Τό πρόβλημα μέ τίς πυρκαγιές, πού συγκλονίζουν ὅλην τήν χώρα ἐδῶ καί 10 ἡμέρες, δέν εἶναι μόνο κλιματικό. Δέν εἶναι μόνο κρατικό.
Δέν εἶναι μόνο πρόβλημα διεθνοῦς εἰκόνας τῆς χώρας. Δέν εἶναι μόνο πρόβλημα ἐθνικῆς ἀσφάλειας καί ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας. Εἶναι πρόβλημα βαθιά πολιτικό. Ὑποτίθεται ὅτι τό πολιτικό μας πρόβλημα τό λύσαμε στίς 25 Ἰουνίου μέ τήν περιφανῆ νίκη τῆς Νέας Δημοκρατίας μέ 40% καί τήν ἐξαφάνιση τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης.
Οἱ Ἕλληνες αἰσθάνθηκαν ὅτι ἔκαναν ὑπό τίς περιστάσεις τό σωστό. Ψήφισαν σταθερότητα. Καί ὄχι τήν ἀνωμαλία τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς. Ψήφισαν σταθερό τιμόνι μέ λευκή ἐξουσιοδότηση στόν ὁδηγό νά χαράξει τό δρομολόγιο κατά τήν κρίση του.
Ὅσα, ὅμως, ἀκολούθησαν στόν μῆνα πού σήμερα συμπληρώνεται μετά τίς ἐκλογές, μέ κορυφαῖο αὐτό πού συμβαίνει τώρα, δείχνουν ὅτι τό πρόβλημα τῆς σταθερότητας δέν τό λύσαμε τελικά ὅσο νομίζαμε. Ἡ πρώτη ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης ἐξέπεμψε ἀδυναμία. Ὑποχώρησε καί κατήργησε τήν πανεπιστημιακή ἀστυνομία.
Ὑποχώρησε, δηλαδή, σέ ἕνα θέμα νόμου καί τάξης. Ἄλλο ἄν μετά ἐντέχνως ὑπανεχώρησε. Ἡ δεύτερη ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης πάλι ἐξέπεμψε ἀδυναμία. Κάλεσε τούς ἀκτοπλόους φίλους της νά μειώσουν τίς ἐξωφρενικές τιμές τῶν εἰσιτηρίων καί ἐκεῖνοι στήν πραγματικότητα τήν ἀγνόησαν. Τό ἔκαναν μόνον σέ μερικές περιπτώσεις προσχηματικά. Τό γεγονός ὅτι καί οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν ὅτι ἡ κίνηση φέτος στό Αἰγαῖο ἔχει μειωθεῖ δραματικά, θεωρεῖται λεπτομέρεια. Ἡ τρίτη ἀπόφαση ἀφοροῦσε στά ἑλληνοτουρκικά. Μετά τήν περίφημη συνάντηση τοῦ Πρωθυπουργοῦ μέ τόν Τοῦρκο Πρόεδρο στό Βίλνιους. Ἐκεῖ πανηγυρίσαμε ἀρχικά τήν εἰρήνη.
Ἀλλά σταδιακά ἀποκαλύπτεται, μετά τήν περίφημη συνέντευξη στό Σκάϊ καί τήν χρήση τῆς λέξεως «ὑποχώρηση», ὅτι καί ἐδῶ τό 40% πού ἔδωσαν οἱ Ἕλληνες στήν κυβέρνηση γιά νά διαπραγματευθεῖ τά ἐθνικά δίκαια, πῆγε στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων. Ἡ «ὑποχώρηση» ἔγινε «παραχώρηση» καί δέν ξέρουμε σέ τί θά ἐξελιχθεῖ αὔριο.
