Τί εἶναι καί τί θέλει ἡ ΝΔ

ΡΏΤΗΣΑΝ πρίν ἀπό μερικές μέρες («Σκάι») τόν πανεπιστημιακό Κώστα Ὑφαντῆ…

… ὁ ὁποῖος εἶχε θέση στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τήν περίοδο 2006-2009 ποιά ἡ ἄποψή του γιά τήν κόντρα Καραμανλῆ – Σημίτη περί τό Ἑλσίνκι. Ἀνασήκωσε τούς ὤμους καί ἀπάντησε: «Αὐτό τό θέμα θά τό λύσουν οἱ ἱστορικοί τοῦ μέλλοντος». «Τυχαῖο» εἶπα μέσα μου. Νά σοῦ ζητοῦν νά ἀπαντήσεις στό παρόν καί νά παραπέμπεις στό ἀόριστο μέλλον. Λίγες μέρες μετά ρώτησαν (ΕΡΤ) γιά τό ἴδιο θέμα τόν καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης Γιῶργο Πρεβελάκη. Τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐπέμενε στόν Κυριάκο Μητσοτάκη ὅτι ἡ Ἄννα Διαμαντοπούλου ἔχει πολύ καλές πιθανότητες νά ἐκλεγεῖ στήν Προεδρία τοῦ ΟΟΣΑ καί ἀντί αὐτοῦ, στό τέλος, ὄχι μόνο δέν ἔθεσε ἑαυτόν στήν κρίση τῶν ἐκλεκτόρων ἀλλά ἀπεσύρθη. (Ἔτσι κάνουν οἱ ἐκσυγχρονιστές: πάντα φεύγουν γιά νά μήν χάσουν. Τά ἴδια ἔκανε καί ὁ Σημίτης στίς ἐκλογές τοῦ 2004.) Καί τί ἀπάντησε ὁ κύριος Πρεβελάκης γιά τήν κόντρα Καραμανλῆ – Σημίτη; «Αὐτό τό θέμα θά τό λύσουν οἱ ἱστορικοί τοῦ μέλλοντος!». Ἐντυπωσιακή ἡ …παρρησία τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ. Μᾶς εἶπε ὅτι δέν ἔχει γνώμη! «Τυχαῖο» εἶπα καί πάλι μέσα μου! Μέχρι πού προχθές ἄκουσα τήν φιλτάτη Ντόρα Μπακογιάννη νά ἀπαντᾶ στό ἴδιο ἐρώτημα («Πρῶτο Θέμα Fm»). Ἐκεί ἄρχισα νά πιστεύω ὅτι παραεῖναι πολλά τά «τυχαῖα» πού «μαζεύονται». Μπορεῖτε βεβαίως νά ὑποθέσετε βασίμως ποιά ἦταν ἡ πρώτη ἀντίδραση τῆς Ντόρας ἡ ὁποία διετέλεσε βασική Ὑπουργός τοῦ Καραμανλῆ ἀπό τό 2006 ἕως τό 2009 ὅταν ἐκλήθη νά ἐπιλέξει ποιός ἔχει δίκιο, ὁ Καραμανλῆς ἤ ὁ Σημίτης: «Αὐτά τά θέματα θά τά λύσουν οἱ ἱστορικοί τοῦ μέλλοντος!» ἀπάντησε. «Κόπυ πάστε» πού θά ἔλεγε καί ὁ ἁψύς Σφακιανός Πολάκης.

