Ὁ Ἀντώνης Λιβάνης ἦταν «Ὁ τελευταῖος τῶν Μοϊκανῶν», μιᾶς παλαιᾶς φρουρᾶς τοῦ χώρου τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς
Ἦταν «ὁ τελευταῖος τῶν ἐμπίστων», ὁ ἄνθρωπος-σκιά τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ὁ ἄνθρωπος «γιά τά δύσκολα» καί γιά τίς «ἐπικίνδυνες ἀποστολές».
Ἀπό τίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, τότε πού ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς μερίμνησε γιά τήν ἐπάνοδο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου στήν Ἑλλάδα ἀπό τίς ΗΠΑ, ὁ Λιβάνης βρέθηκε δίπλα στόν «ἐκκολαπτόμενο» τότε πολιτικό καί παρέμεινε κοντά του μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.
Ὁ Λιβάνης, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή στά 94, λέγεται ὅτι «πῆρε μαζί του ὅλα τά μυστικά τοῦ Ἀνδρέα». Εἶναι βέβαιο ὅτι γνώριζε σχεδόν τά πάντα καί δέν μιλοῦσε ποτέ. Βεβαίως, τό ὅτι κάποια στιγμή ἔγινε ἰδιοκτήτης ἐκδοτικοῦ οἴκου, ἀφήνει κάποια περιθώρια αἰσιοδοξίας γιά κάποιο βιβλίο-ἔκπληξη, ἀλλά τό βλέπω δύσκολο, ἀναλογιζόμενος τήν σοβαρότητα μέ τήν ὁποία ὁ ἐκλιπών ἀντιμετώπισε τόν ρόλο τῆς «σκιᾶς» ἑνός μεγάλου πολιτικοῦ ἀνδρός.
Εἶχα τήν εὐκαιρία νά τόν γνωρίζω καί νά συνομιλήσω μαζί του ἀρκετές φορές, χάρις στήν στενή καί εἰλικρινῆ φιλία πού εἶχε μέ τόν ἀλησμόνητο κοινό μας φίλο Λάμπη Σαραντίτη, ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί ἐπιτυχημένο ἐπιχειρηματία. Μποροῦσε εὐχαρίστως νά σοῦ μιλήσει γιά τά πάντα, ἐκτός ἀπό ὁτιδήποτε ἀφοροῦσε στόν Ἀνδρέα Παπανδρέου. «Γράφετε;» τόν εἶχα ρωτήσει, ἐλπίζοντας ὅτι κρατοῦσε σημειώσεις ἀπό ὅσα εἶχε ζήσει καί τά ὁποῖα κάποια στιγμή θά ἔβγαιναν στό φῶς.
«Θυμᾶμαι!» ἦταν ἡ ἀπάντησή του…
Σέ κάποιες στιγμές πιό «χαλαρές», στό σπίτι τοῦ φίλου μας, προσπάθησα νά «μάθω κάτι παραπάνω», ἀλλά ματαίως. Μπορῶ νά βεβαιώσω, ὅμως, ὅτι ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ.
Θυμᾶμαι ἐπίσης ὅτι σέ μιά περίοδο πού δέν εἶχε γίνει κἄν συζήτηση γιά «θέμα ἡγεσίας» στήν Νέα Δημοκρατία, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι «σύντομα θά γίνει πρόεδρος στήν ΝΔ ὁ Κώστας Καραμανλῆς». «Εἶναι πρόβλεψη ἤ πληροφορίες;» τόν εἶχα ρωτήσει χωρίς νά λάβω ἀπάντηση.
Μία ἀπό τίς «ἐπικίνδυνες ἀποστολές» πού τοῦ ἀνέθετε ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ἦταν τά τηλεφωνήματα σέ ὑπουργούς πού «ἔκοβε» στούς ἀνασχηματισμούς («ἀναδόμηση» τούς ἔλεγε) στούς ὁποίους συχνά προσέφευγε.
Ὁ Ἀνδρέας δέν ἤθελε «νά στενοχωριέται» καί γιά τόν λόγο αὐτό ἔδινε στόν Λιβάνη ἕνα «χαρτάκι» κι ἐκεῖνος ἔκανε τό ἀπαραίτητο τηλεφώνημα.
«Ἄν σέ πάρει τηλέφωνο ὁ Λιβάνης σέ ὧρες ἀνασχηματισμοῦ, εἶναι βέβαιο ὅτι φεύγεις» μοῦ εἶχε πεῖ ὁ Γιῶργος Κατσιφάρας. Ἦταν ἕνας δύσκολος καί ἄχαρος ρόλος, καθώς ὁ Λιβάνης ἦταν ἐκεῖνος πού δεχόταν τά παράπονα καί τήν πικρία (καμμιά φορά καί κάτι βαρύτερο) τῶν «κομμένων», καί ὄχι ὁ Ἀνδρέας, πού ἀπέφευγε ἐντέχνως τό «πικρόν ποτήριον»…
Πρίν ἀπό καιρό τοῦ εἶχε τηλεφωνήσει ὁ κοινός μας φίλος καί τοῦ εἶχε μιλήσει γιά ἕνα βιβλίο πού εἶχα ἑτοιμάσει. Ὁ Λιβάνης τόν ρώτησε τό θέμα. Ὅταν ὁ Λάμπης τοῦ ἀνέλυσε τήν «ὑπόθεση», ἡ ἀπάντηση ἦταν: «Πές του νά τό ξανασκεφτεῖ, νά περάσει κάνας χρόνος καί πάλι ἐδῶ εἴμαστε»… Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀπό τότε τό σκέπτομαι ἀκόμη…
