρας. Στούς ὀπαδούς, λοιπόν, τοῦ τριτοκοσμικοῦ ΠΑΣΟΚ, ἡ μόνη γλῶσσα πού μπορεῖ νά ἔχει κάποια πέραση εἶναι αὐτή τοῦ Παύλου Πολάκη, ἀλλά καί τοῦ ἰδίου τοῦ πρωθυπουργοῦ, ὅταν κάνει λόγο γιά «ἐλίτ», «πλούσιους» καί «σαλόνια».
Εἶναι κατάδηλο, ἔτσι, ὅτι ὁ σημερινός πρωθυπουργός, μήν ἔχοντας κάτι λαϊκίστικο καί δημαγωγικό νά ὑποσχεθεῖ, ἔχει προκρίνει τή λασπολογία ὡς τρόπο ἄσκησης πολιτικῆς. Ποσῶς ἐνδιαφέρεται γιά τή δημοκρατία, τόν πολιτικό πολιτισμό καί τήν πνευματική ἀνάπτυξη.
Θεωρεῖ ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ὅτι ἡ χυδαιοποίηση τοῦ δημοσίου βίου ἀποτελεῖ σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα γιά τόν ἴδιο καί γι’ αὐτό θά συνεχίσει πάνω στό μοτίβο αὐτό. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι μέ τήν ἐπιλογή του αὐτή ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ἴσως ἄθελά του, τροφοδοτεῖ καί ἄλλες παράπλευρες ἐξελίξεις, πού ἔχουν σχέση μέ ἀντιδημοκρατική ἐκτροπή.
Ἡ ἀποθράσυνση τοῦ ὑποκόσμου τῶν Ἐξαρχείων καί τῶν «μπουμπουκιῶν» πού τόν ἐξυπηρετοῦν, σήμερα ἐκδηλώνεται μέ προπονήσεις ἀντιδημοκρατικοῦ χαρακτῆρα, αὔριο ὅμως μπορεῖ νά πάρει ἄλλες πολύ πιό σοβαρές διαστάσεις.
Μήπως τελικά αὐτό εἶναι πού ἐπιδιώκει ὁ Ἀλέξης Τσίπρας; Ἄν ὄχι, τότε γιατί κατ’ ἐπανάληψη ἔχει τονίσει σέ Εὐρωπαίους ἀρχηγούς κρατῶν καί πρωθυπουργούς ὅτι μετά ἀπό αὐτόν ἡ Ἑλλάδα θά βρεθεῖ σέ… φάση χάους καί ὅτι μόνον αὐτός… ἐξασφαλίζει τήν κοινωνική Εἰρήνη;
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
