Τό «τρικέφαλον» τοῦ Πενταγώνου

ΣΤΟΥΣ παροικοῦντες εἶναι γνωστό τοὐλάχιστον ἕνα χρόνο τώρα: στό Ὑπουργεῖο Ἄμυνας ὑπάρχουν τρία κέντρα ἐξουσίας μέ ἀπ’ εὐθείας ἀναφορές στό Μέγαρο Μαξίμου.

Ὄχι κατ’ ἀνάγκην ἴδιες. Ἄλλο ἀναφέρεται ἀπ’ εὐθείας στόν Πρωθυπουργό, ἄλλο στόν πρῶτο ἀντιπρόεδρο τῆς κυβέρνησης καί ἕνα ἄλλο στόν δεύτερο ἀντιπρόεδρο. Καί τά τρία κέντρα ἔχουν ἐπίσημη θεσμική ὑπόσταση. Δέν εἶναι «παράκεντρα». Ἁπλῶς ἡ ἰσχύς τους ἐντός καί ἐκτός Πενταγώνου εἶναι μεγαλύτερη ἤ μικρότερη ἀπό τίς ἐπίσημες ἁρμοδιότητές τους. Διότι αὐτά τά κέντρα ἔχουν δικές τους πιστές ἐπιρροές μέσα στήν ἱεραρχία τοῦ Ὑπουργείου καί στήν εὐρύτερη κυβέρνηση. Μέ δικούς τους ἀνθρώπους. Μέ συνέπεια νά μποροῦν νά ἐπηρεάζουν καταστάσεις, καί ὅταν μποροῦν νά βάζουν καί τρικλοποδιές. Ὁ ἀνταγωνισμός πού ἀναπτύσσετο μέχρι προχθές στά δύο πρῶτα χρόνια ἐξουσίας τῆς ΝΔ ἦταν –εἴμαστε σέ θέση νά γνωρίζουμε– ὁ καλῶς νοούμενος. Ποιός δρέπει τίς δάφνες ἀπό τόν χειρισμό μιᾶς κρίσης, ποιός τό χειροκρότημα ἀπό μία ὡραία πρωτοβουλία, ποιός τό μπράβο ἀπό μιά ἀπόφαση γιά τήν προστασία τῆς ἐθνικῆς μνήμης. Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς ἀπό τήν θέση αὐτή προβάλλαμε ἰσοτίμως τά κέντρα αὐτά εἴτε εἶναι ἀμιγῶς «πολιτικά», εἴτε ἀμιγῶς «στρατιωτικά», εἴτε «μικτά» πολιτικά καί στρατιωτικά: γιατί ὁ ἀνταγωνισμός προσφορᾶς ὑπέρ πατρίδος εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα. Καί πρέπει νά ἀναγνωρίζεται.

Οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἐλάχιστους θεσμούς πού κατέκτησαν τίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων μέσα στήν κρίση. Καί μέ τήν στάση τους στόν Ἕβρο καί μέ τήν ἀποφασιστικότητά τους στό Αἰγαῖο καί μέ τήν συνεισφορά τους στήν πανδημία. Ὡστόσο ἀπό προχθές ὁ ἀνταγωνισμός αὐτῶν τῶν κέντρων ἐξουσίας ἐξελίσσεται ἐπικίνδυνα. Ἡ ἐμπλοκή τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων στίς ἐσωτερικές ὑποθέσεις ὅπως ὁ ἐμβολιασμός ἤ ἡ κατάσβεση τῶν φωτιῶν καλύπτει κενά τοῦ κράτους ἀναμφιβόλως, ἀλλά ταυτοχρόνως τίς ἐμπλέκει καί στήν μίζερη καθημερινότητα τῶν ἀχρείαστων πολιτικῶν τριβῶν. Κατάσταση πού πολλαπλασιάζεται ἀπό τό γεγονός ὅτι τά κέντρα ἔχουν διαφορετικές ἀναφορές στό Μαξίμου ἀλλά καί ὅτι τό Μαξίμου κατά τήν ἰδιότυπη ἀντίληψη πού ἔχει περί ἐπιτελικοῦ κράτους παραβιάζει τήν τυπική ἱεραρχία καί συνδιαλέγεται μέ τό κέντρο ἐξουσίας τοῦ Πενταγώνου πού ἀξιολογεῖ κατά τήν πεποίθησή του περί ἀξιοκρατίας. Τό τί συνέβη μέ τόν διευθυντή τῆς Ἀεροπορίας Στρατοῦ εἶναι γνωστό στούς παροικοῦντες. Τά κέντρα ἀξιοποίησαν τήν ἐμπλοκή τοῦ Στρατοῦ στίς φωτιές γιά νά ἐκθέσουν τό ἕνα τό ἄλλο. Συγκεκριμένα: δύο ἐντός Πενταγώνου συνασπίστηκαν ἐναντίον ἑνός! Οἱ ἀναφορές γιά τήν ἑτοιμότητα συμμετοχῆς τῶν 8 Σινούκ στήν κατάσβεση τῶν πυρκαϊῶν ἔφθαναν στό ἕνα βαλλόμενο κέντρο καί ἀπό αὐτό στό Μαξίμου ἐλλιπεῖς! Ἔλειπε ἀπό αὐτές μιά παρένθεση πού ἔλεγε ὅτι τά πέντε ἀπό τά ὀκτώ χρειάζονταν χρόνο ἀπογείωσης εἴκοσι λεπτά ἀπό τῆς εἰδοποιήσεώς τους. Κάπως ἔτσι: (20´). Πρακτικῶς δέν ἦταν ἕτοιμα. Πρακτικῶς μόνο τρία θά μποροῦσαν νά μετάσχουν στήν κατάσβεση. Ὅμως τό ἕνα κέντρο ἐξουσίας παραπλανηθέν ἀπό τό ἄλλο πού ἔσβηνε τήν παρένθεση (!) διαβίβαζε στήν Κυβέρνηση ἄλλους ἀριθμούς διαθεσιμότητας. Καί ὅταν τό ἀνακάλυψε ἐξερράγη καί δικαίως. Καθώς ἐξετέθη! Οἱ ἀριθμοί αὐτοί πέρασαν μάλιστα σέ ἐπίσημες κυβερνητικές ἀνακοινώσεις ἐνῶ ἡ ἀντιπολίτευση ἔδειχνε νά ἔχει καλύτερη εἰκόνα γιά τόν ἀριθμό τῶν διαθέσιμων πτητικῶν μέσων. Δέ θά μπῶ σέ λεπτομέρειες γιά πρόσωπα καί πράγματα. Καταθέτω τρεῖς ἀρχές:

