Η ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ κατακλύζεται ἀπό πληροφορίες καί σχόλια γιά τό…
… σκάνδαλο τῶν ὑποκλοπῶν, γιά τίς ὕβρεις ἀγοραίου ἐπιπέδου κατά τοῦ Πρωθυπουργοῦ πού προβλήθηκαν μεταμφιεσμένες σέ σάτιρα στό φεστιβάλ νεολαίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, γιά τίς ἀντιδράσεις πολιτῶν στήν παρότρυνση τῆς Κυβέρνησης νά ἐγκαταλείψουν τό φυσικό ἀέριο χάριν τοῦ πετρελαίου, γιά τό ἄν ἔκανε ἤ δέν ἔκανε λάθος ὁ Πρωθυπουργός πού ἄφησε τόν ἐκλογικό νόμο ἄθικτο κ.λπ. Στήν πραγματικότητα ὅλα αὐτά εἶναι τά συμπτώματα πού περιγράφουν τό πρόβλημα. Δέν εἶναι ὅμως τό ἴδιο τό πρόβλημα!
• Ἐάν μιά κυβέρνηση καταφεύγει σέ παράνομες πρακτικές γιά νά μαθαίνει τά μυστικά τῶν ἀντιπάλων της καί νά τούς ἐκβιάζει, ὥστε νά συνεργαστοῦν μαζί της μετεκλογικῶς
• ἐάν μιά ἀντιπολίτευση ἐλπίζει ὅτι ἡ ὕβρις εἶναι ἰσχυρότερη ἀπό τήν πειθώ τοῦ ἐπιχειρήματος καί προσφεύγει στήν χρήση της γιά νά καλύψει τήν γύμνια της
• ἐάν ὁ πολιτικός κόσμος βασίζει τήν ἐλπίδα τῆς ἐπανεκλογῆς του σέ ἕνα ἐκλογικό σύστημα πού κλέβει ἕδρες ἀπό τά μικρά κόμματα,
τότε τό συμπέρασμα εἶναι ἐξαιρετικά ἁπλό:
Τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ ὑποκλοπές. Οὔτε οἱ ὕβρεις τοῦ Ἀποστόλη τῆς «Ἑλληνοφρένειας». Δέν εἶναι κἄν ὁ ἐκλογικός νόμος. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ὁ κόσμος δέν ἀγαπᾶ σέ μεγάλες πλειοψηφίες τά κόμματα καί τίς ἡγεσίες τους, καί ἐκεῖνα πασχίζουν νά ὑπάρξουν στό νέο τοπίο μέ κόλπα, μεθοδεύσεις καί ἑλιγμούς. Πασχίζουν νά ἀναπληρώσουν τίς ψήφους πού τούς λείπουν γιά τήν αὐτοδυναμία μέ τίς ψήφους τῶν μικροτέρων κομμάτων δανεισμένες σέ ἕδρες μέσῳ ὑποκλοπῶν, ὕβρεων, ἐκβιασμῶν. Τό μεῖζον πρόβλημα τῆς χώρας εἶναι ὅτι δώδεκα χρόνια μετά τήν ὑπαγωγή τῆς χώρας στά μνημόνια, ὁ δικομματισμός δέν συσπειρώνει γνήσια ἰδεολογικά καί πολιτικά ρεύματα γύρω του. Ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ ὑπό τήν παροῦσα του μορφή λύση ἀνάγκης. Ζορισμένο κέφι. Κάποτε, πρό μνημονίων, τά κόμματα, εἰδικῶς τό πρῶτο, κατάφερναν νά συσπειρώσουν γύρω τους σχεδόν πέντε στούς δέκα Ἕλληνες. Ἦταν κόμματα πολυσυλλεκτικά. Χωροῦσαν πολλές καί διαφορετικές κοινωνικές ὁμάδες στούς κόλπους τους. Νέα Δημοκρατία μποροῦσε νά ψηφίσει ὁ βιομήχανος, ΝΔ μποροῦσε νά ψηφίσει καί ὁ ἐργάτης. Τό ἴδιο ἴσχυε καί γιά τό ΠΑΣΟΚ. Συγκατοικοῦσαν στίς τάξεις του ὁ θυρωρός τῆς πολυκατοικίας καί ὁ καφετζῆς μαζί μέ τόν μεγαλοεργολάβο καί τόν ἐφοπλιστή. Ὁ τόπος διέθετε τίς ἡγεσίες πού μποροῦσαν νά χωρέσουν πολλά καί διαφορετικά ὄνειρα καί νά τά μετατρέψουν ἕνα μεγάλο ὄνειρο κάτω ἀπό μία κοινή πολιτική στέγη. Ἀπό τά μνημόνια καί μετά, αὐτό τελείωσε ὁριστικά. Τά ὄνειρα τῶν Ἑλλήνων δέν ἔχουν ἀρχηγό.
