ΠΡΕΠΕΙ νά εἴμαστε δίκαιοι
Ὁ Πρωθυπουργός τά εἶπε σωστά κατ’ ἀρχήν ὅταν μίλησε στό Ζάππειο γιά «σκοτεινό διάλειμμα στήν εὐρωπαϊκή πορεία τῆς χώρας» ἀναφερόμενος τόν καιρό πού ἀνέλαβε τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας ὁ ΣΥΡΙΖΑ τό 2015. Κανείς δέν θέλει νά θυμᾶται ἐκεῖνο τό θλιβερό ὀκτάμηνο πού βύθισε τήν οἰκονομία σέ ὕφεση, ἔκλεισε τίς τράπεζες καί προκάλεσε ἀσύλληπτη βλάβη στήν καθημερινότητα τῶν Ἑλλήνων. Δέ χρειαζόταν νά γίνουν οἱ Ἕλληνες πολῖτες διακονιαραῖοι τῶν ATM γιά 60 εὐρώ γιά νά ἀπαλλαγεῖ ὁ Τσίπρας ἀπό τήν κομμουνιστική συνιστῶσα τοῦ Λαφαζάνη, γιά νά ἐγκαθιδρυθεῖ μέ τό δημοψήφισμα στήν ἐξουσία καί νά ἐφαρμόσει ἐν τέλει χωρίς ἐσωκομματικές ἀντιδράσεις τά μνημόνια. Τά πράγματα μποροῦσαν νά γίνουν καί πιό ἁπλά. Μέ τήν ἀπόσταση τοῦ χρόνου ὅμως ἀξίζει νομίζω τόν κόπο νά ἀναστοχαστοῦμε πάνω στό ἐνδιαφέρον ἐρώτημα πού ἔθεσε ὁ κύριος Μητσοτάκης: πόσο Εὐρωπαῖος ἤ πόσο ἀντιευρωπαῖος ἦταν ἐν τέλει ὁ ΣΥΡΙΖΑ; Ἀξίζει νομίζω τόν κόπο νά ποῦμε σήμερα ὁρισμένες δυσάρεστες ἀλήθειες πού ἀφοροῦν καί τήν «ἀπό ἐκεῖ» καί τήν «ἀπό ἐδῶ πλευρά», τήν ΝΔ. Ἀξίζει τόν κόπο νά ἀποκαλύψουμε καί ὁρισμένα γεγονότα, στό μέτρο πού εἴμαστε ἕτοιμοι νά τά ἀκούσουμε βεβαίως. Γιατί μπορεῖ καί νά μήν εἴμαστε, νά μήν τό ἀντέχουμε. Ἐπί τῆς ἀρχῆς πρέπει νά παραδεχθοῦμε τά ἑξῆς, μᾶς ἀρέσει δέν μᾶς ἀρέσει, ὅσο αἱρετικά καί ἄν ἀκούγονται αὐτά σήμερα. Στά λόγια καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΚΚΕ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἦταν ἀντιευρωπαῖοι. Στήν πράξη ὅμως, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, μόλις εἶδαν τόν γκρεμό ἀπεδείχθησαν φιλοευρωπαῖοι.
Ἡ ὥρα τῆς ἀληθείας ἦταν γιά ὅλους ἡ ἑπομένη τοῦ δημοψηφίσματος. Ἄν ὁ Τσίπρας ἤθελε μέ τό 62% τοῦ «ὄχι» –πού διέθετε ὡς πολιτική προῖκα– «ἔβγαζε» ἀνέτως τήν Ἑλλάδα καί ἀπό τήν ΕΕ καί ἀπό τήν Εὐρωζώνη.
Δέν τό ἔπραξε. Πῆγε στήν σύσκεψη τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν. Ἄν ὁ Κουτσούμπας ἤθελε νά σερφάρει πάνω στό 62% τοῦ «ὄχι» θά ζητοῦσε ἀνεύθυνα τήν ἐγκατάλειψη τῆς Εὐρωζώνης καί τήν ἐπιστροφή στήν δραχμή. Δέν τό ἔπραξε. Ἀντιθέτως συναίνεσε sotto voce ὑπέρ τῆς παραμονῆς στό εὐρώ. Πῶς μπορεῖ κανείς λοιπόν νά χαρακτηρίσει τόν ΣΥΡΙΖΑ ἀντιευρωπαϊκή δύναμη ὅταν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά βγάλει τήν Ἑλλάδα ἀπό τήν Εὐρώπη καί δέν τό ἔκανε; Ἀνεύθυνη δύναμη ἦταν. Ἀναμφισβήτητα. Ἀκόμη πληρώνουμε τά σπασμένα γιά τίς αὐταπάτες τοῦ πρώτου ὀκταμήνου τοῦ κυρίου Τσίπρα. Ἀντιευρωπαϊκή, ὄχι. Πρέπει νά παραδεχθοῦμε ἐπίσης τά ἑξῆς: ὅσα ἀντιευρωπαϊκά διακήρυττε ἡ Ἀριστερά στό πρῶτο ἀφελές ὀκτάμηνο τῆς διακυβέρνησής της ἄρχισε νά τά θεωρεῖ «εὐρωπαϊκά» καί νά τά ἐφαρμόζει ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη μόλις τό πρόβλημα ἔφθασε μέ τήν πανδημία στήν αὐλή της. Στόν Βορρᾶ.
