ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ τοῦ 2012, ὁ δικομματισμός ἔγινε θρύψαλα καί κομμάτια. Ἡ Δεξιά παράταξη «ἔσπασε» σέ τρία κομμάτια (ΝΔ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αὐγή)…
… τό ΠΑΣΟΚ ἀντικαταστάθηκε ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ ὡς βασική δύναμη τῆς Κεντροαριστερᾶς, ἐνῶ ὁ τόπος ἄλλαξε κουλτούρα διακυβέρνησης: ἀπό τίς μονοκομματικές κυβερνήσεις ὁδηγήθηκε ἑκών ἄκων στίς κυβερνήσεις συνεργασίας. Σήμερα, ἑπτά χρόνια μετά καί ἀφοῦ ἀφήνουμε πίσω μας τά χειρότερα, τά πράγματα ἐπανέρχονται στήν προτέρα κατάσταση. Τά συστημικά καί τά ἀντισυστημικά κόμματα πού ἱδρύθηκαν γιά νά ἀποτελέσουν ἑταῖρο ἤ χῶρο ὑποδοχῆς διαμαρτυρομένων ψηφοφόρων, δέν ὑπάρχουν ἤ, καί ἄν ὑπάρχουν, ἀποδυναμώνονται ραγδαίως. Δημοκρατική Ἀριστερά, Ποτάμι, Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες δέν κατέρχονται κάν στίς ἐκλογές. Χρυσή Αὐγή καί Ἕνωση Κεντρώων δέχονται τήν ἰσχυρή πίεση τοῦ δικομματισμοῦ, ἀμφίβολο ἄν θά ἀντέξουν. Ὁ δικομματισμός ἐπιστρέφει σέ νέα μορφή. Ὄχι ἀπαραιτήτως τήν ἴδια.
– Ἡ ΝΔ ἐξ αἰτίας τῆς κρίσης μετασχηματίστηκε σέ κόμμα ἀστικό-λαϊκό, σέ ἀναλογία 70-30. Ἐπιστρέφει στήν ἐξουσία μέ μιά βάση ἀντίστοιχη, ἀλλά ὄχι ἀπολύτως ὅμοια, μέ τήν βάση τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2004. Ἔχοντας ἀπορροφήσει ὅ,τι κινεῖται στά δεξιά της ἀλλά καί ἔχοντας ἐνσωματώσει στούς κόλπους της ἰσχυρό ποσοστό τοῦ ἀστικοῦ ΠΑΣΟΚ, πού ἀποστρέφεται τούς κώδικες τῆς παρούσης Ἀριστερᾶς (δικηγόροι, καθηγητές, μηχανικοί, ἐλεύθεροι ἐπαγγελματίες αὐτοδιοικητικοί κ.λπ.) εἶναι ἕνα νέο κόμμα. Ἡ ΝΔ ἐπιστρέφει στήν ἐξουσία μέ ἐντολή νά διαχειριστεῖ τίς προσδοκίες καί τίς ἀπαιτήσεις τῆς μεσαίας τάξης, τήν ὁποία ἐξόντωσε ὁ ΣΥΡΙΖΑ μέ τήν δυσβάστακτη φορολογία. Τυχόν ποσοστό 40% καί ἄνω τήν Κυριακή θά εἶναι εὐλογία γιά τόν τόπο ἀλλά καί εὐθύνη γιά τόν Κυριάκο Μητσοτάκη. Θά ἀποτελεῖ ἕνα «ταβάνι», πού θά ἀπειλεῖ νά πέσει ἀνά πᾶσα στιγμή πάνω του ἄν δέν ἀνταποκριθεῖ στά ὄνειρα τῶν πολιτῶν, ὅπως ἔπεσε ἐπάνω στόν Γιῶργο Παπανδρέου (46%), στόν Ἀντώνη Σαμαρᾶ (29%) καί στόν Ἀλέξη Τσίπρα (35%). Ἡ νέα διακυβέρνηση χρειάζεται ταχύτητα καί συναίνεση. Συναίνεση ὄχι εἰς βάρος τῆς ταχύτητας λήψης ἀποφάσεων. Ἀλλά καί ταχύτητα, ὄχι μέ τό ἄγχος ἀνοίγματος ὅλων μαζί τῶν μεταρρυθμιστικῶν μετώπων, ὅπως τό 1990-1993. Εἰδικῶς ὅταν τό κόμμα θά ἔχει ἄνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία καί καθαρή τετραετία μπροστά του. Ἡ ἱστορία τοῦ 1990-1993, πού ἄνοιξαν ὅλα τά μέτωπα μαζί εἰς βάρος τῆς σταθερότητας, ἀλλά καί τοῦ 2004-2007, πού στό ὄνομα τῆς συναίνεσης ὑπῆρξαν σημαντικές μεταρρυθμιστικές ὀλιγωρίες εἰς βάρος τῆς ἀνάπτυξης, κάτι διδάσκει.
– Ἐκτός ἀπό ἰσχυρή κυβέρνηση ὅμως, ὁ τόπος πρέπει νά ἀποκτήσει καί ἀξιόπιστη ἀντιπολίτευση. Ὁ μετασχηματισμός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σέ σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ἐπείγει. Ἡ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση τοῦ τόπου στή νέα ἐποχή πρέπει νά εἶναι ὁ ἐγγυητής τῆς πολιτικῆς εἰρήνης καί ὄχι ὁ ἐμπρηστής τῆς κοινωνικῆς ὁμαλότητας. Ὁ τόπος χρειάζεται νά δουλέψει. Ὄχι νά ἐπιστρέψει στίς πλατεῖες καί τά πεζοδρόμια. Ὁ Τσίπρας ἔδωσε ἕνα πρῶτο δεῖγμα καλῆς θέλησης μέ τήν παροχή δυνατότητας ἐκλογῆς Προέδρου Δημοκρατίας μέ ἁπλή πλειοψηφία, ἄφησε τό 2014 πίσω του. Μακάρι νά μήν εἶναι πυροτέχνημα. Στήν πραγματικότητα, καί μέ αὐτό καταλήγω, στή νέα ἐποχή τό ἕνα κόμμα πρέπει νά δανειστεῖ στοιχεῖα τοῦ ἄλλου. Ἡ ΝΔ τήν ἔννοια ρήξη (μέ τά συντεχνιακά κατεστημένα) καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ τήν συναίνεση (μέ τίς ὑγιεῖς δυνάμεις τοῦ τόπου). Ταῦτα καί ἐπανερχόμεθα.