Ἡ ΝΔ στήν καλύτερή της στιγμή τό 2019 ἄγγιξε, ἀλλά δέν ἔφθασε τό ψυχολογικό ὅριο τοῦ 40%. Τήν ψήφισαν 3,9 στούς 10 Ἕλληνες. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ στήν καλύτερή του στιγμή τό 2015, τά ἴδια: τόν ψήφισαν 3,7 Ἕλληνες στούς 10. Μέ τίς τρέχουσες δημοσκοπήσεις ἄν αὔριο διεξήγοντο ἐκλογές, ἡ ΝΔ θά ψηφιζόταν ἀπό 3,2 Ἕλληνες στούς 10. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀπό 2,5 Ἕλληνες στούς 10. Τό ΠΑΣΟΚ ἀπό 1,2. Δέν ἀρέσουν τά κόμματα στόν λαό λοιπόν. Δέν ἀρέσουν καί τό ξέρουν. Οἱ ὑποκλοπές αὐτό ἀποδεικνύουν. Ἄν προεξοφλεῖς ὅτι δέν θά εἶσαι αὐτοδύναμος ἐπειδή δέν σέ ἀγαπᾶ ὁ λαός, παγιδεύεις τόν ἀντίπαλό σου μέ κοριούς γιά νά ἐκβιάσεις τήν μετεκλογική συνεργασία καί νά συνεχίσεις νά ἐξουσιάζεις τόν δημόσιο βίο. Προσοχή, δέν ἔγινε λάθος στό ρῆμα. Ὅποιος ἐπιδιώκει νά διατηρήσει τήν ἐξουσία μέ τά χαρτοπαικτικά κόλπα μιᾶς σημαδεμένης τράπουλας, νά ἀπολαύσει τήν ἐξουσία θέλει. Ὄχι νά κυβερνήσει.
Οἱ ὕβρεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μέ γλῶσσα πεζοδρομίου πού βαπτίζεται ἀπό τά στελέχη του «προστασία τῆς ἐλευθερίας ἔκφρασης», τό ἴδιο ἀκριβῶς πρᾶγμα ὑποδηλώνουν: τήν ἀδυναμία του νά καταστεῖ, ἀπό τήν πλεονεκτική θέση τῆς ἀντιπολιτεύσεως μάλιστα, ἑλκυστικό πλειοψηφικό πολιτικό καί κοινωνικό ρεῦμα. Παρά τίς διορθώσεις στήν βιτρίνα, παραμένει ἀποκρουστικός, τεμπέλης στόν κοινοβουλευτικό ἔλεγχο καί περιμένει νά πέσει ἡ ἐξουσία στά πόδια του ὡς ὥριμο φροῦτο. Μέ δανεικές ἕδρες καί αὐτός, ἀπό τόν Ἀνδρουλάκη.
Τέλος, ἡ ἀπογοήτευση τῶν Βουλευτῶν ἐπειδή δέν ἄλλαξε ὁ ἐκλογικός νόμος εἰς τρόπον, ὥστε ὁ χαμηλότερος πῆχυς τῆς αὐτοδυναμίας νά διευκολύνει τήν ἐπανεκλογή τους, ἐπίσης αὐτό ἀκριβῶς δείχνει. Ὅτι ἐπιζητοῦν τήν ἀναβάπτιση τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας μέ «κόλπα ζόρικα πού κάνουν στήν Ἰνδία.»
Ἄν διατρέξουμε τίς δημοσκοπήσεις προσεκτικά θά καταλάβουμε γιατί ἀπέτυχε νά ἀναστηθεῖ ὁ δικομματισμός στά παλαιά του ὅρια ἀκόμη καί μετά τό τέλος τῶν μνημονίων. Ἡγοῦνται τῶν κομμάτων ἡγεσίες πού ἔχουν ἀποδοχή ἐντός τῶν πεπερασμένων ὁρίων τῶν κομματικῶν πυρήνων τους, καί ἡ ἀπήχηση τῶν ὁποίων δέν ὑπερβαίνει τά κομματικά τους τείχη. Ὁ Πρωθυπουργός ἔχει μέχρι τοῦδε ἰσχυρή ἀποδοχή κυρίως ἐντός τοῦ κόμματός του (μέ ἀξιοσημείωτο ποσοστό προσωπικῶν ὀπαδῶν), ὄχι ὅμως στό σύνολο τῆς κομματικῆς βάσης. Ὅποια διείσδυσή του στό μικρό ἀπό ἀπόψεως ἀριθμοῦ ψηφοφόρων «κεντρῶο» ἐκσυγχρονιστικό μπλόκ δέν κάνει τήν διαφορά. Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἔχει τήν καθολική ἀποδοχή τοῦ πολιτικοῦ του χώρου, ἀλλά ἔξω ἀπό αὐτόν ἐπικρατεῖ πολιτική παγωνιά γιά τό πρόσωπό του. Μόνο μιά στιγμή κατάφερε νά ὑπερβεῖ μετρημένα τόν χῶρο του, στό δημοψήφισμα τοῦ 2015 ἀλλά μέ τήν κωλοτούμπα τῶν μνημονίων ἡ ἔξοδός του αὐτή ἀπό τά κομματικά τείχη ἔγινε …ἀέρας φρέσκος.