Μετά ταῦτα τό μόνο ἐρώτημα πού ἀπέμεινε εἶναι ποιός συνέταξε τό non paper πού συνιστᾶ σέ ὅλους νά παραπέμπουν στό μέλλον καί στήν ἱστορία καί νά μήν ὑπερασπίζονται τήν πολιτική τοῦ ἐπί 13 χρόνια ἡγέτη τοῦ κόμματός τους γιά τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Σημίτης δέν βρῆκε λέξη νά πεῖ μετά τήν ἐμπεριστατωμένη ἀπάντησή του. Ἔμεινε στήλη ἅλατος. Ἀλλά ἡ συνέντευξη τῆς Ντόρας περιεῖχε καί ἄλλα ὡραῖα ἐνδιαφέροντα πού ἀποκαλύπτουν τόν τρόπο σκέψης ὁρισμένων κέντρων, ὄχι τῆς Ντόρας ἀπαραιτήτως. Ἐκείνη τήν ἀνάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενη ἰσορροπεῖ. Στήν ἀμέσως ἑπόμενη ἀποστροφή της ἡ κυρία Μπακογιάννη ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἐξωτερική πολιτική τῆς κυβέρνησης τῆς ΝΔ «ἔχει καί στοιχεῖα τῆς περιόδου Καραμανλῆ καί στοιχεῖα τῆς περιόδου Σημίτη». Θά εἶχε ἐνδιαφέρον νά μάθουμε ποιά στοιχεῖα τῆς περιόδου Καραμανλῆ ἔχει, γιατί δέν τά βλέπουμε. Ὅπως ἐπίσης θά εἶχε ἐνδιαφέρον καί ποιά στοιχεῖα τῆς περιόδου Σημίτη. Γιατί μέχρι στιγμῆς δέν τά ξέρουμε. Εἶναι κρυφά. Ἐν προκειμένω ὅμως τίθενται δύο ζητήματα ἀρχῆς. Τό πρῶτο ἔχει σχέση μέ τό πολιτικό τάκτ καί τό δεύτερο μέ τήν οὐσία τῆς ὑποθέσεως. Ὡς πρός τό πρῶτο: Ἀπό πότε τά κορυφαῖα στελέχη ἑνός μεγάλου κεντροδεξιοῦ συντηρητικοῦ κόμματος, κάποτε ὑποψήφιοι ἀρχηγοί του, παίρνουν τό μέρος τοῦ ἀντιπάλου ἡγέτη καί ἀπηνῆ διώκτη του καί ὄχι τό μέρος τοῦ ἡγέτη τους, ὅταν τίθεται πρός συζήτηση ἕνα κορυφαῖο ἐθνικό θέμα ὅπως τά ἑλληνοτουρκικά; Πῆρε ποτέ ὁ Καραμανλῆς ὡς ἀρχηγός τῆς ἀντιπολίτευσης ἤ ὡς πρωθυπουργός ποτέ τό μέρος τῶν ἐχθρῶν τῶν Μητσοτάκηδων; Ἀκόμη καί γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ συνεννοήθηκε μαζί τους καί αὐτοί συμφώνησαν γιατί τόν θεωροῦσαν εὔκολο στόχο καί βολικό ἐσωκομματικό αντίπαλο. Στήν δέ κυβερνητική του ἐπιτροπή τό 2004-2009 πλεῖστα ὅσα μέλη της ἦταν μητσοτακογενῆ. Ἐν προκειμένω οὔτε τά προσχήματα εὐγενείας δέν τηροῦνται ἔναντι τοῦ σήμερα. Συμφωνοῦμε νομίζω ὅτι αὐτή ἡ συμπεριφορά ἀπέχει πολύ ἀπό τούς κανόνες τοῦ πολιτικοῦ savoir vivre. Καί δέν ἀξίζει στήν ἀρχοντιά τῆς Ντόρας. Ἄλλοι μπορεῖ νά σκέπτονται ἔτσι, ἡ Ντόρα ὄχι. Τί ἔπαθε; Τήν μάτιασαν;

Πέραν ὅμως τοῦ ζητήματος ἀρχῆς, τίθεται καί τό ζήτημα οὐσίας. Τί ἦταν κάποτε ἡ κεντροδεξιά παράταξη, σέ τί μετεξελίχθηκε καί τί εἶναι σήμερα; Στήν Μικρασιατική Ἐκστρατεία τό Λαϊκό Κόμμα δέν ἦταν τό ἀγαπημένο παιδί τῶν Ἄγγλων. Ἄλλοι ἀνέλαβαν γιά χάρη τῆς αὐτοκρατορίας νά μποῦν στήν Μικρά Ἀσία χωρίς ἐγγυήσεις καί ὅταν τό πρᾶγμα στράβωσε παρέδωσαν ἐκτάκτως τήν ἐξουσία γιά νά φορτώσουν τήν τραγωδία μέ τό Γουδί στούς ἀντιπάλους τους. Στόν Ἐμφύλιο παρά τά ὅλα ὅσα, ἡ Δεξιά ἐπίσης δέν ἦταν ἡ πρώτη ἐπιλογή τῶν Ἄγγλων. Τό αἷμα πού χύθηκε μεταξύ Δεξιᾶς – Ἀριστερᾶς ἀξιοποιήθηκε γιά νά ἐνισχυθεῖ τό Κέντρο. Δυστυχῶς βεβαίως αὐτό πού ὁριζόταν ὡς ἡγεσία τῆς Δεξιᾶς διέφυγε στήν Μέση Ἀνατολή γιά νά μείνουν ἐδῶ καί νά ἀντιστέκονται στόν κατακτητή στό ὄνομά της μεμονωμένες προσωπικότητες ὅπως ὁ Ψαρρός, ὁ Τσιγάντες, ἡ Λέλα Καραγιάννη, ἡ Σύλβια Ἰωαννίδου, ὁ Ζέρβας πού δέν ἦταν καί ἀκριβῶς δεξιός κ.λπ. Τά μεγάλα κεφάλια, κοπάνα. Ἡ φυσιογνωμία τῆς ἑλληνικῆς δεξιᾶς ἄλλαξε ἐντελῶς μετά τόν πόλεμο. Ὁ Καραμανλῆς ἔδιωξε τούς Ἄγγλους μέ τήν λογική «ἄν εἶναι νά ἔχεις δυνάστη, ἄς εἶναι ὅσο πιό μακριά γίνεται» καί ὁριοθέτησε τήν σχέση της καί μέ τό κεφάλαιο καί μέ τόν ξένο παράγοντα καί μέ τήν Ἀριστερά. Αὐτό εἶναι τό κομβικό σημεῖο ριζικῆς ἀλλαγῆς τῆς φυσιογνωμίας της. Ἀπό τό μοντέλο νά εἶναι ἡ Δεξιά κατά περιόδους ὑπόδουλος τοῦ κεφαλαίου καί τοῦ ξένου παράγοντα, πήγαμε στό μοντέλο τῆς ἀνάκτησης τοῦ ἐλέγχου. Ὁ Καραμανλῆς θέλησε τήν συνεργασία τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ τομέα καί μοίρασε τό παιχνίδι μεταξύ Ὠνάση, Νιάρχου, Λιβάνου, Μποδοσάκη, ἀλλά δέν ἔκανε συναλλαγές μέ τούς ἐπιχειρηματίες. Καί κυρίως δέν χρηματίστηκε. Στήν πραγματικότητα δημιούργησε μιά σχολή σκέψης τήν ὁποία τό ἀθηναϊκό κατεστημένο δέν ἄντεξε γιατί ἔχει μάθει νά κρατᾶ τούς πολιτικούς στό χέρι, ὄχι νά τόν κρατοῦν ἐκεῖνοι. Γι’ αὐτό καί τό 1963 ἀποχώρησε. Γιά νά ἐπιστρέψει στά πράγματα ἡ παλαιά καλή δεξιά τῶν σαλονιῶν πού εἶχε τόσο μεγάλη διορατικότητα ὥστε ὑπέγραψε ἀκόμη καί τό ΦΕΚ παράδοσης τῆς ἐξουσίας στούς συνταγματάρχες.

