Ἀπό τήν ἡττοπάθεια στήν αὐτοπεποίθηση
Η ΧΩΡΑ πρέπει νά ἀλλάξει τρόπο σκέψης. Μέ πρώτους τήν διπλωματική μας ὑπηρεσία, τό πολιτικό μας προσωπικό, ἐμᾶς τούς δημοσιογράφους καί βεβαίως τούς διανοούμενους. Οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μας ἐξαιροῦνται τῆς ἀνάγκης αὐτῆς, χαίρουν «ἄκρας ὑγείας». Εὐτυχῶς…
Ἀργά τό βράδυ τῆς περασμένης Παρασκευῆς, ὅταν ἡ κυριακάτικη ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας μας ὅδευε πρός τό τυπογραφεῖο καί ὁ ἴδιος εἶχα ὁλοκληρώσει τό σημείωμά μου γιά τήν ἧττα ἐντυπώσεων τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας στό ζήτημα τοῦ Turkaegean, συνειδητοποίησα (μελετῶντας τά στοιχεῖα τοῦ ρεπορτάζ) ὅτι ὁ μηχανισμός τῶν τουρκικῶν Ὑπουργείων Ἐξωτερικῶν καί Ἄμυνας εἶναι σέ διαρκῆ ἐγρήγορση, μέ στόχο νά μᾶς ἀνοίγει μέ κάθε ἀφορμήνομικά θέματα μέ ἀναθεωρητικές διαστάσεις. Χρόνια τώρα παίζει φούλ ἐπίθεση, σκέψη γιά ἄμυνα καμμία! Ξεκίνησε μέ τίς γκρίζες ζῶνες τό 1996, συνέχισε μέ τό τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, τήν γαλάζια πατρίδα καί τήν ἀναθεώρηση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης τά ἔτη 2017, 2019, 2020, ἐπέμεινε νά καθοριστοῦν νέα ὅρια ἔρευνας καί διάσωσης τό 2021, κορύφωσε μέ τό ζήτημα τῆς διασύνδεσης τῆς κυριαρχίας τῶν νήσων μας μέ τήν ἀποστρατιωτικοποίηση τό 2022 καί στό τέλος μας κρατοῦσε ὡς κερασάκι στήν τούρτα τό ζήτημα τῆς κατοχύρωσης τοῦ ὅρου Turkaegean στήν Ἐπιτροπή Πνευματικῆς Ἰδιοκτησίας τῆς ΕΕ.
Οἱ ἄνθρωποι ἐκπαιδεύονται ἐδῶ καί δύο δεκαετίες νά μᾶς ἀνοίγουν θέματα διαρκῶς. Καί ἐμεῖς συνηθίσαμε στόν παθητικό ρόλο. Τῆς διαρκοῦς ἄμυνας. Συνηθίσαμε νά μᾶς κλείνουν στήν μικρή μας περιοχή καί νά μᾶς πολιορκοῦν. Πέραν δέ αὐτοῦ μέ εὐθύνη συγκεκριμένων τηλεοπτικῶν σταθμῶν καί δημοσιογράφων ἔχει τουρκοποιηθεῖ καί ἔχει ἐρντογανοποιηθεῖ ὁ δημόσιος βίος στήν πατρίδα μας. Ἡ Ἀθήνα ἔχει συνεχῶς ἀγωνιοῦσα τόν νοῦ της στήν Ἄγκυρα. Ἡ Ἑλλάς ἑτεροπροσδιορίζεται καθημερινῶς, ἀντί νά αὐτοπροσδιορίζεται. Βήχει ὁ Σουλτάνος στό Παλάτι, καί τρέχουν μερικοί μερικοί ἐδῶ νά τοῦ δώσουν μαντήλι νά σκουπιστεῖ. Αὐτός ὁ τρόπος σκέψης ἔχει διαπεράσει ὅλους τούς μηχανισμούς καί στίς δύο χῶρες. Ὁ τουρκικός πολιτικός κόσμος καί ὁ τουρκικός Τύπος καλόμαθαν στά γιουρούσια, ὁ ἑλληνικός πολιτικός κόσμος καί ὁ ἑλληνικός Τύπος συνήθισαν στό κατενάτσιο. Κατά τοῦτο ἦταν μαθηματικῶς βέβαιον ὅτι θά συμβεῖ: Θά ἐρχόταν ἡ στιγμή πού εἴτε ἀπό ἀνικανότητα, εἴτε ἀπό χαλάρωση, εἴτε καί ἀπό πρόθεση, ἴσως, ὁ μηχανισμός μας θά ὑπέκυπτε στήν πίεση καί θά ἔτρωγε τό γκόλ. Ὅπως συνέβη μέ τήν περίπτωση τῆς κατοχύρωσης τοῦ τουρκικοῦ σήματος γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ὁποίας –στήν καλύτερη περίπτωση γιά ἐμᾶς– κοιμήθηκε ὅλος ὁ κρατικός μηχανισμός ἐπί ἑπτά ὁλόκληρους μῆνες. Καί ἔχασε τρεῖς εὐκαιρίες νά καταθέσει ἔνσταση καί νά μπλοκάρει τήν κατοχύρωση τοῦ σήματος.
