ΕΔΩ καί 3 ½ χρόνια ζοῦμε ὑπό καθεστώς «πρώτη φορά» ἀριστερᾶς.
Μέ τήν ἀπαράμιλλη σεμνότητα πού τούς διακρίνει, ὁ Τσίπρας καί ἡ παρέα του θεωροῦν ὅτι «γράφουν ἱστορία» σέ ζητήματα ἠθικοῦ «πλεονεκτήματος», πολιτικοκοινωνικῶν «κατακτήσεων» καί νομοτελειακῆς δικαίωσης τῶν «ἀγώνων» τους. Γαλουχημένος μέ τά τσιτάτα τοῦ Μάρξ, τοῦ Λένιν καί τοῦ Τσέ, ἀνδρωμένος στίς σχολικές καταλήψεις, στίς ὁδομαχίες μέ τήν ἀστυνομία καί στίς πορεῖες πρός τήν ἀμερικανική πρεσβεία, μέ ἐφόδιά του τήν ἀλαζονεία τοῦ κακομαθημένου «παλιόπαιδου», τό θράσος τῆς μεταπολιτευτικῆς «χαϊδεμένης» νεολαίας, τήν ἀνευθυνότητα τοῦ ἀριστεροῦ πού αἰσθάνεται νά «δικαιώνεται» ἀκόμη καί ὅταν παταγωδῶς ἀποτυγχάνει καί τό μῖσος πού κληροδότησε στούς ἐπιγόνους της ἡ γενιά πού (εὐτυχῶς) ἀπέτυχε νά μετατρέψει τήν Ἑλλάδα σέ λαϊκή «δημοκρατία», ὁ σημερινός πρωθυπουργός μοιάζει νά ζεῖ σ’ ἕνα κόσμο ψευδαισθήσεων, φαντασιώσεων καί χαλκευμένων ἐντυπώσεων, μακρυά ἀπό τά γεγονότα καί τήν πραγματικότητα.
Ἡ καταστροφή πού ἔπληξε τήν Ἀνατολική Ἀττική ἐπιβεβαίωσε, μέ τήν ἀνείπωτη τραγικότητα τῶν ἀπωλειῶν καί τήν ὀδυνηρή συνειδητοποίηση τῆς κυβερνητικῆς ἀνυπαρξίας, αὐτή τήν διαπίστωση, τήν ὁποία ἄλλωστε οἱ ἴδιοι οἱ κυβερνῶντες, μέ πρωτοπόρο τόν ἡγέτη τους, φροντίζουν νά ἀναδεικνύουν σχεδόν καθημερινά μέ τίς πράξεις καί τίς παραλείψεις τους. Ἡ ἀναλγησία, ὁ κυνισμός, ἡ ἀνικανότητα, ὁ φαρισαϊσμός, ἡ ἐθελοτυφλία καί ὁ θεατρινισμός στιγματίζουν τήν προσωπικότητα τοῦ ἴδιου τοῦ πρωθυπουργοῦ, πού μόνον ἡ συλλογική παράκρουση αὐτοκαταστροφῆς, ὅπως αὐτή ἐκδηλώθηκε μέ τρεῖς διαδοχικές ἐτυμηγορίες τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τό μοιραῖο 2015, θά μποροῦσε νά παραβλέψει καί νά τόν ἀναδείξει στό ὕπατο πολιτικό ἀξίωμα τῆς χώρας. Ὅπως καί ἔγινε…
Μέσα στόν ἀπίστευτο καταιγισμό τῆς χονδροκομμένης κυβερνητικῆς προπαγάνδας, πού δικαιολογεῖ τήν καταστροφή μέ τό δυναμόμετρο τῆς ἀνευθυνότητας, μέ ξεδιάντροπες συνεδριάσεις ἀμίλητων ὑπουργῶν καί ἀξιωματούχων πού μοιάζουν ἀπελπιστικά μέ τά ἀλήστου μνήμης σοβιετικά «πολιτμπιρό» καί μέ ἐν κρυπτῷ πρωθυπουργικές ἐπισκέψεις στό «πεδίο», σύμφωνα μέ τήν «εὐφυῆ» ὅσο καί ἐνδεικτική τῶν στυγνῶν αἰσθημάτων διατύπωση τοῦ γραφείου Τύπου, ὁ πελιδνός Τσίπρας προσπαθεῖ ἀπεγνωσμένα νά θυμίσει τόν πάλαι ποτέ ἀνατροπέα τῆς Εὐρώπης, τόν «ξεσκιστή» τῶν μνημονίων, τόν ἀβανταδόρο τοῦ «δέν πληρώνω», τόν ἀδιάλλακτο τιμητή τοῦ κατεστημένου, τόν ἀδίστακτο δημαγωγό τῶν ὑποσχέσεων καί τῶν παροχῶν, τόν ξέφρενο ἐκμεταλλευτή κάθε ἀνθρώπινης προσδοκίας καί ἐλπίδας. Χαμένος μέσα στό γελοιοποιημένο «ἠθικό πλεονέκτημα» τῆς ἀριστερᾶς, βουλιαγμένος μέσα στήν ἀπόλυτη ἀνυπαρξία ἔμπνευσης, ἱκανοτήτων καί ἐπιχειρημάτων, ἄφωνος μπροστά στίς ἀποκαλύψεις γιά οἰκογενειακά σκάνδαλα, ἀναγκασμένος νά πολιτεύεται μέ τόν Πολάκη, τόν Τόσκα, τόν Τζανακόπουλο καί τήν Δούρου, ἀνίκανος ἀκόμη καί νά ἀντιληφθεῖ τό μέγεθος τῶν εὐθυνῶν του, προσπαθεῖ νά γεμίσει τό ἄδειο «πεδίο» τοῦ μυαλοῦ του μέ τήν ἀναζήτηση μεθοδεύσεων πού θά παρατείνουν τήν παραμονή του στήν ἐξουσία…
Ὁ κόπος μοιάζει μάταιος καί ἀτελέσφορος. Ὁ ἄνθρωπος πού γιγαντώθηκε πολιτικά μέ τήν ἴντριγκα, τό ψέμα, τό στυλιζαρισμένο χαμόγελο τῆς ἐπιτυχίας, τά παραμύθια τῆς ἀριστερᾶς καί τίς μπουρμπουλῆθρες τῆς ἀπύθμενης λογοκοπίας του, εἶναι πλέον γυμνός καί ἄδειος. Ὅπως τό πυρπολημένο καί ματωμένο «πεδίο» πού ἐπισκέφθηκε χωρίς συναίσθημα καί χωρίς ντροπή.
*Δικηγόρος
