Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 7 Αὐγούστου 1923
Ἡ πιστή γυναῖκα τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ ζητεῖ ἀπό τόν ἄνδρα της, ποῦ ξαναγυρίζει ὕστερ’ ἀπό χρόνια ἐξαφανισμοῦ καί τῆς κτυπᾷ τήν θύραν της, «σημάδια κορμιοῦ», διά νά πεισθῇ, ὅτι πράγματι εἶνε αὐτός.
Πές μου σημάδια τοῦ κορμιοῦ γιά νά σ’ ἀνοίξω νἄμπῃς.
Τόσον εἶνε βέβαια ἡ πιστή γυναῖκα, ὅτι κανείς ἄλλος, ἐκτός ἀπό τόν ἄνδρα της, δέν εἶνε εἰς θέσιν νά παρουσιάσῃ παρόμοια πιστοποιητικά ταυτότητος. Σήμερον πιστοποιητικά τοῦ εἴδους αὐτοῦ θά ἦσαν ὀλίγον ἀστεῖα καί δέν θά ἠμπορούσαν νά βεβαιώσουν τίποτε. Ἐάν ὅμως τά «σημάδια τοῦ κορμιοῦ» δέν χρησιμεύουν πλέον εἰς μίαν γυναῖκα διά τήν βεβαίωσιν τῆς ταυτότητος τοῦ ἀνδρός της, χρησιμεύουν ὅμως διά τήν ἀπόδειξιν τῆς κυριότητος «τοῦ κυνός, αἰγός, τοῦ ἀλέκτορος καί τῆς ὄρνιθος», πού ἀνεκάλυψε καί φυλάσσει ἡ Ἀστυνομία Πόλεων τοῦ Πειραιῶς, ἀναζητοῦσα τούς κυρίους των.
Ἐλῃά στό μάγουλο, κ’ ἐλῃά στήν ἀμασχάλη,
Κι ἀνάμεσα στά στήθη στοῦ τ’ ἄστρι καί τό φεγγάρι.
Ἀπαντᾷ, ὁ ξενητεμένος ἄνδρας πρός τήν γυναῖκά του. Ἡ Ἀστυνομία τοῦ Πειραιῶς δέν περιμένει, παραδόξως, νά τῆς εἰποῦν οἱ κύριοι τῶν ἀποπλανηθέντων ζώων τά σημάδια τοῦ κορμιοῦ των. Τοῦ τάς λέγει ἡ ἰδία καί μέ λεπτομέρειας, τάς ὁποίας πολύ ἀμφιβάλλω ἄν γνωρίζουν τόσον καλά οἱ ἴδιοι. Ἰδού, λοιπόν, τά σημάδια τοῦ σκύλου, τῆς κατσίκας, τοῦ πετεινοῦ καί τῆς κόττας, κατά τό κείμενον τῆς ἀστυνομικῆς εἰδοποιήσεως, τοῦ ὁποίου τηρῶ εὐλαβῶς τήν ἀρχαιοπρεπῆ λέξιν καί τήν ἰδιόρρυθμον σύνταξιν:
1ον) Κυνός: Ἀναστήματος μεγάλου χρώματος λευκοῦ μέ στίγματα καφέ ἐφ’ ὅλου τοῦ σώματος, μέ μακράν οὐράν καί μέ τρίχωσιν καφέ, ἐκτάσεως δύο παλαμῶν εἰς τήν βάσιν καί ἄνωθεν αὐτῆς, μέ μεγάλα ὦτα χρώματος καφέ, ἐκτεινομένου μέχρις ἀμφοτέρων τῶν ὀφθαλμῶν. Κατά μῆκος τοῦ μετώπου μέχρι τοῦ ἄνω χείλους τρίχωσις λευκή. Πιθανῶς κυνηγετικός. Ἀρκετά εὐτραφής.
2ον) Αἰγός: Μικροῦ ἀναστήματος μέ βραχείαν φιλόξανθον τρίχωσιν ἄνευ κεράτων, μέ μακρά τεταμένα πρός τά πλάγια ὦτα, μέ στίγματα λευκά εἰς τούς πόδας καί ἡλικίας ἑνός ἔτους.
3ον) Ἀλέκτορος: Χρώματος κιτρινολεύκου, γεγηρακός.
4ον) Ὄρνιθος: Μετρίου μεγέθους, χρώματος πετρωτή, μέ διπλά λιριά.
