Τί νά γράψεις ἐσύ, ὅταν ὑπάρχει ἕνα τέτοιο κείμενο; Ποιό ρεπορτάζ δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ αὐτό τό «πόστ» τοῦ κ. Ἀντώνη Μαυρόπουλου πού δημοσιεύθηκε στό Διαδίκτυο;
Ἔχω «κόψει» μερικές λέξεις γιά λόγους χώρου, ἀλλά τό νόημα δέν ἀλλάζει. Διαβάστε!
«Τρέχοντας νά προλάβω τήν πτήση ΕΤ 302 Ἀντίς Ἀμπέμπα – Ναϊρόμπι, εἶχα τά νεῦρα μου γιατί δέν ὑπῆρχε κανείς νά μέ βοηθήσει νά πάω γρήγορα. Τήν πτήση τήν ἔχασα διότι δέν εἶχα δώσει βαλίτσα (ἀλλιῶς θά μέ περίμεναν γιά 10-15 λεπτά ἤ καί παραπάνω, διότι τό νά βρεθεῖ μία βαλίτσα φορτωμένη θέλει τουλάχιστον 40 λεπτά).
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀεροδρομίου, εὐγενέστατοι, μέ προώθησαν στήν ἑπόμενη πτήση, πού θά ἔφευγε στίς 11:20, μοῦ ζήτησαν συγνώμη γιά τήν ταλαιπωρία καί μέ μετέφεραν σέ ἕνα ὡραῖο lounge γιά τήν τρίωρη ἀναμονή.
Στίς 10:50, καθώς ἐπιβιβαζόμουν στήν ἑπόμενη πτήση, δύο “σεκιουριτᾶδες” μέ ἐνημέρωσαν ὅτι γιά λόγους ἀσφαλείας, πού θά μοῦ ἐξηγήσει κάποιος ἀνώτερος ἀξιωματικός, δέν θά ἐπιτρέψουν τήν ἐπιβίβασή μου. Στίς ἔντονες διαμαρτυρίες μου δέν ἄφησαν κανένα περιθώριο συζήτησης καί μέ ὁδήγησαν στόν ἀνώτερό τους, στό ἀστυνομικό τμῆμα τοῦ ἀεροδρομίου.
Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε εὐγενικά νά μή διαμαρτύρομαι καί νά πῶ “εὐχαριστῶ” στό Θεό, διότι εἶμαι ὁ μοναδικός ἐπιβάτης πού δέν μπῆκε στήν πτήση ΕΤ 302 ἡ ὁποία ἀγνοεῖται. Καί ὅτι αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού δέν μποροῦν νά μέ ἀφήσουν νά φύγω, μέχρι νά ἐξακριβωθεῖ ποιός εἶμαι, γιατί δέν μπῆκα στήν πτήση καί τά σχετικά.
Στήν ἀρχή νόμιζα ὅτι ἔλεγε ψέματα, ὡστόσο τό ὕφος του δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο ἀμφιβολίας.
Μέ ἔβαλαν νά καθίσω σέ ἕνα σαλόνι καί μοῦ εἶπαν νά περιμένω ἐκεῖ μέχρι νά μέ εἰδοποιήσουν. Ἔψαχνα στό διαδίκτυο νά βρῶ στοιχεῖα γιά τήν πτήση, φίλοι ἀπό τό Ναϊρόμπι μέ ἐνημέρωσαν ὅτι 30 λεπτά μετά τήν ἀναμενόμενη ὥρα δέν εἶχε προσγειωθεῖ καί δέν ὑπῆρχαν πληροφορίες γιά τήν τύχη της καί ξαφνικά κόβονται καί ὅλα τά Wi-Fi τοῦ ἀεροδρομίου.
Εὐτυχῶς ὑπάρχουν καί τά SMS καί ἀπό στενό φίλο ἔμαθα ὅτι τό ἀεροπλάνο συνετρίβη σχεδόν μόλις ἀπογειώθηκε καί ὅτι τό θέμα ἔβγαινε στά ἑλληνικά μέσα ἐνημέρωσης.
Τότε κατάλαβα ὅτι πρέπει ἀμέσως νά ἐπικοινωνήσω μέ τούς δικούς μου ἀνθρώπους καί νά τούς πῶ ὅτι δέν ἤμουν μέσα καί ὅτι γιά δύο μικρές τυχαῖες συγκυρίες ἔχασα τήν πτήση – τήν στιγμή πού ἔκανα αὐτή τή σκέψη κατέρρευσα, γιατί τότε ἀκριβῶς κατάλαβα πόσο τυχερός στάθηκα.
Αὐτό τό κείμενο τό ἔγραψα γιά νά διαχειριστῶ τό σόκ μου. Τό ποστάρω γιατί θέλω νά πῶ σέ ὅλους ὅτι τά ἀόρατα καί ἀδιόρατα νηματίδια τῆς τύχης, οἱ ἐκτός πλάνου συγκυρίες πλέκουν τόν ἱστό στόν ὁποῖο εἶναι πιασμένη ἡ ζωή μας.
Εἶναι ἑκατομμύρια μικρές κλωστές, πού σχεδόν ποτέ δέν τίς αἰσθανόμαστε – ἀλλά μιά νά σπάσει ἀρκεῖ γιά νά ξηλωθεῖ ὅλος ὁ ἱστός ἀκαριαῖα. Maybe not too old to rock ’n’ roll – but certainly too young to die…». Γιά σκέψου!
