Παρακολούθησα τήν πανηγυρική τελετή ἐπ’ εὐκαιρία τῆς συστάσεως τῆς Ἐπιτροπῆς ἡ ὁποία…
… θά ἡγηθεῖ τῶν ἐκδηλώσεων γιά τόν ἑορτασμό τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Ἔχοντας κατά νοῦ τήν ἄψογη διοργάνωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004, διοργάνωση ἡ ὁποία –μέ τό κῦρος καί τήν ἀποτελεσματικότητά της– ὑποχρέωσε τούς Ἕλληνες πολῖτες νά συμπεριφερθοῦν ἀναλόγως, μέ ἀποτέλεσμα ἡ χώρα νά εἶναι ἐντελῶς διαφορετική –πρός τό καλύτερο– γιά τήν περίοδο ἐκείνη, πιστεύω ὅτι κάτι καλό θά βγεῖ.
Καί δέν εἶναι τώρα ἡ στιγμή γιά νά ἐκφράσουμε τυχόν ἀντιρρήσεις μας γιά τήν ἐπιλογή τῶν προσώπων τά ὁποῖα θά στελεχώσουν τήν Ἐπιτροπή ἤ γιά ἄλλες ἐπί μέρους γκρίνιες. Ἔχουμε καιρό γιά τέτοια.
Ἐκεῖνο πού χρειάζεται εἶναι ἡ ἐνεργοποίηση τῶν ἑστιῶν πολιτισμοῦ οἱ ὁποῖες λειτουργοῦν στίς ἑλληνικές πόλεις ἀλλά καί σέ κάποιες μεγάλες πόλεις τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὥστε νά καταθέσουν ἰδέες καί ἀπόψεις, τίς ὁποῖες ἡ Ἐπιτροπή ἤ ὅποιος ἄλλος ὁρισθεῖ, θά μελετήσει καί θά ἐπιλέξει.
Ἀσφαλῶς, ὁ ἑορτασμός τῶν 200 ἐτῶν δέν πρέπει νά ἀναλωθεῖ σέ «ταρατατζούμ» καί νομίζω –ἀπό ὅσα ἄκουσα νά λέγονται χθές– δέν θά γίνει κάτι τέτοιο. Δέν θά πρέπει, ἐπίσης, νά περιοριστοῦμε σέ κάποια διεθνῆ συνέδρια, τά ὁποῖα βεβαίως πρέπει νά ὀργανωθοῦν καί στά ὁποῖα πρέπει νά κληθοῦν νά συμμετάσχουν προσωπικότητες οἱ ὁποῖες ὑπηρετοῦν τά ἑλληνικά γράμματα καί τίς τέχνες παγκοσμίως.
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού θά πρέπει νά προσέξει ἰδιαιτέρως ἡ Ἐπιτροπή καί ἐκεῖνοι πού θά ἀναλάβουν τά ἐπί μέρους θέματα, εἶναι τό ὅτι τά 200 χρόνια συμπίπτουν μέ μία ἀπό τίς πλέον δύσκολες περιόδους πού διέρχεται ἡ χώρα μας. Μία περίοδος κατά τήν ὁποία τό φρόνημά μας ἔχει τρωθεῖ ποικιλοτρόπως, ἡ ἐθνική μας κυριαρχία ἔχει ἐν μέρει ἐκχωρηθεῖ ἀλλά καί ἀμφισβητεῖται ἀπό ἐκείνους τῶν ὁποίων τόν ζυγό ἀποτινάξαμε μέ τήν Ἐπανάσταση τοῦ ’21.
Φυσικά, δέν πρέπει νά ὀμφαλοσκοπήσουμε γιά μιά ἀκόμη φορά. Καί, ἀσφαλῶς, δέν εἴμαστε «τό κέντρο τοῦ κόσμου», ὅπως εἶπε χθές ἡ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς. Νά προσέξουμε, ὅμως, καί νά μήν λησμονήσουμε ὅτι ναί, ἐδῶ σέ αὐτήν τή γῆ, ὑπῆρξε τό κέντρο τοῦ κόσμου. Ναί, ἐδῶ γεννήθηκε ἡ ἀθηναϊκή δραχμή, ἡ ὁποία ἀπετέλεσε τό ἰσχυρότερο νόμισμα στόν τότε γνωστό κόσμο καί ἐπί 300 χρόνια ἡ ὑποτίμησή της δέν ὑπερέβη τό 2%! Νά μήν λησμονήσουμε ὅτι, θέλουμε-δέν θέλουμε, κατοικοῦμε στόν τόπο ὅπου γεννήθηκε καί λειτούργησε ἡ Δημοκρατία, τό πολίτευμα στό ὄνομα τοῦ ὁποίου ὀμνύουν σήμερα ὅλα τά ἔθνη καί τά κράτη.
Καί αὐτό δέν εἶναι ἀρχαιολατρεία, ὅπως ἴσως νομίζουν οἱ διάφοροι, κατ’ ὄνομα μόνον προοδευτικοί, οἱ ὁποῖοι προτάσσουν πρό πάντων τόν μηδενισμό. Οὔτε θά εἶναι «πατριδολαγνεία» νά ἀνατρέξει ἡ Ἐπιτροπή στήν κατακλεῖδα τῆς διαθήκης τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη πρός τούς νέους, ἀνήμερα τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων στήν Πνύκα, τόν Νοέμβριο τοῦ 1828!
«Σέ ἐσᾶς μένει νά γιατρέψετε καί νά στολίσετε τόν τόπον πού ἐμεῖς λευτερώσαμε. Καί γιά νά γίνει αὐτό πρέπει νά ἔχετε θεμέλια τήν ὁμόνοια, τήν θρησκεία καί τήν λευτεριά». Καί σέ ἐμᾶς, δηλαδή, γιά νά ἐξηγούμεθα…
