TΟ ΕΓΡΑΨΑ μέ μία ἰσχυρή δόση μελαγχολίας σέ ἕνα βιβλίο μου τό 2008, μέ βάση τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς («Ἡγεσίες», ἐκδόσεις Λιβάνη), φοβᾶμαι πώς πρέπει νά τό ἐπαναλάβω καί σήμερα.
Στήν Ἑλλάδα εἴμαστε ἄσσοι στήν παραπολιτική, ὡστόσο εἴμαστε ἀνίκανοι ὡς Ἔθνος νά κάνουμε τά πολλά μικρά ὄνειρα μία μεγάλη πολιτική. Καί μετά συντεταγμένα, μέ ἀφοσίωση, νά στοιχηθοῦμε πίσω ἀπό αὐτήν καί νά τήν ὑπηρετήσουμε πρός ὄφελος τῆς πατρίδας.
Ἐάν ἀνακαλύπταμε νέες ἰδέες γιά τήν ἀνάπτυξη μέ τήν ἴδια ταχύτητα πού ξεθάψαμε παλαιά γραφικά tweet τῆς Λοΐζου, ἄν τρέχαμε σάν σίφουνες γιά ἐπενδύσεις μέ τό ἴδιο πάθος πού βάλαμε στό χέρι τίς καταδικαστικές ἀποφάσεις εἰς βάρος τῆς Λοΐζου, ἄν ἤμασταν τό ἴδιο ἀποτελεσματικοί στήν χάραξη πολιτικῆς ὅσο ὅταν βρίσκουμε στό instagram τίς ἄσεμνες φωτογραφίες τῆς κάθε Λολίτας πού ἀποσπᾶται σέ γραφεῖο ὑπουργοῦ, ἄν βρίσκαμε αὐτά πού μᾶς ἑνώνουν μέ τήν εὐκολία πού ταξιδεύει ἡ εἴδηση γιά ἕνα καταναλωτικό δάνειο τοῦ Πολάκη ἀπό μιά τράπεζα στήν διεύθυνση μιᾶς ἐφημερίδας, ἄν εἴχαμε τήν ἴδια ἐπιμέλεια γιά τήν ἐκπόνηση σχεδίων ὅση ὅταν «τρέχουμε» τά βίντεο καρέ-καρέ γιά νά βροῦμε ἕνα πλάνο τοῦ Πετσίτη πίσω ἀπό τόν Τσίπρα καί ἄν βεβαίως ἤμασταν τό ἴδιο ἀποφασισμένοι νά κάνουμε πράξη μιά μεταρρύθμιση ὅσο ὅταν ἀναζητοῦμε ὑλικό γιά νά χτυπήσουμε ξανά καί ξανά καί ξανά τήν σύζυγο τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης Μαρέβα, ἔ λοιπόν σᾶς βεβαιῶ! Ἄλλη πορεία θά εἶχε ὁ τόπος. Ἄλλη τύχη. Ἄλλη προοπτική.
Ἀλλά ἐδῶ ἐμεῖς ἔχουμε ἐκπαιδευτεῖ σέ αὐτό τό μοντέλο: Ἄνευ στόχων. Ζοῦμε γιά τήν ἑπόμενη μέρα, ἀδύνατον νά σχεδιάσουμε κἄν τόν ἑπόμενο χρόνο, ὄχι τά ἑπόμενα τριάντα ὅπως ἔκαναν συναινετικά οἱ γείτονες Βούλγαροι (ναί, ἔχουν θέσει στόχους ἕως τό 2050!). Διασκεδάζουμε μέ τό νά χάνουμε στρατηγικό χρόνο στό κουτσομπολιό, ἰδού τό ἐθνικό μας χόμπυ! Στήν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ὁ καβγᾶς καί ἡ παραπολιτική εἶναι ὁ κανών, ἐνῶ ἡ συμφωνία, ἡ συναίνεση καί ἡ συνεννόηση εἶναι ἡ αἵρεση. Ὅπως λέει κορυφαῖος πολιτικός «Μικρός τόπος μεγάλες κακίες». Σωστά. Φοβᾶμαι ὅμως πώς πρόκειται γιά κάτι βαθύτερο. Πρόκειται γιά τήν ἐκπαίδευσή μας στό ἀσήμαντο. Ἡ ὁποία βεβαίως ἄν λειτουργοῦσε παραδειγματικά, θά εἴχαμε τήν ὑποχρέωση νά τό συζητᾶμε. Ἀλλά τό κάνουμε; Ἐάν ἐν πάση περιπτώσει αὐτό θέλουμε καί πολλές μικρές ἱστορίες στήν σειρά προκαλοῦν φασαρία μεγαλύτερη ἀπό μιά Novartis (αὐτό δέν εἶναι παραπολιτική), ἐάν δέν μποροῦμε νά τό ἀποφύγουμε, βρέ ἀδελφέ, τότε ἄς τό κάνουμε σωστά. Παιδευτικά.
