«Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό…
… είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ. Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν, είναι τα παιδιά που μας κοιτούν έτσι, που εσείς. καθώς κι εγώ αφήνουμε την ωρα να πηγαίνει μόνη της. Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό,είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ. Είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας, είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας. Τέλος. είναι η αγάπη σας. Για εμας…».
Είναι ο πρόλογος, του Μάνου Χατζιδάκι, για το έργο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουΐτζι Πιραντέλο, που παρουσίασε ο θίασος του Δημήτρη Μυράτ -δεκατία ’60- με την μουσική του αξέχαστου δημιουργού…
«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», λοιπόν. Δηλαδή… κάθε απόψε, αφού πλέον έχουμε ώρες πολλές στην διάθεσή μας. Ώρες που δεν τίς είχα-προσωπικά- ποτέ μου, από τα δώδεκα χρόνια μου, όταν πήγα στο Γυμνάσιο.
Η «Ιωνίδειος» ήθελε, διάβασμα πολύ και η «Γαλλική», με τα γαλλιικά κύριο μάθημα, ακόμη περισσότερο. Και στα 18, αφού δεν ακολούθησα την Ιατρική και δυσαρεστήθηκε ο πατέρας, λόγω χαμηλού χαρζηλικίου, άρχισα να εργάζομαι, σπουδάζοντας ταυτοχρόνως Πολιτικές Επιστήμες.
Και μέχρι να ενσκήψει ο κορωνοϊός, δεν σταμάτησα ούτε μια ημέρα να εργάζομαι. «Γηράσκω αεί εργαζόμενος», που λέει και ο φίλος μου ο καπεταν Παναγιώτης Τσάκος, όστις, άμα την επιδρομή του «αόρατου εχθρού», έσπευσε (αθορύβως και ίσως κακώς το αναφέρω, αλλά ελπίζω να μη μου το καταλογίσει) να δωρίσει στο Νοσοκομείο της γενέτειράς του, της Χίου, ένα τροχήλατο ακτινολογικό μηχάνημα και μια οθόνη παρακολούθησης βιολογικών παραμέτρων εξειδικευμένη για χρήση σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας…
Έτσι είναι οι Χιώτες. «Από Διός άρξασθε», ήτοι από το νησί τους. Και τώρα ολοκληρώνει την δεύτερη φάση της συμμετοχής του στον αγώνα κατά του «κορωνοϊού», με δωρεά μηχανημάτων πρώτης ανάγκης στο Νοσοκομείο της Καστοριάς, της γραφικής παραλίμνιας Μακεδονικής πόλης (είναι γνωστός ο δεσμός του καπετάνιου με την Μακεδονία, από τα χρόνια του αξέχαστου Νίκου Μάρτη) που επλήγη καίρια από την μάστιγα του αιώνα…
Έτσι, απλά, έχοντας, βέβαια, ενημερώσει τον αρμόδιο υπουργό αλλά αποφεύγοντας την δημοσιότητα. «Δεν είναι καιροί ευχάριστοι αυτοί. Δεν είναι καιροί για θόρυβο» μου είπε στο τηλέφωνο…
Κι έχει δίκιο. Και είναι πολλοί εκείνοι οι εύποροι συμπατριώτες μας, που προσφέρουν, αλλά επιζητούν την ανωνυμία. Θυμάμαι τον αξέχαστο Αλέξανδρο Γουλανδρή, που έφυγε από την ζωή και έπειτα αποκαλύφθηκαν οι δωρές του προς την πατρίδα. Μέχρι μεγάλες ορχήστρες μετακαλούσε στην Ελλάδα με δικά του έξοδα.
«Δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς» έλεγε πάντα. Και δεν το μάθαινε. Και παρακολουθούσε τις παραστάσεις στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο, ως απλός θεατής! Από την άλλη, όμως, μεριά, δεν πρέπει να μαθαίνει ο κόσμος ότι οι εύποροι και επιτυχημένοι συμπατριώτες μας «βάζουν πλάτη» στα δύσκολα; Δεν είναι καλύτερα να γνωρίζει ο πολίτης ότι τα «σεντούκια» δεν είναι διπλοκλειδωμένα;
Συγχωρήστε με, αγαπητοί που σήμερα άρχισα από τον Χατζιδάκι και ακολούθως σας ταξίδεψα σε άλλα λιμάνια, αλλά είπαμε: «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»…
