ΑΚΟΜΗ καί ὁ πλέον ἐνημερωμένος τῶν ΣΥΡΙΖαίων ἄν ἐρωτηθεῖ θά δυσκολευτεῖ νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα ποιά ἀκριβῶς εἶναι ἡ κυβερνητική συνεισφορά τοῦ Ἀλέκου Φλαμπουράρη κατά τά τρία (3) ἔτη τῆς θητείας του ὡς ὑπουργοῦ Ἐπικρατείας.
Ὁ ρόλος του προσδιορίζεται κάπου ἀνάμεσα στόν «παιδοτρίβη» τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα (μέ τήν ἀρχαιοελληνική ἔννοια τοῦ ὅρου: ὁ διδάσκων, ὁ ἀνατρέφων τούς παῖδας) καί στόν «γενικῶν καθηκόντων», ὅπως συνηθίζεται νά ἀποκαλεῖται ὁ ὑπάλληλος πού κάνει λίγα ἀπ’ ὅλα καί ἐπί τῆς οὐσίας τίποτε… Στήν πραγματικότητα, ἡ ἰδιότητα τοῦ ἐπιστήθιου φίλου τῆς οἰκογένειας Τσίπρα ἦταν αὐτή πού μᾶς ἐπέβαλε ὡς ὑπουργό τόν ἄνθρωπο, στό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τοῦ ὁποίου ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων τόν φαντάζεται νά χαλαρώνει στήν Αἴγινα, «χυμένο» νωχελικά σέ μιά βολική πολυθρόνα, μέ τήν «φραπεδιά» στό χέρι, ἤ μέ τούς οὐζομεζέδες μπροστά του (ἀνάλογα μέ τήν ὥρα) καί νά ἀναλύει, μέ τό γνωστό βαθυστόχαστο καί εὐφρόσυνο ὕφος του, τό αἰώνιο πρόβλημα τῆς σοσιαλιστικῆς ἐπανάστασης καί τῆς συναρπαστικῆς προοπτικῆς πού ἐκφράζει γιά τήν ἀνθρωπότητα ἡ λατρεμένη του ἀριστερά…
Αὐτός λοιπόν ὁ ἀκάματος ἐργάτης τῆς «πρώτη φορά» ἀριστερᾶς, ὅταν ρωτήθηκε μέ ποιούς θά διαπραγματευθεῖ ἡ κυβέρνηση τό ζήτημα τῶν συντάξεων (Σκάι 15.07.2018) ἔδωσε μιά ἀπάντηση «καθηλωτική», μιά ἀπάντηση πού ξεπερνᾶ τά ὅρια τοῦ ἀπρόβλεπτου καί τοῦ ἀπίθανου, μιά ἀπάντηση πού ἀποσυντονίζει τήν σκέψη καί ἀφήνει ὀρθάνοιχτο τό στόμα ὅποιου μετά ἀπό τρία (3) χρόνια διακυβέρνησης δέν ἔχει ἀκόμη ἀντιληφθεῖ τί σημαίνει νά κυβερνοῦν τήν χώρα ὁ Τσίπρας καί ἡ παρεούλα του…
«Θά διαπραγματευθοῦμε μέ τούς ἑαυτούς μας»! Ναί! Αὐτή ἦταν ἡ ἀπάντηση Φλαμπουράρη μπροστά στό ζήτημα πού ἔχει δημιουργήσει ἡ κυβέρνηση μέ τήν ἀνάληψη τῆς μνημονιακῆς της ὑποχρέωσης νά περικόψει, περαιτέρω, τίς συντάξεις ἀπό τόν Ἰανουάριο τοῦ 2019 καί μέ τήν ἐκ τῶν ὑστέρων ψηφοθηρική καί δημαγωγική ἀπόπειρά της νά πείσει τήν κοινή γνώμη ὅτι αὐτά πού ἔχει, δουλικά καί ὑπάκουα, ψηφίσει καί ὑπογράψει, μπορεῖ, «ἐθνικά ὑπερήφανα» καί μέ τήν ἀριστερή ἀνευθυνότητα πού τήν διακρίνει, νά τά πάρει πίσω, κοινῶς νά τά «ξεψηφίσει», ὅπως διατείνονται, περιχαρεῖς γιά τό εὕρημά τους, οἱ κυβερνητικοί βουλευτές, ὅπου σταθοῦν καί ὅπου βρεθοῦν…
Ἡ «διαπραγμάτευση μέ τόν ἑαυτό της» εἶναι ἡ ἀποθέωση τῆς ἰδιαιτερότητας τῆς ἀριστερᾶς: Μιᾶς ἰδιαιτερότητας πού συνδυάζει, μέ ἄνεση, χωρίς αἰδῶ καί χωρίς περίσκεψη τίς πλέον ἀνορθόδοξες καί παράλογες διανοητικές δολιχοδρομίες, ἁπλά καί μόνον διότι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἡ ἀριστερά αἰσθάνεται ὅτι πείθει τό ἀκροατήριό της, ἀδρανοποιεῖ τήν λογική του, ἐκμαιεύει τήν συναίνεσή του, ὑποτάσσει τίς τυχόν ἀντιδράσεις του καί καθοδηγεῖ τό συναίσθημά του στήν ψευδαίσθηση τῆς ἱκανοποίησης ἀπό μιά ἐπιδιωκόμενη «ἐπιτυχία», πού κατά κανόνα δέν θά ἔλθει ποτέ… Ὅπως τό ναρκωτικό ὁδηγεῖ σέ τεχνητούς παραδείσους καί σέ πρόσκαιρες ὀνειροβατικές ἀπολαύσεις, ἔτσι καί ἡ ἀριστερά εἶναι ἐθισμένη στήν δημιουργία ψευδαισθήσεων καί φαντασιοπληξιῶν…
Στό τέλος-τέλος, κάποιος Τσίπρας θά βρεθεῖ νά δηλώσει τήν συντριβή του γιά τίς «αὐταπάτες» του καί «ξανά πρός τήν δόξα νά τραβήξει»…
*Δικηγόρος