«Ἡ Κατάρα τοῦ τράγου»!
Ἔτσι ἔμεινε στήν ἱστορία τοῦ μπαίηζ-μπώλ ἕνα περιστατικό πού συνέβη στό Σικάγο τό 1945. Κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγῶνα τῶν «Σικάγο Κάμπς» μέ τούς «Ντητρόιτ» Τάιγκερς γιά τά πλαίυ-ὄφφς τοῦ ἀθλήματος, ὁ ἰδιοκτήτης τῶν «Κάμπς» ἔδωσε ἐντολή στήν ἀσφάλεια τοῦ σταδίου νά ἀποβληθεῖ ἀπό τό γήπεδο ὁ ἑλληνικῆς καταγωγῆς διακεκριμένος ἑστιάτορας τῆς πόλης Βασίλειος Σιάνης μέ τόν τράγο του!
Ὁ Σιάνης εἶχε γιά «μασκότ» ἕναν χαριτωμένο τράγο καί τόν ἔπαιρνε πάντα στό γήπεδο γιά «γοῦρι», τυλιγμένο μέ τό κασκόλ τῶν «Κάμπς», γιά νά παρακολουθήσουν μαζί τόν ἀγῶνα!
Ὁ Ἕλληνας μετανάστης, ὁ ὁποῖος ἐν τῶ μεταξύ εἶχε πλουτίσει μέ τά ἑστιατόρια πού εἶχε ἀνοίξει, λέγεται ὅτι «μάτιασε» τήν ὁμάδα! «Νά μήν πάρετε ποτέ τίτλο» φώναξε, βγαίνοντας –βιαίως– ἀπό τό γήπεδο καί ρίχνοντας ἕνα φονικό βλέμμα. Καί ἀπό τό 1945 μέχρι σήμερα οἱ «Κάμπς» δέν ἔχουν δεῖ τίτλο οὔτε ζωγραφιστό!
Φυσικά, δέν πολυπιστεύω στίς «κατάρες» καί στά παρεμφερῆ. Ἄν καί πολλές φορές, ὅταν ἔχω πονοκέφαλο, λέω –μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ– στήν συμβία «ξεματιάστε με» καί ἐκείνη –ἐξ ὅσων γνωρίζω– ἐπιστρατεύει φίλες καί συγγενεῖς, οἱ ὁποῖες ἔχουν γνώση τῆς «βασκανίας» καί ἔπειτα ἀπό λίγο ἔρχεται καί μοῦ λέει: «Κουνήσου λίγο ἀπό τή θέση σου καί πήγαινε ρίξε λίγο νερό στό πρόσωπό σου».
Τίς περισσότερες φορές δέν δίνω σημασία, ἀλλά κάποιες πού τό κεφάλι μου πάει νά σπάσει τό κάνω καί –ἀλήθεια σᾶς λέω– αἰσθάνομαι καλύτερα! Αὐθυποβολή; Κάτι ἄλλο; Πάντως, οὐκ ὀλίγες φορές βλέπω ἀποτέλεσμα. Καί σοῦ μπαίνουν διάφορες ἰδέες. «Βρέ, λές νά ἔχει δίκιο ἡ Μαρία πού ἐπιμένει ὅτι τό “μάτι” εἶναι δεδομένο καί τό “ξεμάτιασμα” ἀπαραίτητο;»
«Τί μάτι εἶναι ἐτοῦτο πού εἶχες; Κόντεψα νά πάθω ἐξάρθρωση κάτω γνάθου ἀπό τό χασμουρητό!» λέει ἡ «ξεματιάστρα», καθ’ ὅτι ἄν ἔχεις «πολύ μάτι» ἐκεῖνος πού σέ «ξεματιάζει» λέγεται ὅτι «τό παίρνει ἐπάνω του». Καί αὐτή ἡ «μεταφορά ματιοῦ» προκαλεῖ χασμουρητά πολλῶν ρίχτερ!
Βεβαίως, ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη πλευρά. «Ἐμ’ βέβαια! Ντύνεσαι, στολίζεσαι, παρφουμαρίζεσαι, φορᾶς τά πουκάμισα πού ἔχω σιδερώσει “χαρτί” καί πᾶς στίς διάφορες τελετές καί πανηγύρεις! Κι ἐκεῖ σέ “ματιάζουν” κι ἔπειτα ἔρχεσαι σπίτι καί ζητᾶς νά σέ ξεματιάσουν!» σοῦ λέει ἡ κυρία κι ἐσύ θές μέν νά γελάσεις, πού ἀκόμη καί ἔπειτα ἀπό τόσα χρόνια σοῦ κάνει «σκηνές», ἀλλά δέν σ’ ἀφήνει τό «μάτι», ὁ πονοκέφαλος δηλαδή!
Ναί, ξέρω, ὅλα ἐτοῦτα ἀνήκουν στήν κατηγορία τῆς δεισιδαιμονίας, ἀλλά πῶς νά τά ἀγνοήσεις ὅταν οἱ περισσότερες οἰκογενειακές σου φίλες εἶναι «ξεματιάστρες» καί ἡ μοναδική πού δέν πιστεύει στό «μάτι» (ἀσχέτως τοῦ τί λέει) εἶναι ἡ συμβία σου;
«Ἔχω φοβερό πονοκέφαλο, κοντεύω νά σκάσω!» τῆς λές. «Δέν εἶναι τίποτε, πάρε ἕνα χαπάκι γιά τήν πίεση!» σοῦ ἀπαντᾶ. «Μά, ἀφοῦ δέν παίρνω χάπια γιά τήν πίεση! Μᾶλλον “μάτι” ἔχω» λές χαμηλοφώνως. «Πιστεύεις αὐτές τίς ἀηδίες;» σοῦ ἀπαντᾶ. «Ὄχι, ἀλλά πάρε τήν Μαρία νά μέ “ξεματιάσει”, ἔτσι νά μοῦ φύγει ἡ ἰδέα, μήν πάθουμε ὅ,τι καί οἱ “Κάμπς μέ τόν τράγο”»!…
