EAN ὁ πολιτικός στόχος τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης Ἀλέξη Τσίπρα ἦταν…
… μέ τήν ὁμιλία του στό συνέδριο τοῦ κόμματός του νά πείσει τούς συνέδρους γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ καταστατικοῦ καί τήν πρόβλεψη ἐκλογῆς ἀρχηγοῦ ἀπό τήν βάση τῶν 60.000 μελῶν, τότε αὐτός, μέ βάση ὅσα εἴδαμε ἀπό τήν τηλεόραση, ἐπετεύχθη ἀπό τό πρῶτο βράδυ. Ὁ κύριος Τσίπρας ἀνεδείχθη ἀρχηγός διά βοῆς. Ἐάν ἐπίσης στόχος του εἶναι νά διαμορφώσει ἀπό τώρα τίς συνθῆκες γιά τήν σύνταξη ἑνός ἐκλογικοῦ μετώπου ἐναντίον τῆς κυβέρνησης τῆς Νέας Δημοκρατίας καί τίς προϋποθέσεις γιά μία μετεκλογική συμπόρευση τῶν αὐτοπροσδιοριζόμενων δημοκρατικῶν δυνάμεων, ἐπίσης πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ ἀπόπειρά του εἶναι ἐνδιαφέρουσα. Τό προγραμματικό πλαίσιο πού ἀνέπτυξε ἐνώπιον τῶν κομματικῶν του στελεχῶν ἔχει πολύ μεγάλες ὁμοιότητες μέ τό ἀντίστοιχο πού λανσάρει ὁ πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ Νῖκος Ἀνδρουλάκης, εἰδικά στό σκέλος τῆς πράσινης μετάβασης καί ἀνάπτυξης πού ἐνδιαφέρει πάρα πολύ καί τούς ἐπιχειρηματικούς ὁμίλους τῆς χώρας. Γιά νά συνεννοούμαστε.
Ἐάν ὅμως μέ τήν ὁμιλία του καί κυρίως μέ τήν αὐτοκριτική πού ἔκανε γιά τά δυσβάσταχτα βάρη πού ἐπεσώρευσε στίς πλάτες τῆς μεσαίας τάξης ὁ κύριος Τσίπρας προσπαθεῖ –μειοψηφικός ὤν στούς πολιτικούς συσχετισμούς μέ βάση τίς δημοσκοπήσεις– νά κερδίσει τή συμπάθεια ψηφοφόρων τοῦ λεγόμενου κέντρου καί τῆς λαϊκῆς δεξιᾶς, λυπούμαστε, ἔχει πάρα πολύ δρόμο νά διανύσει ἀκόμα γιά νά πείσει. Διότι τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ δυσάρεστη ἀνάμνηση τῶν φόρων μέ τούς ὁποίους τσάκισε τήν μεσαία τάξη, τό πρόβλημα εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη. Τό ἀρνητικό πρόσημο τῆς κυβερνητικῆς θητείας τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ἡ παντελής ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης τῶν πολιτῶν πρός αὐτόν. Αὐτό εἶναι κάτι πού πάρα πολύ δύσκολα διορθώνεται. Ὅσα λάθη καί ἄν ἔχει κάνει ἡ Νέα Δημοκρατία. Ὅσα παράπονα κι ἄν ἔχουν οἱ πολῖτες ἀπό αὐτήν.
Στήν πραγματικότητα ἄν συγκρίνει κανείς τό περιεχόμενο τῆς ὁμιλίας τοῦ κυρίου Τσίπρα σέ αὐτό τό συνέδριο μέ τό περιεχόμενο τῆς ὁμιλίας του στό προηγούμενο συνέδριο τοῦ κόμματός του, θά διαπιστώσει ὅτι ὁ Σύριζα 10 ὁλόκληρα χρόνια μετά τήν ἐκτίναξη τῶν ἐκλογικῶν ποσοστῶν του στίς ἐκλογές τοῦ 2012, μετατρέπεται ἀπό ριζοσπαστική δύναμη σέ συστημική δύναμη. Σέ μιά παράταξη πού συμφωνεῖ ἐπί τῆς ἀρχῆς μέ τίς κατευθυντήριες ἀρχές γιά τήν πορεία τῆς χώρας (παραμονή στό εὐρώ, παραμονή στό ΝΑΤΟ, συναίνεση γιά τά ἑλληνοτουρκικά) καί ἐπιχειρεῖ μέ τακτικισμούς νά διαφοροποιηθεῖ στά ἐπί μέρους. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ὅμως οἱ πολῖτες συνήθως ἐπιλέγουν τό πρωτότυπο, σπανίως τό κακέκτυπο!
