ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν στήν Ἀλβανία ἦταν τό ἀναμενόμενο
Δέν ἔπεσε ἀπό τά σύννεφα ἡ ἑλληνική ἐξωτερική πολιτική. Τοὐναντίον. Ὁ φιλότουρκος Ἔντι Ράμα ὁ ὁποῖος ἔκλεισε τήν προεκλογική του ἐκστρατεία ἐγκαινιάζοντας ἕνα νοσοκομεῖο πού κατασκευάστηκε ἐξ ὁλοκλήρου μερίμνῃ τοῦ τουρκικοῦ δημοσίου –πολιτικό δῶρο τοῦ Ἐρντογάν πρός τόν ἴδιο– φρόντισε στά χρόνια πού ἔφυγαν νά ἐμβαθύνει τήν σχέση του μέ τό διεθνές οἰκονομικό σύστημα καί νά ἀπολαμβάνει ἔτσι θηριώδους στήριξης ἔξω ἀπό τά σύνορα τῆς χώρας του. Στήριξης πού ἔλαβε ἔμπρακτη μορφή σέ μερικές δύσκολες στροφές τῆς καμπάνιας του. Μετεκλογικῶς διανύουμε τώρα τήν περίοδο τοῦ ξεκαθαρίσματος λογαριασμῶν. Ἀμέσως μετά τίς ἐκλογές ἡ ἀλβανική βουλή ξεκίνησε τίς διαδικασίες καθαίρεσης τοῦ Προέδρου τῆς χώρας Ἰλίρ Μέτα ἀπό τό ἀξίωμά του. Καί τοῦτο διότι ὁ τελευταῖος κατήγγειλε ἐκτεταμένη νοθεία στίς ἐκλογές. Ὅταν καί ἄν ξεκαθαρίσει μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο καί ἡ πολιτειακή κρίση –ὁ Μέτα ἀρνεῖται νά παραιτηθεῖ ἕως σήμερα– ἕνα ἀπό τά πρῶτα θέματα στήν ἀτζέντα τοῦ Ἀλβανοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι ἡ ὑπογραφή συνυποσχετικοῦ γιά τήν παραπομπή τῆς διαφορᾶς ὁριοθέτησης ὑφαλοκρηπίδας καί ΑΟΖ μέ τήν Ἑλλάδα στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης. Ὁ ἴδιος ζήτησε ἀπό τήν ἑλληνική Κυβέρνηση στό πρόσφατο παρελθόν νά μετατεθεῖ ἡ ὑπογραφή αὐτοῦ τοῦ κειμένου σέ χρόνο μετά τίς ἐκλογές προκειμένου νά μήν ἀποτελέσει ἀντικείμενο ἐσωτερικῆς πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης στόν δρόμο πρός τίς ἐκλογές. Καί μολονότι ἡ Ἀθήνα θεωρητικῶς ἐπείγεται, ἐν τούτοις τοῦ ἔκανε τήν χάρη. Πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας, λοιπόν.
Οἱ ἑλληνοαλβανικές σχέσεις στρατηγικῶς ἔχουν τρεῖς διαστάσεις. Τήν εὐρωπαϊκή προοπτική τῆς Ἀλβανίας. Τήν ἀνάρμοστη σχέση της μέ τήν Τουρκία. Τό μελλοντικό ἐδαφικό καθεστώς στά Βαλκάνια. Ξεκινώντας ἀπό τό τελευταῖο ὅλοι οἱ ἔγκυροι διεθνεῖς ἀναλυτές συμφωνοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀντιμετωπίζει ἕναν τεράστιο γεωπολιτικό κίνδυνο στό μέλλον: τήν σύσταση τῆς Μεγάλης Ἀλβανίας ἡ ὁποία ἐνδεχομένως θά προκύψει ἀπό τήν ἕνωση ἐδαφῶν τοῦ παρόντος κράτους, τοῦ Κοσσυφοπεδίου καί μέρους τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Εἰδικώτερα, στό Τέτοβο. Οἱ μελλοντικοί Ὑπουργοί Ἐξωτερικῶν τῆς πατρίδας μας θά κληθοῦν μετά δέκα, μετά δεκαπέντε χρόνια νά διαχειριστοῦν σχέσεις μέ ἕναν γείτονα ἀλυτρωτικό, μέ βλέψεις ἐπιθετικές (Τσαμουριά/ Πρέβεζα κ.λπ.). Πλέον αὐτοῦ ὅμως θά ἀντιμετωπίσουν –αὐτό ἀπό τώρα– ἕνα κράτος δορυφόρο τῆς Τουρκίας στά βόρεια σύνορά μας. Κράτος τό ὁποῖο ἤδη εἶναι σέ ἀνοικτή γραμμή μέ τήν Ἄγκυρα γιά τήν ἵδρυση ναυτικῆς βάσης στήν Αὐλῶνα, προκειμένου νά ναυλωχεῖ ἐκεῖ ὁ τουρκικός στόλος, ἡ νέα φιλοδοξία τοῦ ὁποίου εἶναι νά ἀποκτήσει τόν ἔλεγχο στό Ἰόνιο Πέλαγος! Μέ δύο λόγια: ἀνακύπτει νέο μεῖζον ζήτημα ἀσφαλείας γιά τήν Ἑλλάδα. Ἐκεῖ πού κάποτε ἀντιμετωπίζαμε θεωρητικῶς τήν ἀπό βορρᾶ κομμουνιστική ἀπειλή τώρα ἐνδεχομένως ἀντιμετωπίζουμε τήν τουρκική ἀπειλή μέ ἀντιπρόσωπο τήν Ἀλβανία.
