Μέ τόν Περικλῆ Παναγόπουλο μέ συνέδεσε μακρά, εἰλικρινής φιλία καί ἀλληλοεκτίμηση.
Μπορῶ νά πῶ ἀπεριφράστως ὅτι ἀπό τήν σχέση αὐτή γνώρισα πολύ καλύτερα τόν θαυμαστό κόσμο τῆς Ναυτιλίας καί ἰδιαίτερα τῆς κρουαζιέρας καί τῆς ἀκτοπλοΐας.
Τόν συνάντησα τό 1974 καί παρακολούθησα ἐκ τοῦ σύνεγγυς ὅλη του τήν ἐπιχειρηματική δραστηριότητα. Σπουδαῖα τά ἐφόδιά του (μαθήτευσε δίπλα στόν Εὐγένιο Εὐγενίδη καί ἐξελίχθηκε στήν Sun Line τοῦ Μπάμπου Κιοσέογλου), ἀλλά κύριο ὅπλο του ἡ τόλμη καί ἡ διορατικότητα. Τό 1971 ἀποφάσισε νά πέσει στά βαθειά καί ἀξιοποιώντας τίς γνώσεις ἀλλά καί τίς γνωριμίες του μέ ὑψηλά τραπεζικά στελέχη τῆς ἀγορᾶς ἱδρύει τήν δική του ἑταιρεία, τήν Royal Cruise Line καί παραγγέλνει στήν Δανία τό πρῶτο του κρουαζιερόπλοιο, τό «Golden Odyssey». Τό Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 1974 τό βαπόρι εἶναι ἕτοιμο, εἶναι ὑψηλῶν προδιαγραφῶν καί στά ἑπόμενα δύο χρόνια «θερίζει» στήν ἀμερικανική (πλούσια) ἀγορά.
Στό πρῶτο ταξίδι ὁ ἰδιοκτήτης εἶναι καί ἐπιβάτης, χωρίς νά τόν γνωρίζει κανείς. «Πῶς σᾶς φαίνεται τό βαπόρι;» ρωτάει τούς πιό ἀπαιτητικούς Ἀμερικανούς ἐπιβάτες. «It’ s fantastic! Don’ t you feel it?» τοῦ ἀπαντοῦν. «Βγῆκα στό κατάστρωμα καί πέταξα ἀπό τήν χαρά μου τό πανταλόνι μου στή θάλασσα! Ἤξερα πλέον ὅτι εἶχα κάνει τήν σωστή κίνηση» μοῦ εἶχε πεῖ… Ἀκολούθησαν ἄλλα δύο πλοῖα· τό «Royal Odyssey» (δεύτερο χέρι) καί τό «Crown Odyssey», πού ναυπηγήθηκε στό Πάπενμπουργκ τῆς Γερμανίας.
Ταξίδεψα καί μέ τά τρία. Ἡ ἐμπειρία εἶναι ἀλησμόνητη! «Καί τί θά κάνεις τώρα πού ἔφτασες τόσο ψηλά;» τόν εἶχα ρωτήσει καί εἶχα εἰσπράξει ἐκεῖνο τό γνωστό, αἰνιγματικό πλατύ χαμόγελο… Ἕνα πρωί, τό 1989, μοῦ τηλεφώνησε στό σπίτι. «Δέν περνᾶς ἀπό τό γραφεῖο νά τά ποῦμε;». Ἔμενα δύο στενά πιό πάνω, κατέβηκα στήν Ἀκτή Μιαούλη. «Ὅλο γιά τούς ἄλλους γράφεις. Ἐμένα δέν θά μοῦ κάνεις μιά συνέντευξη;» μοῦ λέει γελώντας. Κάναμε μιά ὡραιότατη συζήτηση, καί τήν Κυριακή ἡ συνέντευξη δημοσιεύθηκε στήν «Καθημερινή» σέ περίοπτη θέση. Σέ λίγες μέρες μοῦ ἀνεκοίνωσε ὅτι εἶχε πουλήσει τήν ἑταιρεία στούς Νορβηγούς! «Ἄν ἡ δημοσιογραφία εἶναι μιά πολύ καλή δουλειά πού πρέπει νά τήν ἀφήσεις σύντομα, σκέψου τί εἶναι ἡ ναυτιλία!» μοῦ εἶπε γελώντας δυνατά. Στόν Πειραιᾶ ὅλοι ἔλεγαν ὅτι «ὁ Παναγόπουλος κάθισε ἀπάνω στά περισσότερα μετρητά πού ἔπεσαν μέχρι σήμερα στήν κρουαζιέρα». Καί ἦταν ἀλήθεια. Ἡ συνέχεια γνωστή. «Magna Marine» μέ φορτηγά πλοῖα καί «Ἐπιχειρήσεις Ἀττικῆς», μέ τά περίφημα «Superfast» (τρέχαμε αὐθημερόν γιά ἐγκαίνια σέ Γερμανία, Φινλανδία), ἀπορρόφηση τῆς «Strintzis Lines», ἐπέκταση στό Αἰγαῖο μέ τήν «Blue Star Ferries», γιγάντωση. «Καί τώρα, τί θά κάνει;» μέ ρωτοῦσαν οἱ συνάδελφοι. «Ἑτοιμάζεται νά πουλήσει» τούς ἔλεγα, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τό 1989! Καί πούλησε στόν Βγενόπουλο! Ἄν διαβάσει κανείς τήν ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς ἀκτοπλοΐας, κανείς ἀπό ὅσους ἀσχολήθηκαν μέ αὐτόν τόν τομέα δέν εἶχε καλό τέλος! Μόνον ὁ Περικλῆς Παναγόπουλος τά κατάφερε, γιατί γνώριζε «πότε πρέπει νά φεύγεις». Καί μόνο γι’ αὐτό εἶναι ὁ κορυφαῖος στόν χῶρο. Μόνο γιά τό τελευταῖο ταξίδι ἔφυγε, χθές, χωρίς νά κάνει «deal»!