Δέν γνωρίζω, ἄν εἰς τά μέ τόσην ἀκρίβειαν καί φιλολογικότητα περιγραφόμενα χαρακτηριστικά, περιλαμβάνονται ὅλα τά «σημάδια τοῦ κορμιοῦ» τῶν φυλασσομένων εἰς τό ἀστυνομικόν κατάστημα τετραπόδων καί πτερωτῶν. Φαντάζομαι ὅμως, ὅτι ἡ Ἀστυνομία θά ἐφρόντισε νά τηρήσῃ καί μερικά μυστικά, ὅσα τοὐλάχιστον κρατεῖ διά τόν ἑαυτόν της καί ἡ τολμηροτέρα εἰς γυμνικάς ἐμφανίσεις Ἀθηναία. Διότι διαφορετικά ὅλοι οἱ καλοί μας γείτονες, οἱ ἔχοντες ἀνάγκην «κυνός, αἰγός, ἀλέκτορος καί ὄρνιθος», θ’ ἀποστηθίσουν ἀστυνομικόν ἔγγραφον καί θά σπεύσουν νά διεκδικήσουν μέ ἴσα δικαιώματα τήν αἶγα μέ τήν «φιλόξανθον τρίχωσιν», τήν ὄρνιθα «χρώματος πετρωτή», τόν «εὐτραφῆ καί πιθανῶς κυνηγετικόν κύνα» καί τόν «κιτρινόλευκον γεγηράκος ἀλέκτορα». Δι’ αὐτό ἀκριβῶς ὑποθέτω, ὅτι ἡ κάποια παγίς ἔχει στηθῇ εἰς τούς πονηρούς, μέ ὡρισμένας παραποιήσεις τῶν πραγματικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν ἀνευρεθέντων ζωντανῶν, ἤ, ὅπως εἶπα, οἱ διεκδικοῦντες αὐτά θά ὑποχρεωθοῦν νά φανοῦν κάτοχοι καί μερικῶν μυστικῶν ἀκόμη «σημαδιῶν τοῦ κορμιοῦ», τά ὁποῖα δέν περιέχει ἡ ἀστυνομική περιγραφή.
Ὁπωσδήποτε, τό ἀστυνομικόν ἔγγραφον, τό ὁποῖον ἀντέγραψα ἀνωτέρω, εἶνε μοναδικόν εἰς τά ἀστυνομικά μας χρονικά καί ἕνας τίτλος τιμῆς διά τόν θεσμόν τῆς Ἀστυνομίας τῶν Πόλεων. Διότι μία Ἀστυνομία, ποῦ ὄχι μόνον ἀνευρίσκει τά ἀποπλανηθέντα ζωντανά μας, ἀλλά καί τά περισυλλέγει καί τά τρέφει καί τά περιποιεῖται καί μᾶς εἰδοποιεῖ διά τῶν ἐφημερίδων νά σπεύσωμεν νά τά παραλάβωμεν, εἶνε μία Ἀστυνομία ἀξία ὅλης τῆς ἐμπιστοσύνης μας. Ἔχασα κι’ ἐγώ κάποτε πρό ἐτῶν ἕνα θαυμάσιον λευκόν γάτον τῆς Ἀγκύρας. Ὅταν ἐπῆγα νά εἰδοποιήσω τήν Ἀστυνομίαν περί τῆς ἀπωλείας μου, μοῦ ἐμειδίασαν.
-Ἐδῶ, κύριε, χάνονται ἄνθρωποι καί τοῦ λόγου σας γυρεύετε τό γάτο σας;
Ἐπί τέλους, ἄν δέν μοῦ τόν ἀνεκάλυψεν ἡ Ἀστυνομία, ποῦ τόν ἀνεκάλυψεν ἡ Τύχη. Ὁ ἄνθρωπος, εἰς τοῦ ὁποίου τό σπίτι ἀνευρέθη, ἐπροθυμοποιήθη νά μοῦ τόν ἀποδώσῃ. Μοῦ ἐζήτησεν ὅμως τά τροφεῖά του.
-Θά πληρώσετε, κύριε, ἑκατό δραχμές γιά τήν τροφή του. Φτάνει ποῦ εἶχα τόν μπελᾶ του πέντε ἡμέρες καί κόπηκε καί τό αἷμα τῶν παιδιῶν μου, ποῦ τόν πήρανε στήν ἀρχή γιά θηρίο…
-Καί μέ τί τόν ἔτρεφες, Χριστιανέ μου, ποῦ ζητᾷς ἑκατό δραχμές;
-Μέ τί νά τόν θρέψω, κύριε; Τό εἶδα ζῶο ἀπό σώι. Πλεμόνι ἤθελες νά τοῦ δώσω ἤ μαρίδα; Τοὔπαιρνα καθημερινῶς τά μπριτζολάκια του καί τά μπαρμπουνάκια του!
Τί νά κάμω; Ἐπλήρωσα. Ὁ καλός ἄνθρωπος μοῦ τόν παρέδωκε χωρίς νά ζητήσῃ «σημάδια τοῦ κορμιοῦ», μολονότι θά ἠμποροῦσα νά τοῦ ἀναφέρω ὅτι ὁ γάτος μου «εἶχε τά μάτια γαλανά καί τήν οὐρά μακρέα». Ἄν τόν εἶχα χάσει σήμερον, σκέπτομαι, ὅτι, ὄχι μόνον θά μοῦ τόν ἀπέδιδε σῶον καί ἀβλαβῆ ἡ Ἀστυνομία τῶν Πόλεων, ἀλλά δέν θά ἐπλήρωνα καί πεντάραν διά τήν διατροφήν του.
Ὦ γάτος μου θά εἶχε τραφῇ δημοσίᾳ δαπάνῃ.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
