ΜΙΛΑΜΕ πολύ γιά τίς «συνθῆκες» αὐτές τίς ἡμέρες
Γιά τίς θερμοκρασίες, τίς φωτιές, τίς διακοπές ρεύματος, γιά ὅ,τι μπορεῖ νά προκαλέσει διατάραξη στήν –ὁ Θεός νά τήν κάνει– κανονικότητά μας. Δέν μιλᾶμε ὅμως πολύ γιά τούς ἀνθρώπους. Γιά ἐκείνους πού ἐκτίθενται στίς συνθῆκες καί δέν ἔχουν τήν ἐπιλογή νά τίς ἀποφύγουν. Τήν ἐπιλογή τῆς ἀργίας. Θέλω νά σταθῶ σήμερα σέ δύο κατηγορίες ἐργαζομένων πού τά «δίνουν» ὅλα γιά τήν Ἑλλάδα αὐτόν τόν καιρό μαζί μέ τούς πιλότους καί τίς ἀεροσυνοδούς: τούς λιμενικούς καί τούς ναυτικούς μας. Εἶναι τό πρόσωπο τῆς χώρας. Ἡ πρώτη ἐντύπωση τοῦ ταξιδιώτη. «Δέν μπορεῖς νά λέγεσαι λιμενικός, κύριε, ἄν δέν μπορεῖς νά τά βγάλεις πέρα τόν Αὔγουστο! Καλύτερα ἄλλαξε ἐπάγγελμα» μοῦ εἶπε ὑπερηφάνως ἕνα δίμετρο κοντοκουρεμένο παλληκάρι στό λιμάνι τῆς Τήνου τό περασμένο Σάββατο. «Δίνουμε τόν καλύτερό μας ἑαυτό» σχολίασε ὁ λιμενάρχης τοῦ νησιοῦ Βασίλης Ἀποστολόπουλος, ἕνας πεπειραμένος ἀξιωματικός μέ ἄριστη γνώση τῆς ἀγγλικῆς καί τῆς γαλλικῆς. Τήν ὥρα πού συζητούσαμε μαζί σέ διάστημα σκάρτης ὥρας εἶχαν δέσει, εἶχαν ἀποβιβάσει κόσμο καί εἶχαν ἀποπλεύσει ἀπό τό λιμάνι τῆς Μεγαλόχαρης πέντε «θηρία»: δύο Super Ferry, δύο Fast Ferry καί ἕνα High Speed τῶν Μinoan Lines μέ τελικό προορισμό τό Ἡράκλειο. Μιλᾶμε γιά χιλιάδες κόσμο, αὐτοκίνητα, φορτηγά ἀνεφοδιασμοῦ καί τροφίμων. Καί ὅμως! Ἄνδρες καί γυναῖκες τοῦ λιμενικοῦ ὑπό τίς ὁδηγίες Ἀποστολοπούλου ἔκαναν ἄριστα μέ τό χαμόγελο τήν δουλειά τους. Χωρίς νεῦρα. Παρά τήν ἀφόρητη ζέστη.
