Ο Εγκριτος νομικός Γιῶργος Κ. Στεφανάκης στό τελευταῖο βιβλίο του ἀποκαλύπτει πώς οἱ συνταγματάρχες, γιά νά ἐπιβάλουν τήν ἑπταετῆ δικτατορία τους, ἀξιοποίησαν Βασιλικό Διάταγμα τῆς 20ῆς Ἀπριλίου 1967.
Στό βιβλίο του «Ἀποστασίας Ἀνατομή» (ἐκδόσεις Σιδέρη), ὁ ἔγκριτος νομικός καί δημοσιολόγος Γιῶργος Κ. Στεφανάκης, γιός τοῦ Κων. Στεφανάκη, βενιζελικοῦ πολιτικοῦ, περιγράφοντας τά πραγματικά γεγονότα τοῦ Ἰουλίου 1965, φέρνει στό προσκήνιο ἕνα σοβαρό ντοκουμέντο. Ἀναδημοσιεύει τό Φύλλο τῆς Κυβερνήσεως τῆς 20ῆς Ἀπριλίου 1967, στό ὁποῖο εἶναι τυπωμένο Βασιλικό Διάταγμα, πού πέραν τοῦ βασιληᾶ Κωνσταντίνου Β΄ συνυπογράφουν οἱ ὑπουργοί Ἐθνικῆς Ἄμυνας Π. Παπαληγούρας, Δημόσιας Τάξης Γ. Ράλλης καί Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας Ἐμμ. Κεφαλογιάννης. Μέ βάση τό παραπάνω Β.Δ. ἀνατίθεται εἰς τούς κατά τόπους Στρατιωτικούς Διοικητές ἡ κατά τήν κρίση τους ἐφαρμογή τοῦ Νόμου ΔΞΘ/1912 «Περί καταστάσεως πολιορκίας».
Εἶναι προφανές, ἔτσι, ὅτι οἱ συνταγματάρχες οἰκειοποιήθηκαν ἕνα Β.Δ. πού τούς ἔδινε τή δυνατότητα νά προχωρήσουν στή δικτατορία, μέ ὅ,τι αὐτό σήμαινε τότε γιά τή Χώρα. Πλήν ὅμως, τεράστια σημασία, ὄχι μόνον γιά τόν ἱστορικό ἀλλά καί γιά κάθε Ἕλληνα σήμερα, ἔχουν τά γεγονότα πού προηγήθηκαν τοῦ πραξικοπήματος, ἀλλά καί ποιά εἶναι ἡ σημασία τους σέ συνάρτηση μέ τά χρόνια τῆς δικτατορίας σήμερα.
Στό πλαίσιο αὐτό, ὁ Γιῶργος Κ. Στεφανάκης χωρίς νά κρύβει τίς πολιτικές του καταβολές, πού εἶναι αὐτές τοῦ βενιζελισμοῦ, μέ μοναδική σπουδή παραθέτει γεγονότα καί ἀπόψεις καί ἀφήνει τόν ἀναγνώστη νά βγάλει τά συμπεράσματά του.
Γράφει ἔτσι ὅτι: «Ἡ ἱστορία οὐδέποτε εἶναι ὅ,τι συνέβη. Αὐτό τό ξέρουν ἐλάχιστοι. Ἱστορία εἶναι ὅ,τι γράφτηκε. Καί ἀποτέλεσε, ἄρα, ἀντικείμενο ἐπαλήθευσης».
Κατά τόν συγγραφέα ἔτσι, αὐτά πού πιστεύεται ὅτι συνέβησαν τόν Ἰούλιο 1965 δέν ἔχουν πράγματι συμβεῖ, πλήν ὅμως ἔφεραν στό προσκήνιο τίς διαχρονικές ἀδυναμίες τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, τίς ὁποῖες τελικά τίς βιώνουμε ἀκόμα καί σήμερα. Ἀπό αὐτή τήν ὀπτική γωνία, ἕνα μέρος τοῦ βιβλίου ἔχει μεγάλη σημασία, ἄν λάβομε ὑπόψη τήν ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀπό τότε ἕως τίς ἡμέρες μας. Πρόκειται γιά τά ὅσα ὁ συγγραφέας ἐξιστορεῖ ἀναφορικά μέ τίς ἀντιπαραθέσεις στό ἐσωτερικό τῆς Ἕνωσης Κέντρου, γιά τίς φιλοδοξίες τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου νά ἰσχυροποιήσει τήν παρουσία τοῦ γιοῦ του, Ἀνδρέα, μέσα στό Κόμμα ἀλλά καί στήν κυβέρνησή του, γιά τήν ἀπειρία τοῦ τότε βασιληᾶ Κωνσταντίνου καί γιά τόν ρόλο τῆς βασιλικῆς Αὐλῆς.