Ὁ Πρόεδρος τοῦ Σύριζα ὑποστήριξε ὅτι ἡ πολιτική τοῦ κόμματός του ἐφεξῆς θά διακρίνεται γιά τόν «ριζοσπαστικό ρεαλισμό» της. Καί ζάχαρη καί ἁλάτι μαζί! Καί ἁλμυρά καί γλυκά δηλαδή! Πρᾶγμα ὀξύμωρο. Δέν εἶναι δυνατόν ταυτόχρονα καί νά συγκρούεσαι μέ τό σύστημα καί μετά νά τά βρίσκεις μιά χαρά μαζί του. Γι’ αὐτό καί ἔλειπε παντελῶς ἀπό τή ὁμιλία του κάθε ἀναφορά στίς στρεβλώσεις τοῦ πολιτειακοῦ ὑποδείγματος τῆς χώρας, στούς θεσμούς καί στήν ὀργάνωση τοῦ κράτους. Στούς λεγόμενους ἁρμούς τῆς ἐξουσίας. Ἄν καί στήν ρητορεία τοῦ κυρίου Τσίπρα ὑπῆρχαν ψήγματα ἀπ’ ὅσα ἔλεγε στό παρελθόν ἐναντίον τῶν ὀλιγαρχῶν καί τῶν πορφυρογέννητων, αὐτήν τήν φορά ἦταν γενικόλογες, ἐπικοινωνιακές καί ἀόριστες. Ἔχει πετάξει λευκή πετσέτα. Οἱ παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ μάλιστα γνωρίζουν ἄριστα ὅτι βρίσκεται ἤδη σέ ἀνοικτή γραμμή μέ ὅλους ὅσους συγκρούστηκε κατά τή διάρκεια τῆς θητείας του, καί συχνά πυκνά ἀγγελιαφόροι του ἀποστέλλουν πρός αὐτούς συγκεκριμένα μηνύματα μέ στόχο τήν ἔκθεση τῶν πολιτικῶν του ἀντιπάλων. Κακέκτυπο καί ἐδῶ.
Βεβαίως ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης δέ λησμόνησε τήν προσφιλῆ του συνήθεια νά δανείζεται πολιτικούς ὅρους καί πολιτικά μηνύματα ἀπό ἄλλες παρατάξεις καί ἀπό ἄλλες ἡγεσίες, καί μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ἡ ἀνάμνηση αὐτῶν μπορεῖ νά συγκινήσει ἐκλογικά ἀκροατήρια σέ ἄλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Οἱ ὅροι «δίκαιη κοινωνία» καί «πολιτική ἀλλαγή» χρησιμοποιήθηκαν γιά πρώτη φορά ἀπό τόν πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλῆ στίς ἐκλογές τοῦ 2004 καί τοῦ 2007. Ὁ δεύτερος ἦταν εἰσήγηση τοῦ Γιώργου Σουφλιᾶ ὡς γραμματέα πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ τῆς ΝΔ. 16 χρόνια μετά ὁ Ἰωάννης Λούλης προφανῶς καί νόμισε ὅτι ὁ χρόνος πού πέρασε εἶναι ἀρκετός γιά νά ξεχάσουμε ποιός εἶπε τί γιά πρώτη φορά καί τούς ἔβαλε στό στόμα τοῦ κυρίου Τσίπρα. Φθηνά κόλπα. Δέν τσιμπάει κάνεις ἀπ’ αὐτά. Εἰδικῶς ὅταν ὁ Σύριζα σηκώνει σημαία εὐκαιρίας ἀπέναντι σέ κορυφαῖα πολιτικά πρόσωπα καί ἀνάλογα μέ τά συμφέροντά του ἄλλοτε κάνει ἔπαρση καί ἄλλοτε κάνει ὑποστολή.
Δέν ὑπάρχει κανένα περιθώριο ἔκφρασης συμπάθειας ἀπό τήν ἱστορική πτέρυγα τῶν ψηφοφόρων τῆς κεντροδεξιᾶς πρός τό πρόσωπό τοῦ κ. Τσίπρα καί γιατί οἱ ἰδεολογικές διαφορές εἶναι ἀξεπέραστες (καμμία πατριωτική δύναμη δέν θά ἐμφάνιζε ὡς ἐκπρόσωπο τῶν Μακεδόνων σέ συνέδριό της στήν Ἑλλάδα τόν Σλάβο κύριο Ζάεφ!) ἀλλά καί γιατί οἱ πολιτικές πρακτικές τῆς ἀριστερᾶς εἶναι ἐντελῶς ξένες πρός ἕνα πολιτικό χῶρο τῆς ἱστορικῆς κεντροδεξιᾶς, ὁ ὁποῖος ἔχει σταθερές θέσεις καί δέν ἀλλάζει ἄποψη ἀνάλογα μέ τήν φορά τοῦ ἀνέμου. Εἰδικά στό σκέλος τῆς ἀναγκαιότητας τῆς σύγκρουσης μέ τήν διαπλοκή ἀπό τήν ὁποία κρίνεται καί ἀξιολογεῖται στήν πράξη ὁ ριζοσπαστισμός ἑνός ἑκάστου.
