Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 15 Ἰανουαρίου 1919
Μετά τήν ἱστορικήν του ἐκείνην δραπέτευσιν ἐκ τῆς συζυγικῆς ἑστίας, τά πράγματα ἔλαβον λίαν δυσάρεστον τροπήν δι’ αὐτόν. Ἐπανελθῶν μετά τριήμερον περιπλάνησιν εἰς τούς κόλπους τῆς οἰκογενείας του, εὑρέθη πρό νέας καί ἀνελπίστου καταστάσεως. Ἡ ἀπώλεια τοῦ περιπύστου ἑκατονταδράχμου εἰς τό χαρτοπαίγνιον, κατ’ ἀπόφασιν ἀνέκκλητον τῆς κ. Καλλιόπης, ἔπρεπε νά ἀναπληρωθῇ δι’ αὐστηρῶν οἰκονομιῶν εἰς τό κονδύλιον τῆς τραπέζης. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτή, εἰς τήν ὁποίαν ὁ κ. Παρασκευᾶς ἦτο ὑποχρεωμένος νά ὑποταχθῇ ἄνευ ὅρων, τόν ἔθιξεν εἰς τά καίρια.
– Μά στό φαγί, γυναίκα, βρῆκες νά κάνῃς τήν οἰκονομία; ἀνέκραξε διαμαρτυρόμενος. Καί τώρα μάλιστα μέ τή γρίππη; Δέν ἄκουσες τί λένε οἱ γιατροί;
– Ἀμ’ ἀπό ποῦ νά τήν κάνω; τόν διέκοψεν ἡ κ. Καλλιόπη. Ἀπ’ τά λοῦσά μου, ποῦ δέν ἔχω παποῦτσι νά φορέσω, ἤ ἀπ’ τῇς τουαλέττες τῶν δυστυχισμένων τῶν κοριτσιῶν, ποῦ ἕνας Θεός τό ξέρει…
Καί ἐδάκρυσε.
– Καλά, καλά! εἶπεν ἐκεῖνος, δίδων τόπον τῇ ὀργῇ. Δέν εἶνε ἀνάγκη νά συγχύζεσαι. Ἕνα λόγο εἶπα… Ὁ κ. Παρασκευᾶς, τυγχάνων ἀνήρ ἔγκωμος καί ὀλίγον γουλόζος, κατά τήν ἰδίαν του ὁμολογίαν, ἔφερε βαρέως τήν ἐπελθοῦσαν μεταβολήν. Διότι καί πάντοτε μέν ἡ τράπεζα τοῦ οἴκου του δέν διεκρίνετο διά λουκουλείους ἀρετάς. Ἐπροτιμῶντο τά χορταρικά τῆς ἐποχῆς καί τά ὄσπρια, ἀλλά ἅπαξ τοὐλάχιστον τῆς ἑβδομάδος ἐνεφανίζετο καί ὀλίγον κρέας ἐναλλάξ μέ μικρούς ἰχθῦς, μαρίδας δηλαδή τοῦ Φαλήρου, καθ’ ὅσον ἡ κ. Καλλιόπη ἠκολούθει τήν ἀρχήν ὅτι, προκειμένου περί ψαριῶν «ἤ ὀκά ἤ μπουκιά». Καί ἐπροτιμοῦσα τό τελευταῖον εἶδος. Ἀλλά τώρα, μέ τό πρόγραμμα τῶν οἰκονομιῶν, εἶχε λείψει καί ἡ πολυτέλεια αὐτή.
– Τί θά φᾶμε σήμερα, γυναίκα;
– Πατάτες μέ κρεμμυδάκια, Παρασκευᾶ μου. Τήν ἑπομένην καί πάλιν πατάτες μέ κρεμμυδάκια, τήν μεθεπομένην κουνουπίδι σαλάτα, τήν κατόπιν λάχανον γιαχνί καί οὕτω καθεξῆς. Ὁ κ. Παρασκευᾶς ᾐσθάνετο τάς δυνάμεις του ἐκλειπούσας. Ἕνα κενόν εἶχεν ἀνοιχθῇ εἰς τά ἐντόσθιά του. Τά πόδια του ἔτρεμαν. Ἡ ἀνοξυρίς του μόλις συνεκρατεῖτο ἐπί τῶν λαγόνων του.