Ὑπάρχει ἕνα θέμα ἐδῶ λοιπόν. Μεῖζον. Πρόβλημα πού δέν ἀφορᾶ ὅμως τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί τήν Εὐρώπη ὁλόκληρη καθώς ἡ στρατηγική τῆς Ἄγκυρας εἶναι ὁ εἰσοδισμός: Νά ἐνταχθεῖ στήν Ἕνωση δι’ ἀντιπροσώπων: Μέ τήν φιλότουρκη Ἀλβανία –ὁ Ράμα κάνει συνεχῶς διακοπές στήν Ἀττάλεια, σχεδόν ποτέ στήν Ἑλλάδα– καί μέ τήν νέα «Κύπρο» πού ὀρέγονται ποικίλα κέντρα σχεδιάζοντας τό Ἀννάν 2. «Νέα Κύπρο», τό πολίτευμα τῆς ὁποίας θά προβλέπει καί Τουρκοκύπριο Πρόεδρο μέ ἐναλλασσόμενη Προεδρία καί μέ δυνατότητα ἐκπροσώπησης τῆς Μεγαλονήσου στίς συναντήσεις Κορυφῆς! Δέν εἶναι μία καί δύο οἱ χῶρες τῆς Ἕνωσης πού δέν συμφωνοῦν μέ τήν ἔνταξη τῆς φιλότουρκης Ἀλβανίας στήν Ἕνωση καί προφανῶς μέ τήν διά τῆς πλαγίας ἔνταξη τῆς Τουρκίας στήν Ἕνωση. Κορυφαῖο παράδειγμα, οἱ Γάλλοι τούς ὁποίους κάνουμε τά πάντα γιά νά δυσαρεστήσουμε ἐσχάτως προετοιμαζόμενοι νά ἀγοράσουμε ἀκατάλληλα γιά τήν ἐθνική ἄμυνα πλοῖα. Οἱ Γάλλοι ἔχουν πρόβλημα μέ τούς Τούρκους ἀλλά ἔχουν πρόβλημα καί μέ τούς Ἀλβανούς καθώς ἡ ἀλβανική μαφία κατάφερε νά ἐλέγξει τό λιμάνι τῆς Μασσαλίας. Ὁ Μακρόν παθαίνει ἀναφυλαξία στό ἄκουσμα τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς. Ἄν λοιπόν ὑπάρχει μία ὥρα γιά νά θέσουμε μέ τρόπο ξεκάθαρο τά διλήμματά μας στούς γείτονες Ἀλβανούς τῶν ὁποίων ἡ οἰκονομία ἐνισχύεται ἀπό τό συνάλλαγμα τοῦ ἑνός ἑκατομμυρίου ἀποδήμων ὁμογενῶν πού προκόβουν στήν Ἑλλάδα συμπεριφερόμενοι κατά τεκμήριο ἡσύχως (μέ τίς γνωστές ἐξαιρέσεις βεβαίως), αὐτή ἡ ὥρα εἶναι τώρα.