Ὁ κύριος Τσίπρας μπορεῖ νά δανείζεται ἐλευθέρως λέξεις καί φράσεις καί διλήμματα πού χρησιμοποίησε ὁ Γεώργιος Παπανδρέου στίς ἐκλογές τοῦ 2009, ἔστω κι ἄν εἶναι δανεικά ἀπό τήν Rosa Luxemburg, ὅπως τό σοσιαλισμός ἤ βαρβαρότητα. Ἐκεῖ θά βρεῖ μεγαλύτερη κατανόηση ἀκόμη κι ἄν κάποτε χαρακτήρισε τόν κατέχοντα τό οἰκόσημο τοῦ ΠΑΣΟΚ Παπανδρέου ὡς Πινοσέτ. ΠΑΣΟΚ εἶναι ἄλλως τε τώρα κατά βάθος καί ὁ ἴδιος.
Ἐπί τῆς οὐσίας τῆς κυβερνητικῆς πρότασης πού ἀνέπτυξε τώρα ὁ κύριος Τσίπρας τόσο πρός τούς συνέδρους του ὅσο καί πρός τό ἐκλογικό σῶμα, ἀξίζει νά ἐπισημανθοῦν τά ἑξῆς: εἶπε ὅλα ὅσα θά ἤθελε νά ἀκούσει ὁ ἑλληνικός λαός στήν δύσκολη συγκυρία πού διανύει, δέν εἶπε ὅμως τίποτε γιά τίς μεταρρυθμίσεις πού ἔχει ἀνάγκη ὁ τόπος. Εἶπε τά εὔκολα, ξέχασε τά δύσκολα. Ὑποσχέθηκε συντάξεις, ὑποσχέθηκε 2.000€ σέ κάθε νέο γιατρό πού θά προσλαμβάνεται στό ΕΣΥ, ὑποσχέθηκε ὅτι θά ἀνοίξει τίς πύλες τῶν πανεπιστημίων ἀκόμη καί γιά ὅσους ἔχουν γράψει κάτω ἀπό τή βάση, ὑποσχέθηκε διαγραφές χρεῶν τῆς πανδημίας καί διαγραφές χρεῶν τῶν ἀγροτῶν, ἔταξε κι αὐτός σπίτια στά νέα ζευγάρια ὅπως ὁ κύριος Μητσοτάκης καί ὁ κύριος Ἀνδρουλάκης, ἐνῶ σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τούς λογαριασμούς τῆς Δ.Ε.Η. ἡ διατύπωσή του ἦταν πονηρή. Δέν ὑποσχέθηκε ὅτι θά μειωθοῦν στό μισό οἱ λογαριασμοί τῆς Δ.Ε.Η. Ὑποσχέθηκε ὅτι θά μειωθοῦν στό μισό οἱ αὐξήσεις.
Τά μόνα στοιχεῖα στά ὁποῖα θά μποροῦσε κανείς νά βρεῖ ὑπαινιγμό μεταρρύθμισης στήν ὁμιλία τοῦ κυρίου Τσίπρα εἶναι ἡ ἀναφορά του στήν σύνδεση τῆς ἔρευνας πού πραγματοποιοῦν τά πανεπιστημιακά ἱδρύματα μέ τίς ἀνάγκες τῆς ἀγορᾶς καί τῶν ἰδιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, τό πρῶτο. Ἦταν ταμπού γιά τόν ΣΥΡΙΖΑ αὐτό. Εἶναι ἐπίσης ἡ ἔμμεση ἀναφορά του στήν ἀνάγκη μείωσης τῶν φορολογικῶν βαρῶν τῆς μεσαίας τάξης, ὑποθέτουμε καί τῆς μείωσης τῶν φορολογικῶν συντελεστῶν τῶν ἐπιχειρήσεων. Ὑποθέτουμε ὅμως! Διότι συγκεκριμένο τίποτα δέν εἶπε. Μόνο ὅτι εἶναι «δυσανάλογη ἡ ἐπιβάρυνση τῆς μεσαίας τάξης» καί ὅτι «δέν ὑπάρχει δίκαιη ἀνάπτυξη μέ δυσανάλογα βάρη στήν ὑγιῆ ἐπιχειρηματικότητα.» Ἕως ἐκεῖ.
