«Μήν ξεχάσεις νά πάρεις ζακέτα!»
Ἦταν ἡ φράση τῆς μάνας μας, μέ τήν ὁποία τελείωνε ὁριστικά τό καλοκαίρι…
Μέχρι νά ἀκουστεῖ, βγαίναμε στό δρόμο μέ τά «μακό» ἤ μέ τά κοντομάνικα πουκάμισα. Δέν ξέραμε ἀκόμη τήν ὁρολογία τοῦ «πόλο» καί μιλούσαμε γιά «μακό μέ γιακαδάκι» ἤ «μπλουζάκι μέ γιακά» καί κάτι τέτοια. Καί, βεβαίως, δέν εἴχαμε ἰδέα ἀπό «σινιέ». Τά «λακόστ» τά βλέπαμε σέ κάνα-δυό βιτρίνες, ὅποτε βρισκόμασταν στό Κολωνάκι, σέ κάτι μαγαζιά πού εἶχαν στήν βιτρίνα κολλημένες κάτι ἐτικέττες πού ἔγραφαν «Ντάϊνερς Κλάμπ», ἀλλά ποιός ἤξερε τότε τί σημαίνει… Μόλις, λοιπόν, ἄκουγες τήν μάνα σου νά προφέρει τήν λέξη «ζακέτα», καθώς ἄνοιγες τήν πόρτα γιά νά βγεῖς τό βράδυ, καταλάβαινες ὅτι δέν ἦταν πιά καλοκαίρι… Τώρα πού δέν ὑπάρχει ἡ μάνα σου, τό λές ἐσύ στά παιδιά σου, τό λέει ἡ γιαγιά στά ἐγγόνια, κι ἐσύ πού ξέρεις ὅτι ἔχει μπεῖ τό φθινόπωρο, μετρᾶς ἕναν ἀκόμη χρόνο στήν πλάτη…
Κι ὅμως, εἶναι γλυκύτατη ἐποχή τό φθινόπωρο. Εἶναι ἡ διελκυστίνδα ἀπό τήν ἐνοχλητική, συνήθως, ἤ καί ἀφόρητη ζέστη, σέ ἐκείνη τήν γλυκειά αὔρα, στό ἁπαλό βραδυνό ἀεράκι, πού σηκώνει ἕνα ζακετάκι ἤ ἕνα ἁπαλό μπουφάν, ἀλλά ταυτόχρονα δέν σέ ἐμποδίζει ἀπό τό νά καθίσεις ἔξω, στήν πλατεῖα, γιά νά ἀπολαύσεις τό καφεδάκι σου.
Κι ἄν δέν εἶχες τά ἐγγόνια πού πηγαίνουν σχολεῖο, καί θές νά εἶσαι κοντά τους, ἴσως νά ἦταν καλύτερα νά βρισκόσουν τώρα σέ τόπο διακοπῶν, πού δέν ὑπάρχει ἡ μεγάλη κίνηση καί πού ἡ θάλασσα εἶναι ἀκόμη ἤρεμη καί ἀρκετά ζεστή. Παλιότερα εἴχαμε καί τήν ἐναλλαγή τῶν χρωμάτων, καθώς δέν εἶχαν ἐξαφανισθεῖ οἱ κῆποι καί οἱ δενδροστοιχίες. Ὑπῆρχε τό κιτρίνισμα τῶν φύλλων, μέ τό ὁποῖο οὐδείς πλέον ἀσχολεῖται, καθώς γιά νά δεῖς τό κίτρινο στήν πόλη πρέπει νά ἔχει προηγηθεῖ τό πράσινο, τό ὁποῖο εἶναι τόσο λίγο, πού δέν τό ἀντιλαμβάνεσαι…
Σᾶς προτείνω, ἄν θέλετε νά ἀντιληφθεῖτε τήν ἀλλαγή στήν φύση, νά κάνετε μιά βόλτα στόν Βασιλικό Κῆπο καί νά παρατηρήσετε τά δένδρα. Ἴσως θυμηθεῖτε πολλά, ἀπό τήν ἐποχή πού ἡ Ἀθήνα καί τά πέριξ ἄλλαζαν χρώματα ἀναλόγως μέ τήν ἐποχή καί δέν παρέμεναν πάντα τοπία γκρίζα καί σκονισμένα. Ἔχοντας ἐπισκεφθεῖ πρωτεύουσες γειτονικῶν μας χωρῶν, Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι, ἐπιστρέφω πάντα μέ ἕνα συναίσθημα ἀπωλείας, καθώς ἐκεῖ τό πράσινο ἀφθονεῖ, τά πάρκα ἐπίσης καί ἡ καθαριότητα εἶναι –ὅπως φαίνεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος– κύριο μέλημα τῶν τοπικῶν ἀρχῶν.
Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι ἡ νέα δημοτική ἀρχή τῆς Ἀθήνας θά ἀσχοληθεῖ μέ τήν καθαριότητα καί τό πράσινο, τομεῖς μέ τούς ὁποίους μᾶλλον ἀπαξίωσε νά ἀσχοληθεῖ ὁ ἀπελθών δήμαρχος. Σχέδια ὑπάρχουν καί τρόποι ἐπίσης, γιά νά ἀποκτήσει ἡ Ἀθήνα χρῶμα, φῶς, καθαριότητα καί πράσινο. Καί δέν εἶναι μόνο θέμα χρημάτων, ὅπως λένε οἱ «ἔξυπνοι» τεμπέληδες. Ὅλα εἶναι θέμα προσώπων. Ἄν τά πρόσωπα ἐμπνέουν τόν πολίτη, ὅλα γίνονται καλύτερα. Καί τό φθινόπωρο ἀκόμη πιό ὄμορφο…
