Σχεδόν δίπλα στό σπίτι μας ὑπάρχει ἕνα internet-club. Κάποιες φορές (καί δέν εἶναι λίγες) πού στό σπίτι δέν λειτουργεῖ τό διαδίκτυο, καταφεύγω ἐκεῖ γιά νά γράψω ἤ νά στείλω κάτι.
Ἕνα ἄρθρο, ἕνα μήνυμα, νά δῶ τά e-mails μου, νά ψάξω κάποια θέματα πού μέ ἐνδιαφέρουν. Τό ἐν λόγω club λειτουργεῖ ὁλόκληρο τό εἰκοσιτετράωρο καί εἶναι ἀπό τά πλέον δημοφιλῆ σέ ὅλη τήν πόλη μας. Κάποια φορά πού ἔπρεπε νά τελειώσω ὁπωσδήποτε μία ἐργασία καί δέν μποροῦσα νά ἐργασθῶ στό σπίτι, ζήτησα καταφύγιο στό γειτονικό club. Ἦταν σχεδόν μεσάνυχτα, διάλεξα ἕναν πάγκο στό βάθος, σχεδόν ἀπομονωμένος, φόρεσα τίς ὠτοασπίδες καί ἄρχισα νά ἐργάζομαι. Παρατήρησα ὅτι γύρω στίς δύο, πού σήκωσα κεφάλι, ἡ αἴθουσα ἦταν γεμάτη. Ἔβγαλα τίς ὠτοασπίδες καί ἄκουσα μιά βουή, στήν ὁποία περιλαμβάνονταν θόρυβοι πού ἔμοιαζαν μέ πυροβολισμούς, ἐπιφωνήματα ἀλλά καί κάποια «γαλλικά», ἀνάμεικτα μέ βλαστήμιες… Πῆγα στόν πάγκο τοῦ ἰδιοκτήτη, ἑνός νεαροῦ «κομπιουτερᾶ», στίς γνώσεις καί τό δαιμόνιο τοῦ ὁποίου ἔχουν ἐπενδύσει (σωστά, ἄν κρίνω ἀπό τήν καθημερινή πολυκοσμία) οἱ γονεῖς του καί ζήτησα ἕναν ἐσπρέσο. Τό κατάστημα διαθέτει ὅλων τῶν εἰδῶν τά «τονωτικά ροφήματα», προφανῶς γιά νά ἀντέχουν τό ξενύχτι οἱ «gamers» (παῖκτες) ἀλλά καί καφέ γιά κάποιους «ξενέρωτους» ὅπως ἐγώ.
– Τί γίνεται, βρέ παιδί; Γιατί τόση φασαρία; Συμβαίνει κάτι τό ἰδιαίτερο; ρώτησα.
Ὁ νεαρός μέ κατατόπισε πλήρως. Ἐπειδή εἶναι Παρασκευή πρός Σάββατο, ὅπως καί τήν νύχτα τοῦ Σαββάτου πρός Κυριακή, πού δέν ἔχουν οἱ «gamers» μαθήματα ἤ δέν ἐργάζονται, ὑπάρχει αὐτή ἡ ὀχλοβοή. Τά παιδιά παίζουν «πολεμικά παιγνίδια» καί μετέχουν σέ διάφορα «τουρνουά», μαζί μέ παῖκτες ἀπό κάθε γωνιά καί ἄκρη τῆς γῆς. Σέ κάποια ἀπό αὐτά τά τουρνουά, ὑπάρχει καί χρηματικό βραβεῖο, τό ὁποῖο ὁ νικητής εἰσπράττει στόν τραπεζικό του λογαριασμό. Τά παιγνίδια διαρκοῦν πολλές ὧρες, ἴσως καί περισσότερες τῆς μιᾶς ἡμέρας, καί νικητής ἀνακηρύσσεται ἐκεῖνος πού θά ἐξολοθρεύσει ὅλους τούς «ἀντιπάλους».
– Καί παίζουν ὅλη νύχτα ἐτοῦτοι ἐδῶ; Δέν κουράζονται; ρώτησα ἀφελῶς.
– Ἔ, δέν τρέχουν κιόλας! Virtual games παίζουνε, ἀσχέτως ἄν στήν ὀθόνη πρέπει νά «τρέχουν» τούς δικούς τους σκοπευτές, ὥστε νά πιάνουν κατάλληλη θέση γιά νά «καθαρίσουν» τούς ἐχθρούς.
– Καί ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροί, γιά νά καταλάβω;
– Οἱ ἐχθροί εἶναι οἱ στόχοι τούς ὁποίους χειρίζεται ὁ ἀντίπαλος, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νά προέρχεται ἀπό κάθε πιθανή γωνιά τῆς γῆς!
Ζήτησα τήν ἄδεια νά σταθῶ γιά λίγο δίπλα σέ ἕναν ἀπό τούς παῖχτες καί μοῦ τήν ἔδωσε εὐχαρίστως. Ἦταν ἕνας δεκαεξάρης μέ γυαλιά, μέ ἕνα «ρέντ μπούλ» στό πλάι του καί μέ τά ἀκουστικά στά αὐτιά, πού χειριζόταν μέ ἐκπληκτική ταχύτητα καί ἐπιδεξιότητα τό «τιμόνι» τοῦ παιγνιδιοῦ του. Ἦταν προσηλωμένος σέ μία κάννη ὅπλου, προέκταση –ὑποτίθεται– τῶν χεριῶν τοῦ σκοπευτῆ τόν ὁποῖο κατηύθυνε καί ἔριχνε «νεκρούς» τούς ἀντιπάλους στρατιῶτες σάν νά θέριζε στάχυα. Χθές τά ξημερώματα, πού ἄνοιξα τήν τηλεόραση, εἶδα νά παίζουν τό ἴδιο παιγνίδι στήν Νέα Ζηλανδία. Ἀλλά μέ ἀληθινά ὅπλα καί στόχους!