Τό κρίσιμο γιά τίς μεταπολιτευτικές μας ἡγεσίες πού ὁδήγησαν τά κόμματά τους σέ ἐκλογικές νῖκες μέ ποσοστά πολύ ἄνω τοῦ 40%, ἦταν ὅτι ὑπερέβαιναν τά τείχη τους. Ὅτι εἶχαν τήν ἀνοχή καί τῶν ψηφοφόρων τῶν ἀντιπάλων κομμάτων. Ἡ «ὑπέρβαση» πού ἀνακάλυψε ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ὡς ἔννοια ἦταν ἡ λέξη κλειδί. Ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς συσπείρωσε ὅλους τούς Ἕλληνες γύρω ἀπό τούς ἐθνικούς στόχους τῆς ἔνταξης στήν ΕΟΚ καί τῆς πλήρους ἀποκατάστασης τῆς δημοκρατίας. Ὁ κόσμος γνώριζε τότε ὅτι κάθε ἑπόμενη χρονιά θά ἦταν καλύτερη ἀπό τήν προηγούμενη. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου μέ τό σχῆμα τῶν «προοδευτικῶν δυνάμεων», ἡ ἐπιρροή τοῦ ὁποίου ἔφθανε ἕως τό ΚΚΕ, ἀνέπτυξε μιά πολιτική προσφυγῆς σέ ἄκρατο δανεισμό ὁ ὁποῖος διοχετεύθηκε σέ αὐξήσεις στούς μισθούς καί τίς συντάξεις τοῦ 70% τῶν μή προνομιούχων. «Δανειστήκαμε ἀπό τήν ἑπόμενη γενιά, ἀλλά τά χρωστούσαμε στήν προηγούμενη» ἦταν τό δόγμα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης του. Ὁ Κώστας Σημίτης μέ ὅλες τίς διαφορές πού ἔχουμε μαζί του (εἰδικῶς μέ τήν κλεπτοκρατία τῶν βασικῶν Ὑπουργῶν του) συσπείρωσε μέ ὄχημα τήν ΟΝΕ εὐρύτερες δυνάμεις γύρω ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, ἔστω καί ἄν πληρώσαμε πολύ ἀκριβά ὡς οἰκονομία τήν σκληρή ἰσοτιμία ἔνταξης (1 πρός 340,75). Ὁ Κώστας Καραμανλῆς εἶχε ἀποδοχή 80% στίς πρῶτες μετεκλογικές δημοσκοπήσεις τοῦ 2004 γιατί συσπείρωνε μέ τήν μάχη κατά τῶν ὀλιγαρχῶν καί μέ τήν χάραξη ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας εὐρύτερες δυνάμεις πού ξεκινοῦσαν ἀπό τήν ἀπώτατη δεξιά καί ἔφθαναν ἕως τό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ καί τήν κομμουνιστική ἀριστερά. Οἱ παροῦσες ἡγεσίες μας μπορεῖ νά εἶναι ἀεικίνητες, ἐργατικές (ὁ Μητσοτάκης εἶναι ἐργατικός πρωθυπουργός), μεταρρυθμιστικές, μπορεῖ νά συσπειρώνουν τούς πεπεισμένους, δέν εἶναι ὅμως ἡγεσίες εὐρέως πέλματος. Δέν μποροῦν νά συγκινήσουν τίς μᾶζες. Δέν δείχνουν ἱκανές νά γεννήσουν ἐκ τοῦ μηδενός αὐθεντικά καί γνήσια πολιτικά καί κοινωνικά ρεύματα. Μέ ρίζες. Πασχίζουν λοιπόν νά ἐπιβιώσουν σέ ἕναν σκληρό κόσμο μέ κολπάκια καί πετροπόλεμο. Μέ δανεικές ἕδρες, δανεική ἐπιρροή, δανεική «ἀγάπη». Δέν ὁδηγεῖ πουθενά αὐτό, δέν μπορεῖ νά ὁδηγήσει πουθενά. Ἡ ἀγάπη στήν πολιτική καί ἄν δανείζεται, δέν τοκίζεται.
Οἱ νόθες λύσεις λοιπόν δέν μποροῦν ποτέ νά ἀντικαταστήσουν τίς γνήσιες. Ὁ τόπος χρειάζεται, τό ἔχει ἀνάγκη, κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εὐρύτερο. Καθολικό. Λυτρωτικό. Ἀλλά γιά τήν ὥρα, δέν τό βλέπω στόν ὁρίζοντα. Ἐκτός καί ἄν πέσει κάποτε ξαφνικά. Σάν ἀστραπή. Ἀπίθανο ὅμως…