Οἱ γείτονες μόλις ἀντιλήφθηκαν ὅτι ἔχουν τό πάνω χέρι στήν διαπραγμάτευση ἄρχισαν νά ἁπλώνουν πάνω στό τραπέζι κάθε παράνομη διεκδίκησή τους. Νά φύγουν οἱ πύραυλοι ἀπό τά νησιά τοῦ Αἰγαίου, νά ἐκλεγοῦν οἱ μουφτῆδες, νά ἀνοίξουν τά τζαμιά στίς Σέρρες, στήν Δρᾶμα καί τήν Θεσσαλονίκη, γιά νά προσευχηθοῦν Μουσουλμᾶνοι καί λοιπά. Τήν ἴδια ὥρα, στό παρασκήνιο ἡ διεθνής πίεση ἀπό τούς συμμάχους γιά τήν ταχεῖα ἐπίτευξη ἐπώδυνου συμβιβασμοῦ στό Αἰγαῖο αὐξάνεται ἀκόμα καί μέ τήν χρήση τοῦ σκανδάλου τῶν ὑποκλοπῶν. Τό ὁποῖο τό Ὑπουργεῖο Ἐμπορίου τῶν ΗΠΑ ἀνεμίζει πρός τήν κυβέρνηση. Καί, τέλος, ἦρθαν οἱ πυρκαϊές. Δέκα μέρες τώρα, ὁ κρατικός μηχανισμός δέν μπορεῖ νά πάρει τόν ἔλεγχο καί νά τίς περιορίσει. Μέ συνέπεια ἡ κλιματική κρίση, ὅπως μοῦ ἐπισήμανε ἕνας φίλος, νά ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ ἐγκληματική κρίση. Τό χειρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι πώς αὐτήν τήν φορά οὔτε ἡ ἐπικοινωνία μπορεῖ νά βοηθήσει τήν κυβέρνηση γιά νά δημιουργήσει τήν αἴσθηση ὅτι ἐλέγχει τά πράγματα. Ὅσα λέγονται μπροστά στίς κάμερες ἐνώπιον τῶν δύστυχων ἀνδρῶν καί γυναικῶν τῆς πυροσβεστικῆς καί ἄλλων δημόσιων φορέων μέ διάπλατα χαμόγελα, ὑπονομεύουν τήν αἴσθηση ὅτι ἡ πατρίδα ἔχει κυβέρνηση πού ἐλέγχει τά πράγματα. Οἱ δέ γενίτσαροι τῶν ἰδιωτικῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν γίνονται κάθε μέρα καί περισσότερο καταγέλαστοι μέ ὅλα ὅσα λένε γιά νά καλύπτουν λάθη τοῦ μηχανισμοῦ.
Τό ἀκόμη χειρότερο εἶναι ὅτι ἐντελῶς ἐκτός κλίματος βρίσκονται κι ἄλλοι παράγοντες τοῦ δημόσιου βίου πού νομίζουν ὅτι μέ τά ἀξιώματά τους μποροῦν νά κάνουν δημόσιες σχέσεις. Ἔδωσε παραμονή τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἀποκατάστασης τῆς δημοκρατίας συνέντευξη σέ ἐφημερίδα ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἀντί γιά τήν δημοκρατία μᾶς μίλησε… γιά τό ἄβατο στό Ἅγιον Ὄρος, γιά τό ἄν ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ’χει… γυναῖκες ἱερεῖς, γιά τό ἄν μπορεῖ νά πάει μία βόλτα ἤ ὄχι στήν Ἀθήνα, γιά τό ἄν βάζει πλυντήριο καί ἄν χρησιμοποιεῖ βεντάλιες ἀντί κλιματιστικό! Δυστυχῶς, τρία χρόνια μετά, δέν γνωρίζει σέ ποιά καρέκλα κάθεται. Ἐκτός τόπου καί χρόνου. Ἡ ἐλπίδα, δηλαδή, ὅτι ὁ ἀνώτατος ἄρχων θά μποροῦσε νά κανοναρχεῖ καί νά συνεφέρει τήν κυβέρνηση καί τίς πολιτικές δυνάμεις σέ κρίσιμες στιγμές ἐξαφανίζεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἀνώτατος ἄρχων εἶναι κατώτερος αὐτῶν.
Ὅσα ζοῦμε, λοιπόν, μέσα σ’ αὐτό τό καλοκαίρι εἶναι, δυστυχῶς, τά προεόρτια τοῦ φθινοπώρου. Ἡ κυβέρνηση θά εἶναι πανίσχυρη στό Κοινοβούλιο καί θά νομοθετεῖ ὅ,τι ἀκριβῶς θέλει, ἀλλά τά πράγματα στήν κοινωνία στήν ὁποία ἐκπέμπει μέχρι στιγμῆς σήματα ἀδυναμίας, ἀκολουθοῦν ἀντίστροφη φορά.
Τό 40% μπορεῖ νά εἶναι καί φενάκη.