Πρῶτον, ἀπό ὅσο γνωρίζω, δέν ἔχει ἀναθεωρηθεῖ τό δόγμα ἀσφαλείας. Ὁ στρατός ἀντιμετωπίζει ἐξωτερικές ἀπειλές. Ὄχι ἐσωτερικές. Ὁ στρατός ἡγεῖται. Δέν εἶναι ἡ «φιλιππινέζα» τοῦ δημοσίου γιά νά μοιράζει ἐμβόλια, γιά νά ἐμβολιάζει, γιά νά σβήνει φωτιές κ.λπ. Καί πάντως δέν καλεῖται τήν τελευταία στιγμή, στό καί πέντε! Τό κράτος ὀφείλει νά ὀργανώσει τήν πυροσβεστική ὑπηρεσία καί ἴσως μιά ἐθνική ἔνοπλη ὑπηρεσία γιά τήν προστασία τοῦ δάσους κατά τά πρότυπα τοῦ Καναδᾶ ὅπως προτείνει ὁ καθηγητής Νικόλαος Δεβλέτογλου. Δεύτερον, εἶναι ἀδιανόητη ἡ ὑπονόμευση ἐντός Πενταγώνου. Δέ νοεῖται νά ὑπονομεύουν πολιτικοί στρατιωτικούς. Στρατιωτικοί πολιτικούς. Στρατιωτικοί ἐν ἐνεργείᾳ καί πρώην στρατιωτικούς. Οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις πρέπει νά μείνουν μακριά ἀπό τήν πολιτική. Εἶναι εὐθύνη τῆς Κυβέρνησης αὐτό πού συμβαίνει! Ὄχι μόνο τῶν πρωταγωνιστῶν. Αὐτή ἄνοιξε παράθυρα στήν ἱεραρχία μέ ἀποκλειστικούς συνομιλητές. Καί τρίτον, ἡ Κυβέρνηση πρέπει ἐπί τέλους νά κυβερνήσει κανονικά καί ὄχι δη’ ἀντιπροσώπων σέ κάθε ὑπουργεῖο. Καθώς ὅ,τι συνέβη, σέ αὐτή τήν ἀδιανόητη πρακτική ὀφείλεται. Ἡ λογική τοῦ διαίρει καί βασίλευε δέν εἶναι νοητή. Ἕνας πρέπει νά μιλᾶ μέ τό Μαξίμου σέ κανονικές συνθῆκες ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι κρατᾶ ἑνωμένο τό σχῆμα πού ἡγεῖται. Καί ἕνας πρέπει νά μιλᾶ –ὁ πρωθυπουργός– ἀπό τό Μαξίμου μέ τό Πεντάγωνο. Τά τριγωνάκια εἶναι καταστρεπτικά. Στήν θέση τοῦ Πρωθυπουργοῦ, μετά ἀπό ὅσα ἔμαθα, ἀπό ἀνεξάρτητη ἀπό τά τρία κέντρα ἐξουσίας πηγή, θά ἔκανα τά ἑξῆς: θά ἀποστράτευα πρός παραδειγματισμό ἕνα πολιτικό πρόσωπο ἀπό τήν κυβέρνηση καί ἕνα στρατιωτικό ἀπό τό ΓΕΣ. Ὄχι ἀπό αὐτά πού τράβηξαν τά φῶτα τῆς δημοσιότητος κατ’ ἀνάγκην. Ἡ ζημιά γίνεται στό σκοτάδι συνήθως. Καί ἔπειτα θά διαμόρφωνα ξεκάθαρη ἱεραρχία, πολιτική καί στρατιωτική. Τέλος οἱ «ἀόρατοι». Ἄν δέν τό πράξει ὁ κύριος Μητσοτάκης, ἡ ἑπόμενη φωτιά στό Πεντάγωνο δέν θά σβήσει τόσο εὔκολα!