Σάββατον, 5 Ἰουνίου 1965

Ο Όμιλος Φιλιππάκη ανακοινώνει την εξαγορά του ραδιοφωνικού σταθμού 107,1 με έδρα τη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της στρατηγικής ενίσχυσης της παρουσίας του στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και διεύρυνσης των δραστηριοτήτων του στον ραδιοφωνικό κλάδο.

Ἰδού γιατί ἡ Κυβέρνησις γύρισε τήν πλάτη στόν στρατηγό Χάφταρ καί ἄνοιξε τόν δρόμο στήν Τουρκία νά νομιμοποιήσει τό παράνομο καί ἀνυπόστατο μνημόνιο μέσῳ τῆς ἐπικυρώσεώς του ἀπό τήν Βουλή τῆς Βεγγάζης

H Eλλάδα ἦταν παροῦσα στήν Ἀνατολική Λιβύη μέχρι τόν Ἰούλιο τοῦ 2023. Ἕως τό πέρας τῆς θητείας Δένδια στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Οἱ μυστικές συναντήσεις πού εἶχαν γίνει μέχρι τότε μακριά ἀπό τά φῶτα τῆς δημοσιότητας μέ τόν στρατηγό Χάφταρ καί τόν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς εἶναι ἀναρίθμητες. Ἡ ἐποπτεία πού εἶχαν πάνω τους οἱ αἰγυπτιακές μυστικές ὑπηρεσίες μέ ἐντολή τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν καί φίλου τοῦ Δένδια, Σούκρι, ἦταν καταλυτικές. Ἡ χρηματοδότηση τῆς ἀναβαθμίσεως τοῦ λιμένος τῆς Βεγγάζης, στά ἐγκαίνια τοῦ ὁποίου δέν παρέστη ἡ πατρίδα μας ἐπί Γεραπετρίτη, ἦταν ἔργο καθαρά ἑλληνικό. Μέ χρήματα ἀπό τούς φόρους μας. Ἡ στρατηγική αὐτή εἶχε μιά ἁπλή στόχευση. Ὁ ρόλος τῆς λιβυκῆς Βουλῆς ἦταν ἰδιαιτέρως κρίσιμος γιά τήν μή ἀναγνώριση τοῦ τουρκολιβυκοῦ μνημονίου. Ἡ λιβυκή Βουλή εἶχε λάβει ἀπόφαση τότε νά μήν κυρώσει τό τουρκολιβυκό μνημόνιο. Καί αὐτό ἦταν ἐξαιρετικά σημαντικό γιά τόν ἑξῆς ἁπλό λόγο: Σύμφωνα μέ τό Δίκαιο τῶν Συνθηκῶν πού ὑπεγράφη στήν Βιέννη, μιά διεθνής συμφωνία εἶναι ἔγκυρη καί ἰσχύει ἔναντι ὅλων ἄν, πρῶτον, ὑπογραφεῖ μεταξύ νομίμων διεθνῶν παραστατῶν κρατῶν καί ἄν, δεύτερον, κυρωθεῖ ἀπό τά Κοινοβούλιά τους προκειμένου νά καταστεῖ ἐσωτερικό δίκαιο. Τό τουρκολιβυκό μνηνόνιο πού διχοτομεῖ τό Αἰγαῖο καί τήν Μεσόγειο γιά νά ἀναγνωρίζει τήν γαλάζια τουρκική πατρίδα εἶχε […]

Μπορεῖ ἡ Κομμισσιόν νά ἄναψε «πράσινο φῶς» στό μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, πού περιλαμβάνει καί τήν ἐνεργοποίηση τῶν μέτρων στηρίξεως ὕψους 1,1 δισ. εὐρώ, καί ἡ ἀνάπτυξις νά τρέχει μέ ρυθμούς ἄνω τοῦ εὐρωπαϊκοῦ μέσου ὅρου, ἀλλά στήν ἔκθεσή της γιά τό εὐρωπαϊκό ἑξάμηνο ἀποτυπώνει τά μεγάλα προβλήματα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομία.

« Μά, τί τό θές πιά τό “πτί καρώ”; Δῶσε το νά τό φορέσει κάνας φτωχός» μοῦ λέει ἡ κυρία.