«Τό χειμώνα ἐτοῦτο, ἅμα τόν πηδήσουμε, γιά ἄλλα δέκα χρόνια, ἄιντε καθαρίσαμε» τραγούδησε ὁ προφήτης Διονύσης Σαββόπουλος
Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι σήμερα ὁ ποιητής. Πόσο μέσα στήν καρδιά τοῦ προβλήματος ἀκουμπᾶνε οἱ στίχοι του. Ἄν ἡ Ἑλλάδα «τή βγάλει καθαρή» αὐτό τό χειμώνα, ἄν δέν ἔχουμε τίποτα ἐκρήξεις μέ τούς γείτονες, ἄν δέν «φαγωθοῦμε» μεταξύ μας (γιά ὅλα εἴμαστε ἱκανοί), ἄν ἡ ΕΕ ἀποφασίσει νά σώσει τόν ἑαυτό της, δηλαδή ἄν προστατέψει ἐπί τέλους τά σύνορά της, τότε θά σκάσει κάποιο ἀχνό χαμόγελο στά χείλη μας. Θά μοῦ πεῖς, χαμογελάει ὁ κρεμασμένος; Ἔ, ἅμα ἡ θηλιά ἀρχίζει καί χαλαρώνει προτοῦ ἐπέλθει τό μοιραῖο, σκάει κάποιο χαμόγελο. Μεταξύ μας, ἡ κυβέρνηση προσπαθεῖ, θά προσπαθήσει κι ἄλλο, μπορεῖ καί νά φθάσει σέ θετικό ἀποτέλεσμα. Ἀλλά ὁ δρόμος εἶναι δύσκολος καί μόνο ἀνηφορικός. Κι αὐτό πρέπει νά τό κάνουν καθημερινή συνείδηση τόσο ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργός ὅσο καί ἡ ὁμάδα πού τόν συνδράμει στή δύσκολη προσπάθειά του. Ἐδῶ πού τά λέμε, πάντως, τό πολιτικό μας προσωπικό δέν εἶναι κι ἀπό τά καλύτερα τῶν τελευταίων χρόνων. Ἀλλά αὐτό τό γάλα βγάζει ἡ στάνη, αὐτό τό τυρί θά φᾶμε, καί θά ποῦμε κι ἕνα τραγούδι! Οἱ ἐποχές πού ἔμπαινες στή Βουλή καί στά πρῶτα ἕδρανα ἔβλεπες δέκα ἐν δυνάμει πρωθυπουργούς, παρῆλθαν ἀνεπιστρεπτί. Θά μοῦ πεῖτε «ἄλλες ἐποχές, ἄλλοι ἄνθρωποι». Μά, αὐτό λέω κι ἐγώ!
Τί κρῖμα νά μήν ὑπάρχουν τά πολιτικά μεγέθη τοῦ παρελθόντος, πού θά μποροῦσαν νά μιλήσουν μέ τήν σωστή ἔνταση τῆς φωνῆς στούς (δέν ὑπάρχουν οὔτε αὐτοί πιά) «ἰσχυρούς» τῆς γῆς. Ἦταν τότε ἡ Ἑλλάδα ἰσχυρότερη; Μᾶλλον ἦταν ἰσχυρότεροι οἱ πολιτικοί της, ἰσχυρότεροι οἱ δημοσιογράφοι της. Ἦταν πιό κοντά στήν πατρίδα οἱ ἐπιχειρηματίες της. Γιατί; Γιατί δέν εἶχε μεταλλαχθεῖ ἀκόμη ὁ Ἕλληνας. Δέν τόν εἶχαν κάνει τά ΜΜΕ ὡσάν ζαλισμένο κοτόπουλο καί δέν θεωρεῖτο «δεύτερης κατηγορίας» ὅποιος νέος δέν εἶχε πάει νά ξεσαλώσει στή Μύκονο γιά νά ξεφαντώσει, οὔτε «ξενέρωτος» ὅποιος μιλοῦσε γιά πατρίδα καί τά παρεπόμενα…
Γι’ αὐτό καί ἔχουν σιωπήσει οἱ φωνές. Σέ ποιόν νά μιλήσει καί τί νά πεῖ ὁ Ἐλύτης; Σέ ποιόν νά ἀπευθυνθεῖ ὁ Ἀναγνωστάκης καί ὁ Μίκης; Φτωχύναμε, ξεχάσαμε τίς πηγές μας, στερέψανε οἱ στέρνες μας καί τά περιμένουμε πιά ὅλα ἀπό τούς πολιτικούς καί τό κράτος. Τρομάρα μας, δέν μείναμε πιστοί σ’ ἐκεῖνο πού ἦταν καί δέν λεγόταν ἁπλῶς Ἑλλάδα, καί παραδοθήκαμε σέ κάτι πού δέν μοιάζει πιά μέ τόν τόπο μας.
Ἔρχονται Χριστούγεννα καί Πρωτοχρονιά, καί σχεδόν ὅλοι μας ψάχνουμε τρόπο γιά νά ἀνταποκριθοῦμε στά ἀπαραίτητα, καθώς οἱ ἀποδοχές εἶναι χαμηλές καί «μεσαία τάξη» εἶναι αὐτή πού βγάζει εἴκοσι χιλιάρικα τόν χρόνο! Κι ἄν σκεφτεῖ κανείς ὅτι ἡ μεσαία τάξη ἔχει συρρικνωθεῖ, καταλαβαίνετε τί γίνεται παρακάτω! Ἔντιμος –ὑποχρεωτική– πενία. Ἀλλά καί περηφάνεια! «Τήν Ἑλλάδα θέλομεν καί ἄς τρώγωμεν καί πέτρες». Κι ἄς κάνουμε Γιορτές χωρίς γεμᾶτο «γιορτινό τραπέζι». Ἀλλά νά μήν πᾶνε χαμένες κι αὐτές οἱ θυσίες, ἔ;
