H ΙΣΤΟΡΙΑ εἶναι γενικῶς δίκαιη
Καμμιά φορά διαπράττει καί παραλείψεις ὅμως. Ἀσυγχώρητες παραλείψεις.Ἑορτάζουμε φέτος τά διακόσια χρόνια ἀπό τήν ἀνεξαρτησία μας, ρίχνουμε φῶς πάνω στούς ἥρωές μαςγιάνά τούς προστατέψουμε ἀπότήν λησμονιά τῶν ἀναθεωρητῶν, ὑποδεχόμαστε τούς ὅποιους ὑψηλούς προσκεκλημένους μας, ὡστόσοὑ πάρχουν καί ἀφώτιστα κεφάλαια τῆς ἐθνικῆς μας διαδρομῆς. Τόποι, θυσίες καί πρόσωπα τῶν ὁποίωντήν «Ὕπαρξη» γενικῶς ἀγνοοῦμε.
Ἐπισκεπτόμενος τά τελευταῖα πέντε χρόνια τήνἘπικράτεια, προσκεκλημένος ὁμιλητής σέ διάφορες ἐκδηλώσεις, ἀνακαλύπτω καί αἰσθάνομαι τήν ἀδικία. Τήν ἀνακάλυψα στήν Κάσο τόν Ἰούνιο τοῦ 2018,ὅταν ἡ τότε Δήμαρχος Μαίρη Τσανάκημέ κάλεσε νά μιλήσω γιάτόν«Πατημό». Τήν σφαγή τῶν κατοίκων του. Τό Ὁλοκαύτωμα τῆς Κάσου ἀπό τόν τουρκοαιγυπτιακό στόλο στίς 30 Μαΐου 1824. Τοῦ νησιοῦ πού προστάτευε τότε μέτά κανόνια του τήν Ρόδο, τήν Ἀμμόχωστο, τήν Κρήτηκαίτό Καστελλόριζο. Πρόκειται γιάμία συγκλονιστική στιγμή τῆς ἱστορίας μας πού μοιάζει πολύ μέ ὅ,τι συνέβη στό Ἀρκάδι, στό Κούγκι, στόν Ζάλογγο, στά βουνά τῆς Μακεδονίας ἀργότερα. Ἀλλά δέν τήν ξέρει κανείς. Καί ἄς ὁρίστηκε ἡ ἡμέρα αὐτήμέ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων –συμμετεῖχα στήν προσπάθεια λήψης τῆςἀπόφασης–ἐθνική ἐπέτειος καί τό νησί τόπος μαρτυρικός.
Τή νἀνακάλυψα τήν ἀδικία στήν Θράκη κατά τήν διάρκεια τῶνσπουδῶν μου στήν Νομική Σχολή. Ὅτανἔκπληκτος πληροφορήθηκα τήνὕπαρξητῆςἄγνωστης Θρακιώτισσας Μπουμπουλίνας, τῆς Δόμνας Βισβίζη. Τῆςἀγωνίστριας, ἡ ὁποία διακρίθηκε στίς ναυμαχίες πού ἀκολούθησαν στό Αἰγαῖο μετά τήν ἐξέγερση τῆς Σωζόπολης στίς 17 Ἀπριλίου 1821 καίτάἐπαναστατικά κινήματα στίς περιοχές τῆς Φιλιππούπολης, τῆςἈδριανούπολης, τῆς Βάρνας, τῆς Ἀγχιάλου, τῆς Μαρώνειας καί τῆς Κεσσάνης. Τήνἀνακάλυψατήνἀδικίαστήν Μακεδονία ὅταν κατάλαβα πόσα λίγα γνωρίζουμε γιάτόνἘμμανουήλ Παπᾶ,τόν τραπεζίτη, τόνἔμπορο, τό μέλος τῆςΦιλικῆςἙταιρείας. Τόν πρωτεργάτη τῆς ἐξέγερσης κατά τῶν Τούρκων στήν Χαλκιδική. Τόν στρατηγό, τοῦ ὁποίου τέσσερα ἀπότάἕντεκα παιδιά συμμετεῖχανἐνεργάστόνἀγῶναγιάτήνἀνεξαρτησίακαίἔδωσαντήν ζωή τους γιά τήν πατρίδα: ὁυἱόςτους Ἀθανάσιος ἀποκεφαλίστηκε ἀπό τούς Τούρκους στήν Χαλκίδα. Ὁ υἱός τουἈναστάσιος βρέθηκε στό Μεσολόγγι καίἔζησεμαζί μέ τούς κατοίκους του τήν ἡρωική ἔξοδο. Ὁ υἱός του Ἰωάννης σκοτώθηκε μαζί μέ τόν Παπαφλέσσα στό Μανιάκι. Ὁ υἱός του Νῖκος ἀκολούθησε τόν Καραϊσκάκη καί σκοτώθηκε στήν μάχη τοῦΚαματεροῦ. Τό ὄνομά τουὑπάρχειἕωςκαί σήμεραστόμνημεῖο πού ἔχει ἀνεγερθεῖ στήν μνήμη τοῦ Καραϊσκάκη στό Φάληρο. Ποιός τό ξέρει ὅμως; Οὔτεγιάαὐτούς τούς ὑπέροχουςἝλληνες ξέρει κάτι κανείς.
