Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 19 Δεκεμβρίου 1918
Ἀπέναντί μας ἦτο καθισμένος γνωστότατος ἔφεδρος ἰατρός, ἐπιστρέψας πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἐκ τοῦ Μετώπου καί ἐφωδιασμένος μέ πλουσιωτάτην γούναν. Τό κεφάλι του ἐπρόβαλλε μέ αἴσθημα βαθυτάτης ἱκανοποιήσεως καί αὐταρεσκείας ἀπό τήν δοράν τοῦ θηρίου, ἡ ὁποία ἐθώπευε μέ τό τρομερόν τρίχωμά της τήν εἰρηνικήν ὄψιν τοῦ ἰατροῦ, προσπαθοῦσα ματαίως νά τῆς δώσῃ τό ὡραῖον φρικίασμα τῆς ζούγκλας.
– Γιά κύτταξε! μοῦ εἶπεν ὁ παρακαθήμενός μου. Σάν τί θηρίο σοῦ θυμίζει, παρακαλῶ, ὁ ἄνθρωπος αὐτός μέ τό γουναρικό;
Ἐπρόσεξα καλά τόν ἄνθρωπον καί τήν γούναν του, ἀλλά δέν κατώρθωσα νά συγκομίσω καμμίαν ὡρισμένην ἐντύπωσιν.
– Ὡρισμένως δέν μοῦ θυμίζει κανένα θηρίον, τοῦ εἶπα. Ἡ δορά εἶνε πιθανῶς δορά ἀρκούδας. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μέ τήν δοράν τῆς ἀρκούδας μοῦ ἐνθυμίζει μᾶλλον πρόβατον, κατσίκαν, γάταν τῆς Ἀγκύρας, ἀρνάκι τοῦ γάλακτος, ὁπωσδήποτε μοῦ ἐνθυμίζει ὅλα τά ἀθῶα καί ἄκακα τετράποδα τῆς Δημιουργίας. Ὡρισμένως εἰς τήν ὕπαρξιν αὐτήν, τήν ἀναδυομένην ἀπό τήν δοράν τοῦ θηρίου, δέν φαίνεται νά ἐμφωλεύῃ καμμία ὡραία καταστρεπτική ὁρμή, ὑπηρετουμένη ἀπό δόντια, νύχια, κέρατα ἤ οὐράν μαστιγώτριαν. Κύτταξε, σέ παρακαλῶ, αὐτά τά μάτια, αὐτήν τήν ἔκφρασιν. Ματαίως τό τρίχωμα τοῦ θηρίου προσπαθεῖ νά τά ἐμψυχώσῃ, νά τά τονώσῃ, νά τούς δώσῃ τό φρισσόν τῆς ζούγκλας. Κυριαρχεῖ τό πρόβατον.
– Εἴμεθα ἀπολύτως σύμφωνοι! μοῦ εἶπεν ἐνθουσιασμένος ὁ συνομιλητής μου. Ἀλλά γιατί νομίζεις ὅτι συμβαίνει αὐτό;
– Δέν φαντάζομαι.
– Διότι, ἁπλούστατα, μέσα εἰς τήν δοράν αὐτήν τοῦ θηρίου εἶνε τυλιγμένος ἕνας ἄνδρας.
– Ἐάν ἦτο μία γυναίκα;
Ὁ συνομιλητής μου ἀνετινάχθη.
– Ἐάν ἦτο γυναίκα; Ἀλλά δέν ἔχεις, φίλε μου, παρά νά κυττάξῃς ὀλίγον παραπέρα.
Καί μοῦ ἔδειξε πρός ὡρισμένον σημεῖον.