Στό ἴδιο λιμάνι συνέβη κάτι πού εἶναι λίαν ἀμφίβολο ἄν θά εἶχε συμβεῖ σέ ἄλλο εὐρωπαϊκό λιμάνι. Δύο Γερμανίδες τουρίστριες μπέρδεψαν τά ferry μέσα στόν χαμό καί πῆγαν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ λιμανιοῦ. Ὅταν κατάλαβαν τό λάθος τους τήν στιγμή πού τό καράβι τους ἔλυνε κάβους, μία ἀπό τίς δύο ἄφησε τίς βαλίτσες, ἔκανε τό κατοστάρι τῆς ζωῆς της, ἔφθασε στόν καταπέλτη καί παρακάλεσε τόν ὕπαρχο νά καθυστερήσει τήν ἀναχώρηση δύο λεπτά μέχρι νά φέρει τήν φίλη της μέ τίς βαλίτσες ἀπό τήν ἄλλη ἄκρη. Ὁ ὕπαρχος τοῦ Super Ferry Ἕλλην ναυτικός μέ ἀνθρωπιά –λέξη ἄγνωστη στά εὐρωπαϊκά λεξιλόγια– παρακάλεσε μέσω ἀσυρμάτου τόν καπετάνιο νά περιμένει. Καί οἱ ξεθεωμένες ἀπό τό τρέξιμο τουρίστριες πρόλαβαν τό καράβι! Ἄν ἦταν Γερμανός ὁ καπετάνιος θά τίς περίμενε ἄραγε ἤ θά τίς τιμωροῦσε γιά τό λάθος τους; Αὐτονόητος ἡ ἀπάντηση. Ἀνάλογες σκηνές μέ πρωταγωνιστές λιμενικούς καί ναυτικούς ἔζησα στά λιμάνια τοῦ Πειραιᾶ καί τῆς Αἴγινας πρό ἑβδομάδος. Δίμετρα ἀγόρια καί κορίτσια ἤλεγχαν μέ εὐγένεια τούς ἐπιβάτες πού ἐπιβιβάζονταν στά πλοῖα. Γυναῖκες καί ἄνδρες τοῦ λιμενικοῦ ταξίδευαν μαζί μέ τόν κόσμο καί ἐπιτηροῦσαν τήν ἐφαρμογή τῶν μέτρων (μάσκες κ.λπ.). Τίς προάλλες μιά ἀξιωματικός τοῦ λιμενικοῦ ἡ κυρία Βασιλική Κουρπέτα μέ τόν συνάδελφό της Πέτρο Κατσιρέα ἔπιασαν κουβέντα σέ ἄπταιστα γαλλικά σέ ἕναν παριζιάνο μπόμπιρα, καί οἱ γονεῖς του ἐντυπωσιάστηκαν! Ἐπιβιβάστηκα στόν «Ἀπόλλωνα» τῶν Saronic Ferries μαζί μέ ἕναν διάσημο Ἕλληνα τραγουδιστή καί τόν μάνατζέρ του. Μοῦ ἄρεσε πού οἱ Λιμενικοί, νέα ἀμούστακα παιδιά, δέν δίστασαν νά τόν ἐλέγξουν μολονότι τόν ἀναγνώρισαν. «Τό πιστοποιητικό τοῦ ἐμβολιασμοῦ σας παρακαλῶ!» ἀπαίτησαν εὐγενικά. Ἐνῶ οἱ ναυτικοί μας ἔδιναν ρέστα νά ἐξυπηρετήσουν τόν κόσμο. «Εἶναι ἡ τρίτη χρονιά πού εἶμαι ἐδῶ καί ὁ κόσμος δείχνει πιεσμένος πιό πολύ ἀπό ποτέ» μοῦ παρατήρησε ὁ λιμενάρχης Αἴγινας Ἀργύρης Φραγκούλης ὁ ὁποῖος διαχειρίζεται ἕνα λιμάνι μέ ἀριθμητικά χαρακτηριστικά ὅμοια μέ τῆς Τήνου. Διακινοῦνται ἐτησίως μέσω αὐτοῦ ἕνα ἑκατομμύριο ἐπιβάτες. Σύν τίς διακομιδές ἀσθενῶν Covid μέ πλοῖα τοῦ λιμενικοῦ σώματος. Ὅ,τι ὥρα καί ἄν εἶναι. Οἱ ναυτικοί πού κοιμοῦνται στό πλοῖο καί ὄχι στά σπίτια τους ὅταν τό καράβι ἔχει διανυκτέρευση σέ λιμάνι καί πρόκειται νά κάνει τό πρῶτο πρωινό δρομολόγιο, εἶναι καί ἐδῶ λίαν ἀγαπητοί, φίλοι μέ τούς ἐπιβάτες. Τό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στέλνει μάλιστα τακτικά μικρά «δῶρα», σταυρούς, φυλακτά, κουλούρια, γλυκά σέ ἔνδειξη ἀναγνώρισης τῶν ὑπηρεσιῶν τους. Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Ποῦ καταλήγουν; Ὅτι τό εὐγενές σῶμα μέ τίς ἐντυπωσιακές λευκές στολές μᾶς βγάζει ἀσπροπρόσωπους αὐτό τό καλοκαίρι. Τό ἴδιο καί οἱ ναυτικοί μας. Ἐπειδή οἱ δημοσιογράφοι δέν χρωστᾶμε καλή κουβέντα συνήθως καλό εἶναι νά τό λέμε. Γιά νά χαίρονται οἱ κύριοι Πλακιωτάκης καί Κλάρης.