Ἡ Ἑλλάς εἶναι κυρίαρχο κράτος καί μέ ὅπλο τό βέτο της στήν ἐνταξιακή προοπτική τῆς Ἀλβανίας πρέπει νά τήν καλέσει νά ἀποφασίσει μέ ποιόν εἶναι. Μέ ἐμᾶς πού ἔχουμε κοινά σύνορα ἤ μέ τήν Ἄγκυρα. Στό παρελθόν ἡ κυβέρνηση τοῦ Κώστα Καραμανλῆ ἀξιοποίησε ἐπιδέξια αὐτό τό χαρτί καί μπλοκάρισε τήν ἐνταξιακή προοπτική τῆς Ἀλβανίας ἕως ὅτου ὑπογράψει τήν ἐπωφελῆ γιά τά ἐθνικά μας συμφέροντα συμφωνία τῆς ὁριοθέτησης γιά τήν ΑΟΖ. Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἤμασταν διπλωματικῶς καί πολιτικῶς ἰσχυροί καί δέν ἀκολουθούσαμε τήν λογική τοῦ ἀνίσχυρου ὁ ὁποῖος ἐπιλέγει τήν Διεθνῆ Δικαιοσύνη ἐπειδή συνήθως δέν μπορεῖ νά ἐπικρατήσει τοῦ ἰσχυροῦ. Σήμερα σέ ἐντελῶς νέες συνθῆκες βεβαίως –ἡ νέα συμφωνία μᾶς προσφέρει ἐπιχειρήματα μαζί μέ τίς λοιπές χῶρες (Αἴγυπτος-Ἰταλία) ἔναντι τῆς Τουρκίας– τό στρατηγικό πλαίσιο δέν ἔχει ἀλλάξει. Ἡ Ἑλλάς ὡς ἕνα ἀπό τά παλαιότερα μέλη τῆς Ἕνωσης ἐξακολουθεῖ νά ἔχει πλεονέκτημα ἔναντι τῶν ὑποψηφίων χωρῶν. Τό βέτο. Πρέπει λοιπόν, ἐάν ὄχι ἡ ἴδια ἀλλά μέσω τρίτων νά διαμηνύσει στήν Ἀλβανία πώς ὅσο συνεχίζονται οἱ ἀγάπες καί τά λουλούδια μέ τήν Τουρκία πίσω ἀπό τήν πλάτη μας καί γιά ὅσο θεωροῦμε ὅτι ἐγείρεται δι’ αὐτοῦ τοῦ σφοδροῦ ἔρωτος μεῖζον θέμα ἐθνικῆς ἀσφαλείας γιά τήν Ἑλλάδα, Εὐρώπη οἱ συμπέθεροι ἀπό τά Τίρανα δέν θά δοῦν οὔτε μέ τά κυάλια.
Τέλη Μαΐου ἑορτάζουμε τά σαράντα χρόνια ἀπό τήν ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στήν ΕΕ καί ὅσοι ἔχουν διαβάσει τά Ἀρχεῖα τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ γνωρίζουν ἄριστα ὅτι ὁ Ἐθνάρχης ἐνέταξε τήν χώρα στήν ΕΟΚ κατά δήλωσή του γιά δύο λόγους: Γιά νά λύσει τό πρόβλημα ἀσφαλείας τῆς χώρας καί γιά νά καταπολεμήσει τήν φτώχεια τῆς ἐποχῆς. Μέ τήν φτώχεια τά κατάφερε. Μέ τήν ἀσφάλεια ἐπέτυχε τά μισά. Τό ἔδαφος τῆς πατρίδας μας εἶναι ἀπό τότε ἀπροσπέλαστο στούς ἐχθρούς της παρά τίς διαρκεῖς πρόβες πολέμου στίς ὁποῖες ὑποβαλλόμεθα. Τό πρόβλημα ἀσφαλείας παραμένει ὅμως. Ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ μόνη χώρα τῆς Εὐρώπης πού ἐξακολουθεῖ νά ἀντιμετωπίζει πρόβλημα ἀσφαλείας μέ διακηρυγμένο casus belli ἀπό γείτονα. Ὅλες οἱ ἄλλες τό ἔχουν μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλο τρόπο λύσει. Νομίζουμε εἶναι ἡ ὥρα τό κεφάλαιο αὐτό νά κλείσει ὁριστικά καί ἀπό βορρᾶ καί ἀπό ἀνατολάς. Ἀπό ἀνατολάς ὑπάρχουν καλές προϋποθέσεις, ἀλλά δέν εἶναι τῆς στιγμῆς νά ἀποκαλύψουμε πῶς. Καί ἀπό βορρᾶ τώρα εἶναι τό μομέντουμ. Ἄς χρησιμοποιήσουμε καί ἐμεῖς ὁρολογία ἀνάλογη μέ τῶν Ἀμερικανῶν καί ἄς τήν διαβιβάσουμε μέ τούς συνήθεις πρόθυμους ἀγγελιαφόρους: «Ὅποιος εἶναι μέ τήν Τουρκία, δέν εἶναι μαζί μας». Οὔτε καί μέ τήν Εὐρώπη.
