TO KOMMATIKO φαινόμενο ἐξελίσσεται. Ὅταν ἀποκαταστάθηκε ἡ Δημοκρατία, τά κόμματα ἔχαιραν μεγάλης αἴγλης καί ἐκτιμήσεως. Ἡ Νέα Δημοκρατία καί τό ΠΑΣΟΚ εἶχαν ἕκαστο ἕνα ἑκατομμύριο μέλη. Σέ κάθε χωριό καί σέ κάθε πόλη ἄνοιγαν γραφεῖα τοπικῶν ὀργανώσεων. Οἱ κομματικοί μηχανισμοί ἦταν γιγαντιαῖοι καί κινητοποιοῦσαν κόσμο: γιά ἀφισοκόλληση, γιά μεταφορά σέ συγκεντρώσεις ἐκτός νομῶν, γιά οἰκονομική ἐξόρμηση μέ κουπόνια, γιά πολλά. Στίς ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη τοπικῶν ἐπιτροπῶν καί νομαρχιακῶν ἐπιτροπῶν μετεῖχε χιλιάδες κόσμος. Σέ μιά ἐποχή οἱ ὀργανωμένοι ὀπαδοί τῆς Νέας Δημοκρατίας μετεῖχαν καί σέ ἐσωκομματικά δημοψηφίσματα γιά τό ποιοί ὑποψήφιοι θά περιληφθοῦν στά ψηφοδέλτια τῆς Νέας Δημοκρατίας. Τό μοντέλο τοῦ μαζικοῦ κόμματος καί τοῦ κόμματος ἀξιωματούχων σήμερα πεθαίνει. Εἶναι στά σπαράγματά του. Ὁ ΟΠΕΚΕΠΕ, στόν ὁποῖο τό κόμμα παρενέβαινε γιά νά γίνουν πλούσιοι ὀλίγοι προὔχοντες εἰς βάρος χιλιάδων ἐντίμων νεοδημοκρατῶν, εἶναι ὁ ἐνταφιασμός αὐτοῦ τοῦ μοντέλου. Σήμερα αὐτό τό μοντέλο λειτουργίας κόμματος ἔχει ἀπομείνει νά τό ἐφαρμόζει μόνο τό ΚΚΕ τό ὁποῖο διαθέτει ὀργανωμένη βάση. Ἡ Νέα Δημοκρατία καί τό ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στήν διεξαγωγή ἐσωκομματικῶν ἐκλογῶν γιά τήν ἀνάδειξη ἀρχηγοῦ, καί τέλος. Ἡ δημοκρατία τελειώνει ἐκεῖ. Ἀλλά ἡ πυραμίδα πρός τά κάτω ἔχει ἀλλοιωθεῖ καί, ὅπως θά ἀναλύσουμε μέ ἀποκαλύψεις, ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τό μοντέλο τοῦ καθολικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Σέ […]

«Μιά τόσο μακρινή ἀπουσία.» Ἦταν μιά ταινία τοῦ ἐξαίρετου Σταύρου Τσιώλη.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ ΛΙΚΕΡ ΤΩΝ ΔΟΝ-ΖΟΥΑΝ

Η Εκλογή τοῦ Προέδρου Τράμπ εἶχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες.

Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά δεχθῶ ὅτι ἕνα κορίτσι δεκαέξι ἐτῶν πέθανε ἔπειτα ἀπό κατανάλωση –νοθευμένου κατά πᾶσαν πιθανότητα– ἀλκοόλ ἔξω ἀπό ἕνα μπάρ στό «Γκάζι».

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 24 Ὀκτωβρίου 1925

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ

Χορηγός ἐπικοινωνίας τῶν Τεμπῶν ἡ τροπολογία γιά τόν Ἄγνωστο – Γιατί εἶναι ἱστορική ἡ 24η Ἰανουαρίου 2024 – Κόμμα μεταρρυθμιστῶν μέ σῆμα τήν Φερράρι

Διαβάζω ὅτι «θά γίνουν διάφορα» στήν παρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καί ἀναπολῶ.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΕΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΤΑΙ

Μέ Αφορμή τόν θάνατο τοῦ Διονύση Σαββόπουλου εἰσηγοῦμαι μιά ἄσκηση πρός ἐπίλυση μέ τήν βοήθεια μιᾶς ἐκπληκτικῆς ἀνθρώπινης αἴσθησης πού δέν ἔχει ἡ ΑΙ: τῆς φαντασίας! Ἄν θέλαμε νά περιγράψουμε τήν μουσική ὅλων τῶν μεγάλων συνθετῶν τῆς ἐποχῆς μας, ποιά ἀνθρώπινη χειρονομία θά ἐπιλέγαμε γιά νά τήν συμβολίσουμε; Ἐναλλακτικά, μέ ποιά εἰκόνα θά τήν ταυτίζαμε; Γιά ὅσο σκέπτεστε τίς ἀπαντήσεις σας, εἰσφέρω ὡς τροφή γιά σκέψη τίς δικές μου. Θά ταύτιζα τόν Μίκη μέ μιά ὑψωμένη γροθιά. Αὐτός ἦταν ὁ Θεοδωράκης, αὐτή καί ἡ Μεταπολίτευση. Ἀνεκπλήρωτοι πόθοι. Τόν Μάνο μέ μιά μεγάλη ἀγκαλιά. Τῆς συμφιλιώσεως, τῆς ἀνοχῆς καί τῆς πολιτικῆς συμπεριλήψεως. Τόν Μαρκόπουλο μέ τίς ρίζες. Ἦταν ὁ σκαπανεύς τους. Τόν Ξαρχάκο μέ τό σῆμα τῆς νίκης ἀπέναντι στό ἄδικο. Καί τόν Νιόνιο μέ ἕναν κύκλο. Τόν κύκλο τοῦ «ὅλοι μαζί». Πῶς ἀγκαλιάζονται καί χορεύουν οἱ παῖκτες τῆς Ἐθνικῆς μπάσκετ μετά ἀπό κάθε νίκη; Αὐτό. Αὐτός ἦταν ὁ Σαββόπουλος. Ἡ ἑλληνική χαρά κλεισμένη σέ κύκλο. Ὅλους ὅμως τούς μεγάλους μας τούς ἑνώνει μιά λεπτή νοητή γραμμή, ἡ ὁποία λείπει σήμερα κατά βάση ἀπό τόν δημόσιο βίο. Ἡ γραμμή τῆς Ἑλληνικότητας. Πολλούς ἐξ αὐτῶν τούς ἑνώνει καί τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐπηρέασε τό ἔργο τους. Ὁ ἀριστερός Θεοδωράκης ἐκτόξευσε τό […]

Ἦταν ἕνα «μουσικό πρωινό» τοῦ Νίκου Μαστοράκη, νομίζω τό ’65.