Τό Kάπρι τῆς Ἑλλάδος

ΠΟΡΤΕΣ: Ἔτσι ὀνομάζεται ἡ μικρή κοινότης…

… τό γραφικό πευκόφυτο ψαροχώρι πού εὑρίσκεται στό νοτιοανατολικό ἄκρο τῆς Αἴγινας. Εἴκοσι λεπτά ἀπό τήν περιοχή τῆς Ἁγίας Μαρίνας, μισή ὥρα ἀπό τόν Ναό τῆς Ἀφαίας τοῦ ὁποίου τά σχέδια ἀξιοποίησαν ὁ Ἰκτῖνος καί ὁ Καλλικράτης γιά νά κατασκευάσουν τόν Παρθενῶνα, σαραπέντε λεπτά ἀπό τό λιμάνι τῆς Αἴγινας. Μισή ὥρα μέ φουσκωτό ἀπό τήν Βουλιαγμένη καί τό Καλαμάκι. Ὁ χρόνος ἐδῶ δείχνει νά ἔχει σταματήσει. Ὁ πολιτισμός τῆς Ἀθήνας εἶναι τόσο κοντά καί ταυτόχρονα τόσο μακριά. Οἱ ἄνθρωποι τόσο ἐδῶ ὅσο καί στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Ἁγίας Μαρίνας ἀπολαμβάνουν τό παρόν, ἀλλά κοιτοῦν ἀπέναντι στό Ἑλληνικό καί ἔχουν ἀγωνία γιά τό μέλλον πού ἔρχεται.

Συναντῶ ἐδῶ μόνο φίλους: τήν συμμαθήτριά μου Ἀθανασία Κουτσούκου πού διατηρεῖ δίπλα στήν θάλασσα τό ὄμορφο ταβερνάκι πού τῆς κληροδότησε ὁ πατέρας της -μέ τήν μαμά στήν κουζίνα- τήν Μαρίνα πού διατηρεῖ λίγο πιό πάνω τήν ταβέρνα πού φέρει τό ὄνομα τῆς μητέρας της, Σοφίας. Στήν Ἁγία Μαρίνα συναντῶ τούς ἀγαπητούς μου Διονύση Γαλάρη καί Μαρία Γιαννοπούλου, πού ἄφησαν τό φαρμακεῖο τους στά παιδιά τους καί ἄνοιξαν ἕνα ἐξαιρετικό τριάστερο ξενοδοχεῖο, τό Erato hotel, τό ὁποῖο ἀξίζει πραγματικά. Βλέπω ἐπίσης τόν συμμαθητή μου Τάκη Χαλδαῖο πού συνεχίζει τήν παράδοση τοῦ πατέρα του στήν ταβέρνα «Θολός», στέκι τοῦ συναδέλφου Κώστα Παπαϊωάννου, καθώς καί τόν Νῖκο Γαλάρη (Μορφονιό) μέ τό ὡραῖο μπαράκι «Μπαρακούντα» στήν θάλασσα. Ὅλοι ἐδῶ κοιτοῦν τό παρόν –ἡ σαιζόν δέ θά εἶναι εὔκολη– ἀλλά καί τό μέλλον πού ἔρχεται!

Κοιτοῦν ἀπέναντι λοιπόν στό Ἑλληνικό καί ξέρουν ὅτι ἡ περιοχή τους θά πάρει ξανά ἀξία. Μυρίζονται ὅτι σέ πέντε χρόνια τό πολύ -ἐδῶ πού μέ μέριμνα τοῦ Πρωθυπουργοῦ φτιάχνεται νέο λιμάνι καί Μαρίνα- ὁ τόπος πού κάποτε ὁ Καραμανλῆς χαρακτήρισε τό 1960 Κάπρι τῆς Ἑλλάδος θά γεμίσει μέ πεντάστερα, ἀκριβά ρεστωράν, γιώτ, κρουαζιερόπλοια, πλούσιους πελάτες πού θά κάνουν ἐκδρομή ἀπό τό Ἑλληνικό. Γνωρίζουν ὅτι ἤδη Κινέζοι δείχνουν ἐνδιαφέρον νά ἀγοράσουν τό μεγάλο ξενοδοχεῖο πού ἄρχισε νά κατασκευάζεται ἐπί δικτατορίας καί τό κουφάρι τοῦ ὁποίου χάσκει στήν ἄκρη τοῦ κόλπου.

Διαβάζουν πώς ἤδη οἱ ἀντικειμενικές αὐξήθηκαν κατά 30 τοῖς ἑκατό! Ξέρουν πώς πρέπει νά ἐπενδύσουν στίς νέες ὑποδομές, στόν πολιτισμό καί τήν ἱστορία, γι’ αὐτό καί ἔτρεξαν νά φωτίσουν τήν Ἀφαία καί τήν Παλαιά χώρα! Κατανοοῦν πώς ὅπου ὑπάρχει κίτς καί κακογουστιά πρέπει νά γκρεμιστεῖ τό δίχως ἄλλο. Ἔχουν ὅμως δύο μεγάλες ἀγωνίες: θά διατηρήσει ἡ περιοχή τό φυσικό της κάλλος καί τήν περιβαλλοντική φυσιογνωμία της, ὅπως τήν κρατοῦν οἱ ντόπιοι οἰκογενειακῶς ἀπό γενιά σέ γενιά; Ἤ θά γνωρίσει νέα οἰκιστική ἀλλοίωση καί περιβαλλοντική ὑποβάθμιση; Καί ἀκόμη: θά καταφέρουν νά κρατήσουν τά κλειδιά τῆς τοπικῆς οἰκονομίας πού ἀποτελοῦν τήν ἐγγύηση ὅτι στίς Πόρτες ἡ πευκόφυτη παραλία τύπου Χαλκιδικῆς θά ζήσει ἤ ὅτι στοῦ Θολοῦ, στῆς Σοφίας ἤ στῆς Ἀθανασίας θά τρῶς ντόπιο σπιτικό φαγητό; Θά ἐπιζήσουν οἱ οἰκογένειες τῶν πολυεθνικῶν κεφαλαίων πού θά ἐφορμήσουν ἤ θά τίς τελειώσουν καί αὐτές ὅπως στά νησιά τοῦ Αἰγαίου στό ὄνομα τῆς ἀνάπτυξης; Οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ δείχνουν νά ἔχουν μάθει ἀπό τά λάθη τοῦ παρελθόντος πού καταδίκασε αὐτό τό τμῆμα τοῦ νησιοῦ νά τεθεῖ σέ δεύτερη μοῖρα. Καί δείχνουν ἕτοιμοι νά μήν ξεπουλήσουν τίς κοιμώμενες περιουσίες τους καί νά μή γίνουν ὑπάλληλοι στίς ἰδιοκτησίες τους. Στόν τόπο τους. Εὐτυχῶς, λέω ἐγώ! Ποτέ δέν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση ἡ Ἑλλάς! Γιά κανέναν!