– Δέν ὑποφέρεται πλέον ἡ κατάστασις αὐτή! Ἀνέκραξε καθ’ ἑαυτόν.
Καί ἀπεφάσισε νά προβῇ εἰς τό πραξικόπημα, τό ὁποῖον ἐμελέτα ἀπό πολλοῦ. Συμπαραλαβών ἐκ τοῦ μυστικοῦ του ταμείου τό εἰκοσιπεντάδραχμον, τό ὁποῖον εἶχεν ἐξοικονομήσει ἀπό κἄποιαν μεταφραστικήν του ἐργασίαν, ἐβάδισε κατ’ εὐθεῖαν πρός ἕν τῶν μεγάλων ἑστιατορίων τῆς ὁδοῦ Σταδίου. Εἰσῆλθε μέ ὕφος θριαμβευτικόν, ἔλαβεν θέσιν, ἐμελέτησε ἐπισταμένως τήν λίσταν καί διέταξεν. Ἤρχισε νά διατάσσῃ δηλαδή. Δέν θά παρακολουθήσωμεν βέβαια τόν κ. Παρασκευᾶ εἰς ὅλην τήν σειράν τῶν γαστρονομικῶν του ὀργίων. Τό γεγονός εἶνε ὅτι ἤρχισεν ἀπό τά ἐπιδόρπια καί διά μέσου ἐντράδων καί ψητῶν κατέληξεν εἰς τό γλύκισμα καί τά ὀπωρικά, ἀρδεύσας τό ὅλον μέ μίαν μεγάλην φιάλην ἐκλεκτοῦ οἴνου. Ἰσχυρός τοιουτοτρόπως διά τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ λογαριασμοῦ, ἐπλήρωσεν ὡς ἐφοπλιστής καί ἔσπευσε νά παρευρεθῇ ἐγκαίρως εἰς τό οἰκογενειακόν γεῦμα.
– Τί θά φᾶμε σήμερα, γυναίκα; ἐπανέλαβε τήν στερεότυπον ἐρώτησιν, ξεδοντιζόμενος ἱεροκρυφίως ἐν τῷ μεταξύ.
– Πατάτες μέ κρεμμυδάκια, Παρασκευᾶ μου.
– Ἔχει καλῶς! ἀπεφάνθη. Δέν εἶνε ὅμως νωρίς ἀκόμη γιά φαγί;
Ἡ κ. Καλλιόπη ἀνησύχησε.
– Τί λές, Παρασκευᾶ μου; Νωρίς; Ὀκτώμιση ἡ ὥρα! Καί σύ ἀρχίζεις νά μᾶς τρώγεσαι γιά φαγί ἀπό τῇς ἑφτά. Κἄτι θἄχῃς, Παρασκευᾶ μου, ἀπόψε. Δέν γίνεται. Κρυωμένος θά εἶσαι… Ὁ κ. Παρασκευᾶς ἐδράξατο τῆς προσφερομένης εὐκαιρίας.
– Πράγματι! εἶπε. Δέν αἰσθάνομαι πολύ καλά. Ἔχω κρυάδες. Κ’ ἕνα φούσκωμα ἐδῶ στό στομάχι. Καλλίτερα νά πέσω νά ἡσυχάσω. Ἡ τρυφερά σύζυγος διέταξεν ἀμέσως ἕνα χαμομῆλι καί ὡδήγησε τόν κ. Παρασκευᾶν εἰς τήν κλίνην του.
– Νά σοῦ βάλουμε καί λίγες κομπρέσσες στό στομάχι…
Ὁ κ. Παρασκευᾶς ἐχώνευσε τό λουκούλειον γεῦμά του μέ τήν βοήθειαν ὑγρῶν ἐπιθεμάτων ἐπί τοῦ στομάχου καί μέ τάς στοργικωτέρας περιποιήσεις ἐκ μέρους τῆς συμβίας του. Τήν ἑπομένην, ὅπως ἦτο ἑπόμενον, ἐξύπνησε περδίκι.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