Ἐνδιαφέρουσα ἦταν μόνον ἡ ἀνάλυσή του γιά τίς παγκόσμιες ἐξελίξεις –πυκνή νοημάτων– ἐκεῖ πράγματι δέν δίστασε νά χρεώσει εὐθῦνες γιά τόν πόλεμο στήν Οὐκρανία ἐκτός ἀπό τόν Πούτιν στόν ὁποῖο χρέωσε τό μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης καί στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς ἀλλά καί στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Αὐτό εἶναι πράγματι κάτι πού τόν διαφοροποιεῖ ξεκάθαρα ἀπό τήν ἐπίσημη πολιτική τῆς χώρας. Γιά τά ἑλληνοτουρκικά, οὔτε νύξη στή διάρκεια τῆς μακρᾶς ὁμιλίας τοῦ κυρίου Τσίπρα. Οὔτε γιά τίς ἐξελίξεις στήν Μεσόγειο. Περιέγραψε τήν περιοχή χωρίς τήν Ἑλλάδα!
Ἄν θέλει κάποιος νά κάνει ἕνα πρῶτο ταμεῖο ἀπό τήν ἠχηρή παρέμβαση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης, θά ἐπαναλάβει ὅτι πράγματι κέρδισε τήν ἀποδοχή τῶν πεντέμισι χιλιάδων συνέδρων τοῦ κόμματός του. Αὐτό θά φανεῖ καί θά καταγραφεῖ στίς ψηφοφορίες εἰς τρόπον ὥστε νά μετατραπεῖ ὁ Σύριζα σέ ἀρχηγικό κόμμα. Θά τοῦ λυθοῦν τά χέρια ἀπό τήν συγκυβέρνηση μέ τίς συνιστῶσες. Στό ὑπόλοιπο ὅμως μολονότι ἡ ρητορεία του κατά τῶν πορφυρογέννητων, κατά τῶν ἰδιοκτητῶν τῆς ἐξουσίας καί κατά τῶν ὀλιγαρχῶν ἦταν ἡ συνήθης, ὁ κύριος Τσίπρας σέ καιρούς ἀντισυστημικούς ἐμφανίστηκε ὡς συστημικόν κακέκτυπον τῆς Νέας Δημοκρατίας. Ὁ πάγκος τοῦ συστήματος. Καί βεβαίως κανείς δέν θέλει νά σκέφτεται τήν πιθανότητα νά ζήσει ἡ χώρα στήν πράξη μετά ἀπό ἐκλογές μέ ἁπλή ἀναλογική τήν κυβέρνηση τοῦ Σύριζα μέ τό ΠΑΣΟΚ, δύο χώρων ταυτισμένων μέ τόν κρατισμό, δύο χώρων πού ἐλάχιστα συμπαθεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Δύο χώρων πού στήν πραγματικότητα ὁ ἕνας θέλει τήν ἐξόντωση τοῦ ἄλλου. Θά εἶναι βάσκανος μοῖρα γιά τόν τόπο ἄν τό ἄθροισμα τῶν «δημοκρατικῶν» δυνάμεων μετά ἀπό ἐκλογές μέ ἁπλή ἀναλογική εἶναι ὑπέρτερο τῶν κεντροδεξιῶν.
Τό εὐτύχημα γιά τόν κύριο Τσίπρα καί τό δυστύχημα γιά ὅλους ἐμᾶς εἶναι ἡ ἐντελῶς λάθος ἀνάγνωση πού ἔκανε ἡ Νέα Δημοκρατία γιά τήν ὁμιλία του, ὅπως προκύπτει ἀπό τήν δήλωση τοῦ κυβερνητικοῦ ἐκπροσώπου Γιάννη Οἰκονόμου λίγα λεπτά μετά τό τέλος της. Ἡ Νέα Δημοκρατία εἶναι ἕτοιμη νά ἀντιπαρατεθεῖ μέ ἕνα Σύριζα ὁ ὁποῖος μετά ἀπό αὐτό τό Συνέδριο, δέν θά ὑπάρχει. Τήν θέση του θά λάβει ἕνας συστημικός Σύριζα μέ ὀλίγη ἀπό ἀριστερά ὁ ὁποῖος θά προσπαθήσει –ἀσχέτως ἄν τό πετύχει– νά κερδίσει χῶρο στό κοινωνικό κέντρο. Ἡ ΝΔ πρέπει νά εἶναι ἕτοιμη νά ἀντιπαρατεθεῖ μέ ἕναν Σύριζα ὁ ὁποῖος μέ τό δόγμα τοῦ ριζοσπαστικοῦ ρεαλισμοῦ θά παραστήσει τόν φρόνιμο γιά νά μή φοβίσει αὐτήν τήν φορά τά μέσαῖα κοινωνικά στρώματα…