Τό Ταμεῖο Ἀνάκαμψης γιά τό ὁποῖο καμαρώνουμε σήμερα καί σπεύδουμε νά ἀξιοποιήσουμε τά δάνειά του μέ τό φθηνό ἐπιτόκιο, τί εἶναι; Δέν εἶναι προϊόν εὐρωπαϊκῆς ἀπόφασης γιά τήν ἀμοιβαιοποίηση τοῦ χρέους; Δέν εἶναι ἡ Κομμισσιόν πού βγῆκε στίς ἀγορές καί δανείστηκε μέ φθηνό ἐπιτόκιο γιά ὅλες τίς εὐρωπαϊκές οἰκονομίες; Πρέπει νά παραδεχθοῦμε ἀκόμη ὅτι ἡ Ἀριστερά ἔκανε γιά χάρη τῆς Εὐρώπης τῶν δανειστῶν αὐτά πού δέν ἤθελε καί δέν μποροῦσε νά κάνει ἡ ἐνοχική ἑλληνική κεντροδεξιά. Τά μνημόνια πού ἐφάρμοσε ἡ Ἀριστερά τά ὁποῖα προέβλεπαν «μεταρρυθμίσεις κόντρα στόν λαϊκισμό» –κατά τό φιλελεύθερο λεξιλόγιο– ὅπως οἱ μειώσεις τῶν συντάξεων, οἱ αὐξήσεις στίς εἰσφορές (ΕΦΚΑ), τά ματωμένα πρωτογενῆ πλεονάσματα, ἡ ὑποθήκευση τῆς περιουσίας τῶν ΔΕΚΟ πού ἀνήκουν στό ΤΑΙΠΕΔ, στούς δανειστές ὡς ἐγγύηση γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ χρέους ἦταν μεταρρυθμίσεις πού δέν ἤθελε καί δέν μποροῦσε νά σηκώσει στήν πλάτη της ἡ ἑλληνική κεντροδεξιά! Ἀπό τήν ὁποία στήν πέμπτη ἀξιολόγηση ζητεῖτο τό 1/5 ἀπό ὅσα ἀντιλαϊκά ὑλοποίησε ἡ Ἀριστερά. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔκανε κάτι πού δέν θά τό κατάφερνε ποτέ κεντροδεξιά κυβέρνηση: Μνημόνια χωρίς πεζοδρόμια, μέ κοινωνική εἰρήνη. Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ἀποκαλύψω τά ἑξῆς: ἡ κεντροδεξιά κυβέρνηση συνεργασίας τοῦ 2012-2015 ἤξερε ἐγκαίρως ὅτι ὁ Σώυμπλε ἑτοιμάζει τρίτο μνημόνιο προσχέδιο τοῦ ὁποίου εἶχαν δεῖ οἱ Ὑπουργοί της. Δύο τοὐλάχιστον μοῦ τό ἔχουν ἐμπιστευτεῖ. Ἤξερε ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι βιάζονταν νά φέρουν τόν ΣΥΡΙΖΑ στήν ἐξουσία γιά νά διαλύσουν τούς Ποδέμος –τήν πραγματική συστημική ἀπειλή– σχέδιο πού ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ἐπέτυχε πλήρως. Ὁ Ἰγγλέσιας σήμερα εἶναι ἐκτός πολιτικῆς. Ξέρουμε, ξέρω, ἐπίσης καί κάτι ἄλλο: ὁ ἔμπειρος Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης συνεβούλευσε τόν Κυριάκο ἅμα τῇ ἐκλογῇ του στήν ἀρχηγία τό 2016 νά δώσει χρόνο στόν ΣΥΡΙΖΑ, νά μήν κινηθεῖ βιαστικά καί νά ἀφήσει τούς Τσίπρα – Τσακαλῶτο νά ἐφαρμόσουν τά βαριά καί ἀντιλαϊκά μεταρρυθμιστικά μέτρα μέχρι νά βγεῖ ἡ οἰκονομία στό ξέφωτο. Ὅπως καί ἔγινε. Πρέπει ἐπίσης νά ἔχουμε τό θάρρος νά ποῦμε τό ἑξῆς: Ἄν ἔχουμε σήμερα τήν πολυτέλεια νά δανειζόμαστε ἀφειδῶς χωρίς ἄγχος καί νά ἐκμεταλλευόμαστε τά φθηνά ἐπιτόκια τῶν ἀγορῶν, αὐτό ὀφείλεται καί στήν ρύθμιση τοῦ χρέους, Μέχρι τό 2032 εἴμαστε ἄνετοι –δέν ἔχουμε μεγάλες λήξεις ὁμολόγων– χάρη στήν ρύθμιση Τσακαλώτου τόν ὁποῖο ἐκτιμᾶ ὁ κύριος Μητσοτάκης. Ἡ ἀλήθεια λοιπόν εἶναι ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἦταν μιά σκληρή, συστημική, εὐρωπαϊκή, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ἡ ὁποία α) κυβέρνησε στό πόδι τῆς ΝΔ β) ἔκανε ὁρισμένες κοινωνικές παροχές ἀπό τό πλεόνασμα γιά νά διατηρήσει τό ἀριστερό