Θυμᾶμαι, στό Γυμνάσιο, τότε πού μαθαίναμε τήν σύγχρονη Ἱστορία…
… ἀπό ἀνθρώπους πού τήν εἶχαν ζήσει ἤ ἀπό ἐκείνους τῶν ὁποίων οἱ γονεῖς εἶχαν πρωταγωνιστήσει στά μεγάλα γεγονότα, μαθαίναμε κι ἕνα τσιτάτο: «Τά Βαλκάνια εἶναι ἡ πυριτιδαποθήκη τῆς Εὐρώπης!».
Καί τήν ἀφορμή γιά τό τσιτάτο ἔδινε ἡ δολοφονία τοῦ Ἀρχιδοῦκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου τῆς Αὐστρίας, διαδόχου τοῦ θρόνου τῆς Αὐστροουγγαρίας καί τῆς γυναίκας του Σοφίας, Δούκισσας τοῦ Χόχενμπεργκ, πού δολοφονήθηκαν στό Σεράγιεβο, ἀπό τόν Γκαβρίλο Πρίντσιπ, ἕναν ἀπό τήν ὁμάδα τῶν ἕξι Σερβοβόσνιων δολοφόνων πού συντονίζονταν ἀπό τόν Ντανίλο Ἴλιτς.
Δολοφονία, ἡ ὁποία καί ἀπετέλεσε τήν ἀφορμή γιά τόν Πρῶτο (καί φονικώτατο) Παγκόσμιο Πόλεμο, τόν ὁποῖο κήρυξαν (ἐντελῶς συμπτωματικά) οἱ Γερμανοί!
Ἔκτοτε, πέρασαν χρόνια πολλά. Ἀλλά τά Βαλκάνια παρέμειναν πυριτιδαποθήκη. Ἀπεδείχθη κατά τόν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ὅταν οἱ Βούλγαροι, οἱ Κροᾶτες καί κάποιοι Ρουμᾶνοι συμπαρατάχθηκαν μέ τούς Γερμανούς, ὅταν οἱ Βούλγαροι πάτησαν πόδι ὡς δύναμη Κατοχῆς στήν Ἑλλάδα, ὅταν οἱ Ἕλληνες καί οἱ Σέρβοι ἀντιστάθηκαν καί ὅταν, μετά τόν Πόλεμο, τά Βαλκάνια (πλήν τῆς πατρίδας μας καί κάπως τῆς Σερβίας) εὑρέθησαν ὑπό τήν σοβιετική «ἐποπτεία» καί… καλοπέρασαν!
Μόνη ὠφελημένη ἀπό τόν πόλεμο ὑπῆρξε ἡ Τουρκία! Μέ τήν πολιτική τοῦ «ψόφιου κορηοῦ», οἱ Τοῦρκοι παρέμειναν δῆθεν «οὐδέτεροι» καί εἰσέπραξαν κέρδη ἀπό ὅπου αὐτό κατέστη δυνατό. Ἔκτοτε, ὅμως, ἐνῶ οἱ ἄλλες βαλκανικές χῶρες ἡσύχασαν (ἔτσι φαινόταν τουλάχιστον) ἡ Τουρκία ἦταν πάντα ὁ ταραχοποιός τῆς περιοχῆς, Καί μόλις εὕρισκε εὐκαιρία, ἐπεδίωκε –συνήθως μέ πράξεις βίας– νά «θυμίζει» ὅτι ὑπῆρξε ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία. Ἕνα μόρφωμα, μέ τό ὁποῖο ἡ σημερινή Τουρκία ἐλάχιστη ἔχει σχέση, ἀλλά αὐτό δέν ἀπασχολοῦσε τούς κατά καιρούς ἡγέτες τῆς «τουρκικῆς δημοκρατίας»… Ἔτσι, κάθε τόσο εἴχαμε ἕνα πραξικόπημα, γέμιζαν οἱ φυλακές «ἀναρχικούς καί κομμουνιστές», κυβερνοῦσαν γιά κάποιο καιρό οἱ στρατηγοί κι ἔπειτα «ἔβαζαν τούς δικούς τους»… Τό 1955 εἴχαμε τό πογκρόμ εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων, τά ἑπόμενα χρόνια τόν πλήρη ἐξοβελισμό τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ἀπό τήν Πόλη, τήν Ἴμβρο καί τήν Τένεδο, καί τό 1974 τήν εἰσβολή καί κατοχή στήν Κύπρο! Οὔτε μία στιγμή δέν ἔχουν ἡσυχάσει ἀπό τότε οἱ Τοῦρκοι! Ὑπῆρξαν μάλιστα περίοδοι μεγάλων ἐσωτερικῶν ταραχῶν, τρομοκρατία, δολοφονίες, συγκρούσεις, καί τό «Κουρδικό» πάντα στήν πρώτη γραμμή. Ἔχουν μείνει στήν Ἱστορία οἱ ἄγριες καί αἱματηρές Πρωτομαγιές στήν Πόλη. Μέχρι πού ἀνέλαβε τήν ἐξουσία ὁ φαινομενικά μετριοπαθής Ταγίπ Ἐρντογάν (πόσο μοῦ θυμίζει τόν Μεντερές!), ὁ ὁποῖος, ἀργά ἀλλά σταθερά, μετέβαλε τήν Τουρκία σέ μία ἰσλαμική, σημαντική ἀγορά καί συνεπῶς ὑπολογίσιμο «σύμμαχο» τῆς «παγκοσμιοποοιημένης» Δύσεως, ἡ ὁποία, ἐκτός ἀπό τήν γεωπολιτική θέση, βλέπει τήν Τουρκία καί ὡς φθηνό τόπο γιά ἐπενδύσεις.
Οἱ Δυτικοί δέν γνωρίζουν τίς ἑλληνικές παροιμίες. Κι ἔτσι ὁ «χωριάτης» δέν ἀνέβηκε μόνο στό κρεβάτι, ἀλλά συστηματικά ἅρπαζε ὅ,τι εὕρισκε, καί τώρα δίνει τό «μεγάλο χτύπημα» μέ τό «Μεταναστευτικό». Τί θά κάνει ἡ Εὐρώπη; Θά καταπιεῖ τήν μεγαλύτερη καί ὠμή πρόκληση ἀπό τόν «σουλτάνο» τοῦ «Καζάν-καζάν» ἤ θά ξαναδιαβάσει τήν Ἱστορία της καί θά δώσει τίς δέουσες ἀπαντήσεις;