Ἀπό τό 1974 πού ἐπέστρεψε ὁ Καραμανλῆς ἕως σήμερα αὐτό τό ἔργο ζοῦμε: Ποιά «δεξιά» θά ἐπικρατήσει. Ἡ λαϊκή δεξιά ἤ ἡ (κεντρο)δεξιά τοῦ κατεστημένου. Καί ἡ κόντρα γιά τό Ἑλσίνκι μεταξύ Καραμανλῆ – Σημίτη σέ αὐτό τό πλαίσιο ἐντάσσεται. Γιά τό ποιά φανέλλα φορᾶ! Τῶν πολιτῶν ἤ ἄλλων κέντρων; Δέν τοποθετούμαστε σέ αὐτήν μέ βάση τήν συμπάθειά μας ἤ τήν ἀντιπάθειά μας γιά τά πρόσωπα ἀλλά μέ βάση τίς ἀντιλήψεις μας γιά τήν πολιτική καί γιά τήν πατρίδα. Αὐτή ἡ κόντρα ἔχει μάλιστα μία ἰδιορρυθμία τούτη τήν φορά: στό παρελθόν ἐξελισσόταν ἐκτός ΝΔ. Ἡ «(κεντρο)δεξιά» αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἐγκαταστάθηκε μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου στό ΠΑΣΟΚ, τό ἅλωσε, τό μετάλλαξε, τό ἀλλοίωσε καί, στό τέλος, τό διέλυσε σέ ἕνα μικρό κομματίδιο. Καί ἐπειδή δέν ἔχει τί ἄλλο νά κάνει στήν ζωή της, πλέον εἶπε στάς πολιτικάς της δυσμάς νά μετακομίσει μέ ἐλευθέρας στήν ΝΔ γιά νά ἐπαναλάβει τό θεάρεστο ἔργο της. Γιά νά τῆς δανείσει στοιχεῖα ἀπό τήν πολιτική της, ὅπως μᾶς εἶπε ἡ Ντόρα, γιά νά τήν ἀλλοιώσει, γιά τήν μεταλλάξει καί γιά νά τήν διαλύσει στό τέλος, ἄν δέν καταφέρει νά τήν ἁλώσει. Ἔ, λοιπόν, ὄχι! Ἐμεῖς θά εἴμαστε πάντοτε ἐδῶ ἐνοχλητικοί γιά νά τό θυμίζουμε. Τό κόμμα αὐτό πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου κάποιοι ἔχουν διαγράψει ἀπό τό λεξιλόγιό τους –σήμερα τελεῖται σέ κλειστό κύκλο στήν Φιλοθέη τό μνημόσυνο γιά τά 23 χρόνια ἀπό τόν θάνατό του– γιά νά ἐκπροσωπεῖ τούς Ἕλληνες. Ὅλους τούς Ἕλληνες. Ὄχι τούς ξένους. Ὄχι τούς Γερμανούς. Ἱδρύθηκε γιά νά ἐκπροσωπεῖ τούς πολλούς. Ὄχι τούς λίγους. Προσοχή στά ρήματα: νά ἐκπροσωπεῖ τούς πολλούς. Ὄχι μόνο νά ψηφίζεται ἀπό τούς πολλούς. Ἡ ψῆφος ἔρχεται καί παρέρχεται. Οἱ παρατάξεις μένουν!