του ἄλλοθι γ) παρέδωσε ὅταν ἐξεπλήρωσε τήν ἀποστολή του. Γνωρίζω ἀπό πρῶτο χέρι τί ἔχει πεῖ κατά καιρούς γιά τόν Ἀλέξη Τσίπρα ἡ Καγκελλάριος Μέρκελ, δέν τά ἀποκαλύπτω γιατί δεσμεύομαι ἀπό τό off the record καί γιά νά γλυτώσουμε καρδιακά ἐπεισόδια. Καί στήν Ἀριστερά καί στήν Δεξιά. Μέσα στήν Ἑλλάδα, σήμερα, ὁ Τσίπρας εἶναι ἀποπομπαῖος τράγος ἔξω ὅμως, λόγω τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν καί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῶν μνημονίων ἔχει καλή εἰκόνα. Τούς ἔκανε ὅλες τίς δουλειές πού δέν τούς ἔκανε ἡ ἑλληνική κεντροδεξιά. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ δέν εἶναι τέλος ἀντιευρωπαϊκή δύναμη γιά ἕναν ἀκόμη λόγο, ἄς κάνω μία ἀποκάλυψη ἀκόμη: τέλη Αὐγούστου 2015 ἔκανα διακοπές στήν Χαλκιδική καί στό ξενοδοχεῖο πού εἶχα καταλύσει βρισκόταν ἐπίσης κορυφαῖος κοινοτικός ἀξιωματοῦχος ὁ ὁποῖος εἶχε λάβει μέρος στήν Σύνοδο Κορυφῆς. Τόν ἀναζήτησα, τόν βρῆκα καί τόν ρώτησα γιά τά ἑπόμενα, ἔπρεπε νά κυρώσουν τήν συμφωνία καί τά εὐρωπαϊκά κοινοβούλια καί ὅπως ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀνησυχοῦσα. «Μήν ἀνησυχεῖς! Ἡ συμφωνία εἶναι πλανητικῆς σημασίας, ἀφορᾶ τό εὐρώ. Ἄλλωστε ἀπό τήν πρώτη στιγμή ξέρουμε τί ἔκανε ὁ Τσίπρας. Εἶχε κατά τήν ὁρολογία Μιτεράν “τρία ἐργοτάξια” μέσα στόν ΣΥΡΙΖΑ. Τό πρῶτο ἦταν οἱ σκληροί Βαρουφάκης, Λαφαζάνης κ.λπ. γιά νά διαχειρίζεται τό κόμμα καί τήν κοινή γνώμη. Τό δεύτερο ἦταν οἱ ρεαλιστές Τσακαλῶτος – Χουλιαράκης γιά νά ἡσυχάζουμε ἐμεῖς. Καί τό τρίτο ἦταν ὁ ἴδιος. Ὁ ὁποῖος στήν κρίσιμη στιγμή μέ παρότρυνση ΗΠΑ (Κλίντον) μπῆκε στό δωμάτιο καί συνεννοήθηκε γιά τήν τύχη τῆς Εὐρώπης μέ τήν φιλοατλαντίστρια Μέρκελ καί τόν φιλοατλαντιστή Πρόεδρο τοῦ Συμβουλίου Τούσκ», μοῦ εἶπε. Στήν πραγματικότητα ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἦταν ἀπό τότε μία εὐρω-ατλαντική δύναμη σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία. Καί τέτοια δύναμη παραμένει καί σήμερα. Εὐρωπαϊκή καί ἀτλαντική. Αὐτό εἶναι ἄλλωστε ἀπό τήν μήτρα του. Ὁ εὐρωκομμουνισμός τοῦ Μπερλινγκουέρ ὁδηγεῖ.
Στό ἐρώτημα λοιπόν –καταλήγω– γιατί ἀποκαλύπτω ὅσα ἀποκαλύπτω σήμερα μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ στό Ζάππειο για τά 40 χρόνια ἀπό τήν ἔνταξή μας, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἑξῆς: ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί ὁ Τσίπρας εἶναι γονατισμένοι σήμερα, ἀπαξιωμένοι, κανείς δέν θέλει νά τούς θυμᾶται «μέσα». Ὁ ἐπαγγελματικός τρόπος πού κρατᾶ τό τιμόνι ὁ Μητσοτάκης μέχρι στιγμῆς τούς ἔχει θέσει στό χρονοντούλαπο τῆς ἱστορίας. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει ὅμως ἀκόμη συμπάθειες «ἔξω». Σέ κέντρα ἐξουσίας. Δέν πρέπει –θεωρῶ– νά ὑποτιμᾶται ἐπειδή εἶναι πεσμένος. Γι’ αὐτό πρέπει νά τόν περιγράφουμε ὡς αὐτό πού πράγματι εἶναι. Ὄχι αὐτό πού θά θέλαμε νά εἶναι.