Τήν ἀνακάλυψα τήν ἀδικί αὅταν διέτρεξα τόἐξαιρετικῶς ἐμπεριστατωμένο βιβλίοτοῦ Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν Βασίλη Πάπα γιά τήν συμμετοχή τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας στίς μάχες τοῦ 1821. Ποιός ξέρει ὅτι αὐθεντικά κείμενα τοῦ Ρήγα Φεραίου φυλάσσονται στάὑπόγειατῆςΜονῆς Βατοπεδίου; Κανείς, πάλι. Καί βεβαίως, ἄς μήν τό παραλείψω,ἀνακάλυψατήνἀδικίαὅτανμέτήνἰδιότητατοῦ Προέδρου τῆςΤοπικῆςἘπιτροπῆς 2021 Αἴγινας, τῆς γενέτειράς μου, διαπίστωσα πόσα λίγα γνωρίζουμε οἱἝλληνεςγιάὅσαἔγινανἐκεῖὅτανἀφίχθηστό νησί καί ὁρκίστηκε πρῶτος κυβερνήτης τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Μόνο τά πρακτικά τῆς Βουλῆς, ἡ ὁποία συνεδρίαζε τότε στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ νησιοῦ, νά διαβάσεικαί μόνο τήν περιγραφή τῆςσκηνῆς τῆς ὁρκωμοσίας τοῦ Καποδίστρια νά μελετήσει στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως, θά κλάψει, θά δακρύσει, θά ἀπορήσει πῶς ἀπό τήν τελεία φτώχεια φθάσαμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, διακόσια χρόνια μετά,ἕωςαὐτότόσημεῖο πού βρισκόμαστε σήμερα. Τίποτε ἀπόὅλατά παραπάνω δέν γνωρίζουν τά σημερινά Ἑλληνόπουλα.Ἐλάχιστα.Διότι ἄντά γνώριζαν θάἔπαιρναν κυριολεκτικά στό κατόπι –ὅποιοςκαίἄνἦταναὐτός–ἐκεῖνον πού θά τολμοῦσε νά πειράξει πίνακα τοῦ Βρυζάκη καίνάἀντικαταστήσειτήν σημαία τῆςἘπανάστασηςμέἄλλη σημαία πού φέρει –σχῆμα λόγου–τά χρώματα τῆς σημαίας τῆς Μογγολίας! Γνωρίζουμε τόσα λίγα γιάτόἀπόποῦἐρχόμαστε,ὥστεθεωρῶἀνάγκη βασική κάτι αἱρετικό: τήνἵδρυσηὙπουργείου Ἱστορίας. Γιά τά βασικά, τάἀναμφισβήτητα, ὄχιγιάτάἀμφιλεγόμενα πού μᾶς διχάζουν. Χωρίς σκληρό δίσκο δένθά καταφέρουμε νάπᾶμε πολύ μακριά. Νιώθω τήν ἀνάγκη, κλείνοντας τό σημερινό σημείωμα, νά σᾶς μεταφέρω μίαεἰκόνα. Γιάνάαἰσθανθοῦμε τί ἤμαστανκαί τί εἴμαστε.
Ἄν κάνουμε νοητά ἕναἅλμαστόν χρόνο καίβρεθοῦμε στήνΑἴγινατοῦ 1828 καί σταθοῦμε σέ μιά γωνιά της: Θά παρακολουθήσουμε τήν ἄφιξη τοῦ πρώτου κυβερνήτουστήνἐλεύθερη πατρίδα μετά ἀπό τέσσερεις αἰῶνεςσκλαβιᾶς. Θάτόνδοῦμεἀνάμεσασέ 100.000 πένητες Ἕλληνες πρόσφυγες ἀπότά Ψαρά, τήν Χίο, τόΑϊβαλί, τήν Στερεά Ἑλλάδα. Θά τόν παρατηρήσουμε νά κοιτᾷ τό δημόσιο ταμεῖοκαίνάμήν βρίσκει δραχμή γιατί κανείς δένεἶχε λεφτά νά πληρώνει τούς φόρους. Θά τόν θαυμάσουμε νάὑπογράφει διατάγματα δίπλα σέἕνα λιτό κρεβάτι καίσέἕνα λυχνάρι πού σιγόκαιεἕωςτίς 4 τό πρωί. Ἤ νάὑπαγορεύειστόν γραμματέα του κείμενα στά γαλλικά. Ἤ νά σημειώνει στό μπλοκάκι τουτά αἰτήματατῶν φορέων. Θάτόνπαρατηρήσουμε νά κοιτᾷ τόν χάρτη καίνάσυνειδητοποιεῖὅτιτά σύνορα τῆςἐπικράτειαςτῆς πατρίδας μας φθάνουν μέχρι τήνἘλευσῖνα, τά Μέγαρα, τόν Πόρο, τήν Σαλαμῖνα καί τήνἈθήνα. Καί ἄν κάνουμε πάλι τό ταξίδι τῆςἐπιστροφῆςστόν χρόνο καί«πετάξουμε» ἀπότό μικρό λυχνάρι τοῦ Καποδίστρια ἕως τήν τελετή ἔνταξής μας στήν ΕΟΚ τό 1979καίἕωςτήν φλόγα πού ἄναψεστόὈλυμπιακό Στάδιο τό 2004 καίἀπότά σύνορα τῶν Μεγάρων ἕως τά σύνορα τοῦΚαστελλορίζουκαίτῆς Θράκης μας, θά συνειδητοποιήσουμε μέἱκανοποίηση τί τεράστια ἀπόσταση διανύσαμε ἀπότό 1828 ἕως σήμερα. Καί θά καμαρώσουμε. Παρά τίς καταστροφές μας πού ἦταν περισσότερες ἀπό τούς θριάμβους μας, εἴμαστε ἕνα σπουδαῖοἜθνος.
