Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀγαπητοί ἐθνοπατέρες, ἀλλά ἡ εἰκόνα τήν ὁποία παρουσιάζετε, ὡς σύνολο, εἶναι ἐπικίνδυνη καί ἀπογοητευτική.
Ἄν κάποια ἀπό τίς ἑταιρεῖες δημοσκοπήσεων ἐπιχειροῦσε τώρα νά μετρήσει τήν ἐμπιστοσύνη τῶν πολιτῶν πρός τό πολιτικό μας προσωπικό, τό ἀποτέλεσμα θά ἦταν λίγο περισσότερο ἀπό τό μηδέν! Εἶναι ἐκτός πάσης ἀμφιβολίας ὅτι αὐτόν τόν καιρό πολλά παίχθηκαν καί παίζονται «ἐν οὐ παικτοῖς». Ἄν ρωτήσουμε τούς πολῖτες σχετικῶς μέ τό κλῖμα πού ἐπικρατεῖ σήμερα στήν πολιτική σκηνή, θά ἀκούσουμε φράσεις καί ἐκφράσεις βαρειές, πού θά θυμίσουν τήν πρό τοῦ 1967 ἐποχή. Οὔτε ἡ εἰκόνα τῆς Βουλῆς εἶναι ἐκείνη πού θά ἔπρεπε νά εἶναι σέ μία τόσο κρίσιμη περίοδο. Παλινωδίες, «κωλοτοῦμπες», ἀλλαγή πλεύσεως, ἀνακρούσεις πρύμνας, «ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε», ἀλληλοκατηγορίες, ἀντεγκλήσεις, ἐπίπεδο συζητήσεων, ἀπό χαμηλό ἕως ἀχαρακτήριστο.
Σέ μιά περίοδο κατά τήν ὁποία ἡ χώρα παραμένει –παρά τίς ἐνέσεις καί τίς θυσίες– πτωχευμένη, σέ μιά περίοδο κατά τήν ὁποία οἱ ἀδηφάγες «ἀγορές» ἀρνοῦνται νά μᾶς χρηματοδοτήσουν μέ λογικά ἐπιτόκια, σέ μιά περίοδο κατά τήν ὁποία οἱ πολῖτες ἀδυνατοῦν νά ἀντεπεξέλθουν ἀκόμη καί στίς καθημερινές τους οἰκογενειακές ἀνάγκες, ἡμεῖς ἄδομεν!
Νά μέ συμπαθᾶτε, ἀγαπητοί ἐκπρόσωποι τοῦ ἔθνους (τήν λαϊκή ψῆφο, ὁπωσδήποτε), ἀλλά δέν πᾶτε καθόλου καλά. Σέ ὁποιαδήποτε σοβαρή καί ὑπεύθυνη χώρα ἡ ὁποία θά ἀντιμετώπιζε ἀνάλογες δυσκολίες, τά πράγματα θά ἦσαν ἐντελῶς διαφορετικά. Οὐδείς παραβλέπει τήν ἀνάγκη τοῦ δημοκρατικοῦ διαλόγου στό Κοινοβούλιο, οὐδείς ἀρνεῖται τήν ἀνάγκη τῆς πολιτισμένης (μήν τήν εἴδατε;) ἀντιπαραθέσεως. Εἶναι, ὅμως, ἐπίπεδο αὐτό πού παρακολουθοῦμε νά ἐπικρατεῖ στόν «Ναό τῆς Δημοκρατίας»;
Δυστυχῶς, παρακολουθοῦμε μιά εἰκόνα πού μόνο σύγχυση προκαλεῖ. Τεχνάσματα καί «κουτοπονηριές» προκειμένου νά ἐξασφαλισθεῖ μιά ὁριακή πλειοψηφία προκειμένου νά μπεῖ ἡ «βούλα» σέ μιά συμφωνία, γιά τήν ὁποία τό μεγαλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν (ὅπως ἔχουν δείξει ὅλες οἱ μετρήσεις) διαφωνεῖ.
Παρακολουθοῦμε μιά ἀπεγνωσμένη καί «τραβηγμένη ἀπό τά μαλλιά» προσπάθεια μιᾶς κυβερνήσεως ὑπό ἀμφισβήτηση, νά κυρώσει μιά συμφωνία ἡ ὁποία ἱκανοποιεῖ μόνο τήν ἄποψη τοῦ «ξένου παράγοντα» καί διχάζει τόν ἑλληνικό λαό.
Παρακολουθοῦμε τήν χώρα νά χάνει τήν ἀξιοπιστία καί τό κῦρος της ἀλλά καί κάθε πιθανότητα νά προσελκύσει τίς τόσο ἀπαραίτητες ξένες ἐπενδύσεις, καθώς ἡ πολιτική κατάσταση κάθε ἄλλο παρά σταθερή θά εἶναι, μέσα σέ μιά παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, γεμάτη ἀντεγκλήσεις καί βαρειές κατηγορίες. Ἀλήθεια, ὑπάρχει κάποιος λογικός ἄνθρωπος πού θά μποροῦσε νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι μέ μιά τέτοια κατάσταση θά βρεθεῖ σοβαρός ἐπενδυτής πού θά φέρει τά κεφάλαιά του στήν χώρα μας;
Ἄς μήν γελιόμαστε. Ἡ χώρα, ἔπειτα ἀπό μία δεκαετία καταιγίδας, ἔπειτα ἀπό μία πλημμυρίδα λαθῶν καί παραλείψεων ἐκ μέρους τοῦ συνόλου τῆς πολιτικῆς μας ἡγεσίας, δέν φαίνεται νά βλέπει ἀκόμη «φῶς στήν ἄκρη τοῦ τοῦνελ». Στίς δημοκρατίες, φυσικά, δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα καί τίς λύσεις τίς δίνει ἡ ψῆφος τοῦ λαοῦ. Μέ τήν τροπή πού ἔχουν πάρει τά πράγματα, ἡ προσφυγή στίς κάλπες εἶναι ἀναγκαία. Καί ὅσο αὐτή θά ἀργεῖ τό πρόβλημα θά μεγαλώνει. Καλή μας τύχη…
