Πιστεύω ὅτι δέν ὑπάρχει καλύτερη ἔκφραση τοῦ εὖ ἀγωνίζεσθαι καί ὡραιότερο θέαμα ἀπό τόν κλασσικό ἀθλητισμό
Οἱ ἀγῶνες στίβου ἦταν καί εἶναι –γιά μένα– ὅ,τι πιό ὄμορφο στόν χῶρο τῶν σπόρ. Γιατί εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ μοναχικοῦ ἀθλητῆ, ἡ ἀποθέωση τῆς ψυχικῆς καί σωματικῆς δυνάμεως.
Δέν θέλω νά ὑποτιμήσω καί ἄλλα ὀλυμπιακά ἀθλήματα, τήν γυμναστική, τήν κολύμβηση, τήν ἱστιοπλοΐα, ἀλλά ὁ στίβος εἶναι ἡ κορυφή, ἡ κορωνίδα, τό «ζενίθ»… Ἔτσι σέ συνδυασμό καί μέ ἀδιαθεσία πού μέ κράτησε κλινήρη, δέν ἔχασα οὔτε μέρα ἀπό τό «Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου» πού διεξήχθη στό Κατάρ.
Καί, φυσικά, ἀσχέτως τοῦ θεάματος, τῆς ἁμίλλης καί τῶν ἐπιδόσεων, ἐθαύμασα τήν γαϊδουριά τῶν «Ἀθανάτων», οἱ ὁποῖοι δέν ὀρωδοῦν πλέον πρό οὐδενός, προκειμένου νά αὐγατίσουν τούς λογαριασμούς τῆς Παγκοσμίου Ὁμοσπονδίας (ἴσως καί τά δικά τους ὀφέλη) ἐκμεταλλευόμενοι στό ἔπακρον τούς «χορηγούς». Κατ’ ἀρχήν καί μόνον ἡ διεξαγωγή τῶν ἀγώνων στό Κατάρ τῶν ὑψηλῶν θερμοκρασιῶν καί τῆς φοβερῆς καί ἀποπνικτικῆς ὑγρασίας, ἀποτελεῖ σκάνδαλο. Καί φυσικά δέν πρόκειται γιά «δίκαιη κατανομή τῆς διεξαγωγῆς τῶν ἀγώνων σέ ὅλες τίς χῶρες», ὅπως ἔσπευσαν νά διαλαλήσουν τά φερέφωνα τῆς πρώην IAAF, διότι ἄν κάτι τέτοιο ἰσχύει, τότε νά δοῦμε τούς ἑπόμενους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες στήν Γροιλανδία! Οἱ ἀγῶνες ἔγιναν στό Κατάρ, διότι πολύ ἁπλά ἐκεῖ εὐδοκιμοῦν τά πετροδολλάρια.
Διαφωνῶ ἐπίσης ριζικά μέ τή μετατροπή τῶν ἀγώνων σέ ἕνα εἶδος «τσίρκου» μέ δῆθεν ἀγωνίσματα ὅπως αὐτή ἡ «μικτή σκυταλοδρομία» μέ ὁμάδες ἀποτελούμενες ἀπό δύο ἄνδρες καί δύο γυναῖκες. Φτωχό ἐπίσης καί ἀπαράδεκτο τό δρομολόγιο τῶν ἀθλητῶν στόν μαραθώνιο δρόμο καί στό βάδην. Ἡ ὑπερβολική ἴσως ζέστη ἐπέβαλε τήν διεξαγωγή σέ χώρους λιγότερο προβληματικούς ἀπό κλιματική ἄποψη, καί ἔτσι εἴδαμε ἕνα ἀκατάληπτο «γύρω-γύρω ὅλοι». Θά ἔπρεπε κάποιος νά θυμίσει στόν λόρδο Σεμπάστιαν Κόου, ἕναν ἀθλητή πού ἔχει συνδέσει τό ὄνομά του μέ σπουδαίους ἀγῶνες καί ἀτομικές ἐπιδόσεις, ὅτι τό ὀλυμπιακό πνεῦμα πόρρω ἀπέχει ἀπό ὅλο αὐτό τό θέατρο, τό γεμᾶτο φαντασμαγορία «σώου» πού διεξήχθη σέ ἕνα ἀνοιχτό κλιματιζόμενο στάδιο μέ σχεδόν ἄδειες τίς ἐξέδρες τίς περισσότερες ἡμέρες, καί μέ τίς γυναῖκες νά ἀποτελοῦν ἐλάχιστη μειοψηφία καθώς ὅλες σχεδόν οἱ γυναικεῖες παρουσίες ἦταν ἐπισκέπτες. Καί ἐδῶ θά πρέπει νά θυμίσω τούς δικούς μας Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ 2004, τῶν ὁποίων ἡ διεξαγωγή, ἡ ὀργάνωση καί οἱ τελετές ἐνάρξεως καί λήξεως ὑπῆρξαν ὑποδειγματικές. Νά θυμίσω ἐπίσης τό κατάμεστο Ὀλυμπιακό Στάδιο μέ τόν κόσμο νά συμμετέχει, νά παροτρύνει καί νά ἐνθαρρύνει τούς ἀθλητές καί ὄχι μέ ἕνα κοινό τό ὁποῖο ἱκέτευαν οἱ συμμετέχοντες στούς ἀγῶνες, γιά ἕνα ρυθμικό χειροκρότημα πρίν ἀπό κάθε προσπάθειά τους.
Καί σκέπτομαι τό ἐπερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου τό ὁποῖο ἐπίσης θά διεξαχθεῖ στό Κατάρ. Δυστυχῶς, τά σπόρ ἔχουν πλέον περάσει σέ ἕνα καθεστώς ἰδιότυπης αἰχμαλωσίας ἀπό τούς χορηγούς. «Μέ τόν παρά μου καί τήν κυρά μου» ὅπως λέει ὁ λαός, οἱ χορηγοί ἀπαιτοῦν, καί οἱ ὑπεύθυνοι τῶν ὁμοσπονδιῶν ἱκανοποιοῦν τίς ἀπαιτήσεις τους. Κάποια στιγμή ἴσως πρέπει νά γυρίσουμε στίς ρίζες. Νά θυμηθοῦμε τόν κότινο καί τό δάφνινο στεφάνι.