Ἐπιπλέον, μέ μοναδική ἐνάργεια ὁ Γ.Κ. Στεφανάκης ἰχνηλατεῖ καί τόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη (1912-2018). Ἐξηγεῖ ἔτσι πῶς καί γιατί ὁ ἀποβιώσας ἐπίτιμος πρόεδρος τῆς Ν.Δ. προσπάθησε νά κυριαρχήσει στήν Ἕνωση Κέντρου, μέ τή βοήθεια τότε τοῦ Πάνου Κόκκα καί τῆς ἐφημερίδας του «Ἐλευθερία», ἀλλά τελικά ἀπέτυχε. Γράφει σχετικά ὁ συγγραφέας:
«Ὁ Μητσοτάκης ὑπερτίμησε τήν κυριαρχία του στόν “Ἀνένδοτο”. Πίστεψε πώς ἡ διάκριση αὐτή τόν καταξίωνε ὡς ἡγέτη τοῦ “Κέντρου”. Ἀλλ’ ὁ “Ἀνένδοτος” ὑπῆρξε ἀγώνας ἐκ τοῦ μή ὄντος. Πράγματι, διαπιστώθηκαν παραβάσεις. Ἦσαν, ὅμως, ἐπουσιώδεις. Ἀνεπαρκεῖς ὥστε ν’ ἀνατρέψουν τό ἐκλογικό ἀποτέλεσμα. Αὐτά τά ἐπουσιώδη ἀνέδειξε σέ κορυφαία συνθηματολογική δεξιοτεχνία τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου. Αὐτός, ἔτσι, ἱστοριογραφήθηκε, διά τοῦ “Ἀνενδότου” ὡς ὁ “Γέρος τῆς Δημοκρατίας”. Ἀκόμη, μέρος τῆς προσπάθειας εἶχε ἐπωμισθεῖ ἡ “Ἀριστερά”. Τό ΚΚΕ ἀποφάσισε νά μή κατεβάσει ἡ ΕΔΑ συνδυασμούς σέ 24 περιφέρειες κατά τίς ἐκλογές τοῦ 1964 (κεφ. ΙΒ). Ἄμεση, ἄρα, ἦταν ἡ ἐνίσχυση τῆς ΕΚ…».
Γοητευμένος, ἐν τούτοις, ὁ ἴδιος ἀπό τήν πεποίθηση τῆς ὑπεροχῆς του ὑποτίμησε τήν σημασία τῶν Παπανδρέου, πατρός καί υἱοῦ. Διέπραξε ἔτσι σοβαρά λάθη ἐκτιμήσεως…
Εἶχε ὀρθά διαισθανθεῖ. Ἐξοστρακίζονταν ἀπό τόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καταγωγῆς. Ἀποσυνδέονταν, πολιτικά, ἀπό τόν Γενάρχη καί παπποῦ του, ἀπό τούς Βενιζέλους. Ἔπαιρνε νέο πολιτικό στίγμα. Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου δέν ἔχασε τήν εὐκαιρία. Ἀπό 28 Σεπτεμβρίου 1965 περιοδεύει στήν Μεγαλόνησο ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον. Καί συνοδεύεται ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν βουλευτῶν Κρήτης τῆς ΕΚ. Καί συντρίβει τόν ἐκεῖ μητσοτακισμό. Ἡ Κρήτη γιά τά ἑπόμενα (σχεδόν) ἑξῆντα χρόνια γίνεται –ἄκρως– παπανδρεϊκή. Στίς ἐκλογές τῆς 20.9.2015 τό Πασόκ, πλέον ὑπό τόν τίτλο τοῦ Σύριζα, ἐξέλεξε τέσσερεις βουλευτές ἐπί τεσσάρων τοῦ νομοῦ. Ἡ Ν.Δ. οὐδένα βουλευτή ἐξέλεξε στήν γενέτειρα τοῦ Κων. Μητσοτάκη.
Ἡ πτώση Μητσοτάκη τό 1965 σήμανε τήν ὁριστική καθιέρωση τοῦ Ἀνδρέα. Ζήτημα εἶναι ὅτι ὁ Ἀνδρέας λεηλάτησε τό “Κέντρο”. Δέν ἔγινε ἀρχηγός του. Οὐδέποτε πίστεψε στόν πολιτικό χῶρο τῆς ἰσορροπίας μεταξύ τῶν δύο ἄκρων. Οὐδέποτε, γενικώτερα, ὁ Ἀνδρέας ἔθεσε ἑαυτόν στήν ὑπηρεσία οἱωνδήποτε ἰδεῶν.Ἔθεσε, ἀντιθέτως, κάθε νοητή ἰδέα στήν ὑπηρεσία τοῦ ἑαυτοῦ του. Κινήθηκε ἀνέκαθεν στά πλαίσια τοῦ ἄκρατου εὐδαιμονισμοῦ.»
Αὐτά καί ἄλλα πολλά ἀναφέρει ὁ Γ.Κ. Στεφανάκης στό πλούσιο βιβλίο του καί στήν οὐσία ἀνατέμνει τό ἑλληνικό δρᾶμα. Ἕνα δρᾶμα πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἀδυσώπητοι ἀγῶνες γιά ἐξουσία, ἐρήμην τῶν ὅσων συμβαίνουν ἤ θά μποροῦσαν νά συμβοῦν στόν κόσμο. Ἔτσι, ἡ Ἑλλάδα τά τελευταῖα 127 χρόνια πτώχευσε ἑπτά φορές καί πολύ ἀμφιβάλλω ἄν τό πολιτικό της σύστημα ἔχει καταλάβει γιατί.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