Μολονότι τό μισῶ, θά τό ἐξηγήσω μέ ἕνα παράδειγμα: Τήν ὑπόθεση τῆς Θωμαρίτας Καλδάρα. Τῆς καλλίγραμμης δημοσίας ὑπαλλήλου μέ τίς προκλητικές προσωπικές φωτογραφίες στό instagram τήν ὁποία ὑπερασπίστηκε μετά ἀνεξήγητου πάθους χθές στά ραδιόφωνα ὁ ὑφυπουργός της Μᾶρκος Μπόλαρης. Τό ἐπιχείρημά του: Εἶναι εἰκοσιπέντε χρόνια δημόσια ὑπάλληλος, ἄς κριθεῖ ἀπό τίς ἱκανότητές της ὄχι ἀπό τίς φωτογραφίες της. Προσπερνῶ τό θράσος τοῦ ὑπουργοῦ ὁ ὁποῖος στίς Σέρρες πού μεγάλωσε ἔμαθε καί… τόν σεξισμό γιά νά μᾶς κάνει μαθήματα περί αὐτοῦ, καί στέκομαι στό βασικό του ἐπιχείρημα. Ἡ κυρία εἶναι δημόσια ὑπάλληλος. Δημοσία λειτουργός. Ἔχει γνωρίσει πολλές δημοσίους ὑπαλλήλους ὁ κ. ὑπουργός στήν καριέρα του νά φωτογραφίζονται στά τέσσερα καί νά ἀναρτοῦν μέ καμάρι τίς φωτογραφίες τους σέ ἀνοιχτούς προσωπικούς λογαριασμούς; Καί ἀφοῦ εἶναι τόσο ἔμπειρος ὁ κ. ὑφυπουργός, δέν γνωρίζει ὁ κ. Μπόλαρης, τόν ὁποῖο ἔχω γιά σοβαρό, ὅτι ὁ δημοσιο-υπαλληλικός κώδικας περιγράφει ἕνα πειθαρχικό ἀδίκημα πού ὀνομάζεται «ἀναξιοπρεπής συμπεριφορά ἐκτός ὑπηρεσίας»;
Τό σκάνδαλο στήν προκειμένη περίπτωση δέν εἶναι ἡ κυρία πού εἶχε καί τήν εὐθιξία νά παραιτηθεῖ, στό τέλος τῆς γραφῆς. Τό σκάνδαλο εἶναι ἡ ἐμμονή τοῦ κ. ὑπουργοῦ νά ὑποστηρίζει τό λάθος τῆς κυρίας. Τοῦ ἀνωτέρου ὑπαλλήλου τῆς Διοίκησης πού καλύπτει τόν κατώτερο. Αὐτό εἶναι τό αἰδοῖον τοῦ πράγματος. Γιατί τότε πράγματι, ναί, σέ μία τέτοια περίπτωση, ἡ παραπολιτική πού τόσο ἀπεχθάνομαι ἀποκτᾶ σημασία πολιτικῆς. Τό αὐτό συμβαίνει –γιά νά μήν εἶμαι μονομερής– καί ὅταν ἡ ἄλλη πλευρά ἐπιχειρεῖ νά ὑποβαθμίσει καταδικαστική ἀπόφαση δικαστηρίου κατά πολιτικοῦ προσώπου σχετιζόμενη μέ ἔγκλημα διαπραχθέν κατά τῆς γενετήσιας ἐλευθερίας. Καί ἐδῶ δυστυχῶς ἡ παραπολιτική ἀποκτᾶ βαθύτατα οὐσία πολιτική. Καί ἄν τό ὑποβαθμίζει ἡ πολιτική, ἄς μήν ὑπάρχουν μεγάλες αὐταπάτες, δέν σώζεται: Τό ἀναβαθμίζει ἡ κοινωνία πού τό συζητᾶ διαρκῶς στίς παρέες της.
Καταλήγω: Ὀνειρεύομαι μιά μέρα πού θά ξεχωρίζουμε τά ἀσήμαντα ἀπό τά σημαντικά καί δέν θά ξυπνᾶμε κάθε μέρα μέ πρώτη μας ἔγνοια πῶς θά βγάλουμε ὁ ἕνας τά μάτια τοῦ ἄλλου. Ἀλλά ἐπειδή ἔχουμε δρόμο νά φθάσουμε ἕως ἐκεῖ, θερμή παράκληση στούς πολιτικούς μας ταγούς: νά στέκονται πάνω ἀπό τό ἀσήμαντο καί νά τό «σκοτώνουν» μέ τίς ἀποφάσεις τους. Ὄχι νά βάζουν πυρκαϊά στήν κοινωνία… Στοιχειῶδες Γουῶτσον!
