Ὅλο καί περισσότερες σημαῖες ἐμφανίζονται στά μπαλκόνια τῶν ἑλληνικῶν κατοικιῶν τά τελευταῖα χρόνια. Ἰδιαίτερα δέ ἐφέτος ἡ αὔξηση τῆς παρουσίας τῶν σημαιῶν στά σπίτια ἦταν ἐκρηκτική!
Θυμᾶμαι, παλιότερα, ὅτι στίς ἐθνικές ἑορτές ἡ Ἑλλάδα γέμιζε γαλανόλευκες σημαῖες. Καί μάλιστα τότε, πού δέν εἶχε ἀκόμη καθιερωθεῖ ἡ «θαλασσινή» σημαία ὡς ἐπίσημη, ἐμφανιζόταν ἡ γαλάζια σημαία μέ τόν λευκό σταυρό. Καί μόνο στά σπίτια τῶν ναυτικῶν –πού τότε ἦταν πολλοί– ἔκανε τήν ἐμφάνισή της ἡ σημερινή ἐπίσημη σημαία τοῦ κράτους.
Ἦταν τότε ὑψηλό τό πατριωτικό φρόνημα. Δέν εἴχαμε ἀκόμη εἰσέλθει στήν περίοδο τῆς «εὐημερίας» καί τῆς ραστώνης. Δέν μᾶς εἶχε ἀκόμη καταλάβει ὁ ἰός τῆς (δῆθεν) εὐδαιμονίας, ριγούσαμε στό ἄκουσμα τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου, δέν μᾶς ἀπωθοῦσαν τά πατριωτικά ἐμβατήρια, δέν ἐκφράζαμε (κανείς) λόγο κατά τῶν παρελάσεων.
Δέν ὑπῆρχε, λοιπόν, περίπτωση τήν 28η Ὀκτωβρίου, τήν 25η Μαρτίου ἀλλά καί στήν μεγάλη ἑορτή τῆς Λαμπρῆς νά μήν θυμηθοῦμε τήν σημαία καί νά μήν τήν ἀναρτήσουμε στόν ἐξώστη ἤ (ἐπειδή τά σπίτια τότε ἦταν χαμηλά) στό πλάι τῆς ἐξώπορτας, σέ ἐκείνη τήν εἰδική θήκη, πού φρόντιζε νά τοποθετήσει ὁ κάθε νοικοκύρης.
Δέν εἴχαμε ἐπίσης κομματικά λάβαρα. Ἑλληνικές σημαῖες κρατοῦσαν οἱ ὀπαδοί τῶν κομμάτων στίς συγκεντρώσεις. Θυμᾶμαι ἔντονα κάποια συλλαλητήρια γιά τήν Κύπρο, πού τά παρακολουθοῦσα –παιδάκι– ἀπό τόν ἐξώστη τῶν γραφείων τοῦ Πανελληνίου Ἰατρικοῦ Συλλόγου, μέλος τῆς διοικήσεως τοῦ ὁποίου ἦταν ὁ πατέρας μου (πρόεδρος ὁ ἀείμνηστος Ἠλιάκης).
Θάλασσα στήν λεωφόρο οἱ σημαῖες, ἀνέμιζαν ὑπό τήν φοβερή βοή τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ συνθήματος «Ἕ-ε-ενωσις»! Ὑπῆρχε ἐθνικός παλμός, ἐθνικό φρόνημα, σεβασμός στό ἱερό σύμβολο.
Ἔπειτα, ἦλθε ἡ δικτατορία καί ἀκολούθησε ἡ Μεταπολίτευση. Ἐκεῖ ἄρχισαν οἱ ρωγμές, καθώς ἀπαξιώθηκε ἡ «στολή», καθώς ἡ ἑπτάχρονη στρατιωτική δικτατορία εἶχε δημιουργήσει συναισθήματα ὀργῆς καί δέν ἤθελε πολύ μεγάλο μέρος τοῦ κόσμου νά παρασυρθεῖ. Εἶναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, ἡ ζημιά πού προκάλεσε ἡ ἑπταετία στίς σχέσεις τῶν πολιτῶν μέ τίς ἔνοπλες δυνάμεις καί τά σώματα ἀσφαλείας. Ρήγματα, τά ὁποῖα ἀντί νά μικρύνουν μεγάλωναν μέ τόν καιρό.
Ὕστερα ἄρχισε τό «τροπάριο» κατά τῶν παρελάσεων, εἴχαμε καί τό κάψιμο τῆς σημαίας ἀπό ἀναρχικές ὁμάδες, εἴχαμε καί κάποιες ἀτυχεῖς καί ἐπικίνδυνες δηλώσεις πολιτικῶν ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος.
Οἱ «προοδευτικές» δυνάμεις, πού ἐπέβαλαν τά κομματικά λάβαρα στίς συγκεντρώσεις καί ἀγνόησαν τήν ἑλληνική σημαία, κήρυξαν παράλληλα μιά κούφια ἀπό περιεχόμενο «ἀντιμιλιταριστική» ἐκστρατεία καί οἱ σημαῖες στά μπαλκόνια σχεδόν χάθηκαν. Χρειάστηκε ἐκείνη ἡ μεγάλη νίκη τῆς ἐθνικῆς ὁμάδας μπάσκετ τό 1987 καί ἡ μεγαλειώδης κατάκτηση τοῦ «Euro 2004» ἀπό τήν ἐθνική ὁμάδα ποδοσφαίρου, γιά νά ξαναδοῦμε θάλασσα ἑλληνικῶν σημαιῶν στούς δρόμους!
Καί τώρα, τί ἔγινε τελευταῖα καί αὐξήθηκαν οἱ σημαῖες στούς ἐξῶστες τῶν σπιτιῶν, ὅπως ἀναφέρει ἔρευνα τοῦ πανεπιστημίου τῆς Φλωρεντίας; Τώρα ἔχει θιγεῖ τό πατριωτικό αἴσθημα, ἔχει θιγεῖ τό ἑλληνικό ἐθνικό φιλότιμο, μέ τήν ἄφρονα συνθήκη τῶν Ψαράδων. Αὐτήν τήν φορά δέν τά εἴχαμε μέ «τόν Γερμανό μας». Αὐτήν τήν φορά λέμε «Ὄχι» μέ τόν δικό μας τρόπο!