Γιά νά πάψουν οἱ ἀντίπαλοι νά περνοῦν τήν μπάλλα κάτω ἀπό τά πόδια μας καί νά μᾶς αἰφνιδιάζουν, ἐπείγει νά ἀλλάξουμε τόν τρόπο σκέψης μας. Πρέπει νά ἀφήσουμε στήν ἄκρη τό σύστημα τῆς ἡρωικῆς ἄμυνας πού μᾶς ἀφήνει ἱκανοποιημένους ἄν καταφέρνουμε νά ἀναχαιτίσουμε ἐννέα ἐπιθέσεις στήν σειρά καί ἀποτυγχάνουμε νά σταματήσουμε τήν μία. Ἡ χώρα πρέπει νά βγεῖ μπροστά. Πρέπει νά βγεῖ ἀπό τήν μικρή της περιοχή. Διπλωμάτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι πρέπει νά ἐκπαιδεύσουμε τούς ἑαυτούς μας –ἀφοῦ ἔτσι θά ζήσουμε μέ τούς γείτονες τά ἑπόμενα χρόνια ἀνεξαρτήτως ἡγεσίας– εἰς τρόπον ὥστε νά τούς ἀνοίγουμε ἐμεῖς θέματα. Ὄχι ἀπαραιτήτως στό γήπεδο πού θέλουν αὐτοί, καθώς ἔχουν στόχο νά μᾶς παρασύρουν σέ μία ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης συζήτηση γιά τίς μεταξύ μας «διαφορές» καί τήν ἐπίλυσή τους ἀλλά στό γήπεδο πού θέλουμε ἐμεῖς. Ἐκεῖ πού πονᾶνε. Σᾶς βεβαιῶ ὑπάρχουν πολλά τέτοια, δέν εἶναι τῆς στιγμῆς!
Πολύ φοβᾶμαι ὅτι ἡ διπλωματική μας ὑπηρεσία εἶναι εὐνουχισμένη. Δέν εἶναι ἐκπαιδευμένη νά ἀνοίγει θέματα. Ἡ μηντιακή ἡγεσία μας εἶναι ὑποτεταγμένη σέ ἕνα ἀφήγημα πού δέν βγάζει πουθενά. Καί οἱ στρατιωτικοί μας νοιώθουν ὅτι βρίσκονται στό στόχαστρο ὅταν φέρουν σέ πέρας τήν ἀποστολή τους. Καλή ὥρα ὁ κυβερνήτης τῆς φρεγάτας μας «Λῆμνος» πού μέ… ἐπακούμβηση ἔβγαλε νόκ ἄουτ τόν ἀλαζόνα συνάδελφό του τῆς φρεγάτας «Κεμάλ Ρέις». Τόν μάλωσαν στήν ἀρχή!!!
Ἡ χώρα ὀφείλει νά σηκώσει κεφάλι καί νά πάψει νά παριστάνει τό καλό παιδί. Πρῶτον, γιατί τά καλά παιδιά καί στήν ζωή, καί στήν διπλωματία, καί στήν γεωπολιτική δέν τά ἀγαποῦν, καί δέν τά σέβονται γενικῶς. Αὐτά πού τυγχάνουν σεβασμοῦ εἶναι τά κακά παιδιά. Καί δεύτερον, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά εἴμαστε τά κακά παιδιά στήν Οὐκρανία (τέταρτοι σέ ἀποστολή ὁπλισμοῦ στόν Ζελένσκυ) καί τά καλά παιδιά στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ μας! Δέν γίνεται! Πρέπει νά σταματήσει αὐτό τό βιολί! Εἶναι ὥρα γιά ἀντεπίθεση. Διεργασία πού εἶναι ὅμως πρωτίστως πνευματική καί ἔπειτα ὅλα τά ἄλλα.
Ἡ πατρίδα καλεῖται νά ἐγκαταλείψει τήν ἡττοπάθεια καί νά αἰσθανθεῖ τήν αὐτοπεποίθηση πού τῆς ἀξίζει. Ἀντί νά κοιμόμαστε καί νά ξυπνᾶμε μέ τήν ἀγωνία τί σχεδιάζει ὁ Ἐρντογάν γιά ἐμᾶς καί ἀντί νά παραδίδουμε δωρεάν μαθήματα διεθνοῦς δικαίου μόνον, καλόν εἶναι νά κοιμᾶται καί νά ξυπνᾶ ὁ Ἐρντογάν μέ τήν ἀγωνία τί ἑτοιμάζουμε ἐμεῖς. Τί διεκδικοῦμε ἐμεῖς. Ποιά ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ σημαδεύουμε ἐμεῖς. Τό μισό τῆς νίκης εἶναι ἡ ἀποφασιστικότητα πού ἐκπέμπεις. Πόσο γυαλίζει τό μάτι σου.