– Κύτταξε αὐτό τό πρᾶγμα ἐκεῖ. Τί εἶνε, σέ παρακαλῶ; Ἕνα κοριτσάκι, ἄπλαστον ἀκόμη καί ἀσήμαντον. Δέν εἶν’ ἔτσι; Μία ἡλικία, εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ σκύμνος τοῦ λέοντος καί τό παιδί τῆς τίγρεως δέν διαφέρουν ἀπό ἕνα ἄκακον ἀρνάκι. Ἔ! λοιπόν! Κύτταξε! Τό κεφαλάκι αὐτό προβάλλει ἐπίσης ἀπό ἕνα πλαίσιον γουναρικῶν. Ἀπό μίαν δοράν, ποῦ δέν εἶνε κἄν δορά τίγρεως ἤ ἀρκούδας. Ἴσως νά εἶνε δορά λευκοϊκτίδος. Ἴσως κουνελιοῦ ἤ ἄλλου εἰρηνικοῦ ζώου. Καί ὅμως κύτταξε! Ἐμπρός μας ἔχομεν ἤδη ἕνα θηριάκι. Ὁ λαιμός αὐτός, τό κεφάλι αὐτό, πού προβάλλουν μέσα ἀπό τό δασύ τρίχωμα, δέν εἶνε πλέον ἀνθρώπινος λαιμός, ἀνθρώπινον κεφάλι. Ἔχουν τήν ἀνησυχίαν τῆς δίψης τοῦ αἵματος. Ἔπειτα δύο μάτια λαμποκοποῦν, μέσα σέ μιά τούφφα μαλλιῶν, σάν νά ἐνεδρεύουν. Εἶνε μάτια ἀνθρώπινα αὐτά, σέ παρακαλῶ; Ἤ εἶνε μάτια μικρᾶς τίγρεως; Νομίζεις πῶς σημαδεύουν τό μέρος, ὅπου μετ’ ὀλίγον πρόκειται νά μπηχθοῦν ἀνηλεῶς τά νύχια τοῦ θηρίου. Ἔπειτα τό σύνολον. Τό πλασματάκι αὐτό, πού προβάλλει μέσα ἀπό τό δέρμα τοῦ θηρίου, νομίζεις πῶς προβάλλει ἀπό τό ἴδιόν του δέρμα. Εὑρίσκεται δηλαδή μέσα στό πετσί του. Ἐνῷ ὁ ἄνδρας! Εἶδες τόν κύριον ἔφεδρον ἰατρόν ἐκεῖ. Προβάλλει μέσα ἀπό δοράν ἀρκούδας. Καί εἶνε προβατίνα. Σωστή προβατίνα!
– Καί ὅμως τό μικρόν αὐτό θηρίον, τοῦ εἶπα, εἶναι ἀπολύτως θελτικόν.
– Διότι ἀκριβῶς, ἐξηκολούθησε, τό θῆλυ γίνεται, κατά κανόνα, τόσον θελτικώτερον, ὅσον περισσότερον ἔχει τό ὕφος ὅτι εἶνε ἕτοιμον νά μᾶς κατασπαράξῃ. Πρόκειται περί μιᾶς ποσότητος σαδισμοῦ, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει πάντοτε καί εἰς τόν πλέον ἰσορροπημένον ἔρωτα. Ὑπάρχει ἕνα εἶδος ἐντόμων, εἰς τό ὁποῖον ἡ θήλεια, κατά τήν στιγμήν τῶν γάμων της, καταβροχθίζει φυσιολογικώτατα τήν κεφαλήν τοῦ ἄρρενος. Καί ὁ σύζυγος ἀποθνῄσκει εὐθύς μετά τήν πρώτην νύκτα τῶν γάμων του. Λέγουν, ἐν τούτοις, οἱ ἐντομολόγοι ὅτι δέν ὑπάρχει εὐτυχέστερος ἐραστής ἀπό τό ἔντομον αὐτό.
– Καί εὐτυχέστερος σύζυγος.
– Ἴσως. Φεύγει ἀπό τόν κόσμον μέ τήν καλήν ἐντύπωσιν τῆς ζωῆς.
Ὁ συνομιλητής μου ἔρριψεν ἕνα τελευταῖον ἐναλλάσσον βλέμμα ἐπί τῶν δύο γουνοφορούννων πλασμάτων καί συνεπέρανε:
– Τά γουναρικά ἐπλάσθησαν ὡρισμένως διά τάς γυναῖκας. Οἱ ἄνδρες μέσα εἰς αὐτά ἐνθυμίζουν τόν ὄνον τοῦ μύθου καί τήν λεοντῆν του.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
