Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματι βρίσκεται σέ ἀποδρομή, ἀλλά ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ἐντάξει μέ τούς ἑαυτούς μας καί νά μήν κρυβόμαστε πίσω ἀπό τό δάκτυλό μας, ὀφείλουμε νά σημειώσουμε μέ θάρρος τά ἑξῆς:
– Ἀπό τήν αὔξηση τῆς παρουσίας τῶν μελῶν τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων στό νέο σχῆμα Τσίπρα σαφῶς καί τεκμαίρεται πώς οἱ δύο ἑταῖροι τοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ θά πᾶνε μαζί μέχρι τέλους, θά «κόψουν» παρέα τό νῆμα τῆς τετραετίας. Κατά συνέπεια, ἡ στρατηγική τῆς ἀντιπολίτευσης νά διαλύσει τόν ἑτερόκλητο συνασπισμό ἀσκώντας συστηματική πίεση στόν ὑπουργό Ἄμυνας μέ τήν ἐπίκληση ποικίλων ἐπιχειρημάτων καί τήν ἀνάδειξη συγκεκριμένων ὑποθέσεων (Σαουδική Ἀραβία, ἐπικοινωνίες Καμμένου μέ ὑπόδικους, Σκοπιανό) δέν ἐστέφθη τελικῶς ἀπό ἐπιτυχία. Ἦταν ἀδιέξοδη. Ἡ Κυβέρνηση δέν ἔπεσε στήν Βουλή. Ἀκόμη καί τίς κοινοβουλευτικές ἀπώλειες πού ἐμφάνισε ὁ συνασπισμός μετά τήν ἀποχώρηση τῶν βουλευτῶν Δημήτρη Καμμένου καί Γιώργου Λαζαρίδη οἱ ἐξουσιομανεῖς ἑταῖροι κατάφεραν νά τίς ἀναπληρώσουν μέ τήν μετεγγραφή τῆς Κατερίνας Παπακώστα στήν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ἐπισημαίνω τό γεγονός τῆς ἀδιέξοδης στρατηγικῆς τῆς ἀντιπολιτεύσεως στό σύνολό της (στό σχέδιο μετεῖχαν καί τό ΚΙΝΑΛ διά γνωστῶν βουλευτῶν καί τό Ποτάμι καί τό ΚΚΕ, μόνο ὁ προσεκτικός Λεβέντης ἀπεῖχε) γιά νά προχωρήσω σέ συγκεκριμένες διαπιστώσεις.
• Πρῶτον, οἱ συμμαχίες αὐτές διαλύονται στήν βάση τους, στό λαό, ὄχι μέ ἀποστασίες στό κοινοβούλιο καί πάντως ὄχι μέ στρατηγικές πού χαράσσονται σέ γραφεῖα ἐπιχειρηματιῶν.
• Δεύτερον, ἡ συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου γιά ὅσους γνώριζαν ἦταν μακρᾶς πνοῆς ἀπό τήν ἀρχή, γιατί βασιζόταν καί βασίζεται στήν κοινή ἀντίληψη τῶν δύο –σωστή, λάθος, δέν ἔχει σημασία– γιά πρόσωπα καί πράγματα στήν πατρίδα μας. Καί δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά διαλυθεῖ, διότι ὁ Καμμένος στήν τετραετία ὑπῆρξε ὁ πιό πιστός καί ὑπάκουος σύμμαχος γιά τόν Τσίπρα, περισσότερο καί ἀπό ὅσο οἱ δικοί του στόν ΣΥΡΙΖΑ. Ἡ σταθερότητα τῆς συνεργασίας τους πρέπει νά ἀποτελέσει ὑπόδειγμα γιά τό εἶδος καί τήν ποιότητα τῶν συνεργασιῶν πού θά συνάψει ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ὡς πρωθυπουργός. Μακάρι τό ΚΙΝΑΛ νά εἶναι τόσο πιστό στήν ΝΔ ὅσο οἱ ΑΝΕΛ στόν ΣΥΡΙΖΑ.
– Ὀφείλουμε, ἐπίσης, νά ἐπισημάνουμε ὅτι σέ ἐποχές πού ἡ ἀντιπολίτευση στό σύνολό της ἐμφανίζει τήν Κυβέρνηση πλήρως ἀπομονωμένη ἐντός τοῦ πολιτικοῦ συστήματος κολλώντας της μάλιστα τήν ρετσινιά τοῦ ἐθνολαϊκισμοῦ, ὁ ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει καί πείθει στενούς συνεργάτες τοῦ «ἐθνομηδενιστῆ» κ. Σημίτη νά συμπορεύονται μαζί του ὡς ὑπουργοί ὅπως ἡ κ. Ζορμπᾶ. Τό παράρτημα Σημίτη ἄνοιξε ἤδη καιρό τώρα στό ΣΥΡΙΖΑ μέ γέφυρα τῶν «53» καί ἄλλων (ὁ ὑφυπουργός Σημίτη Χρῆστος Ροζάκης, Πρόεδρος τοῦ Ἐπιστημονικοῦ Συμβουλίου τοῦ ΥΠΕΞ) καί ἄν ἀπορῶ γιά κάτι εἶναι τό ἑξῆς: πῶς αἰσθάνεται ἡ ἡγεσία τῆς ΝΔ πού ἔχει ἐντάξει στόν κύκλο συνεργατῶν της ἄλλους συνεργάτες τοῦ κ. Σημίτη; Πῶς αἰσθάνεται γιά τούς χαιρετισμούς πού ἀντάλλαξε μαζί του στό Συνέδριο τοῦ ΠΑΣΟΚ; Τόν ἐμπιστεύεται; Διότι ἄν κάτι διαπιστώνουμε ἐσχάτως εἶναι πώς ὅλο καί περισσότεροι συνεργάτες τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ (ἐσχάτως καί ὁ Νῖκος Μπίστης, ἀκούω) λοξοκοιτοῦν πρός ΣΥΡΙΖΑ. Καί πάλι οἱ συμμαχίες τῆς ΝΔ εἶναι τό θέμα μου. Πόσο στέρεες θά εἶναι μετεκλογικά. Ἀμφιβολία γιά τό ἀποτέλεσμα μέ βάση τά δεδομένα τῆς περιόδου αὐτῆς δέν ἔχω. Πρώτη θά εἶναι ἡ ΝΔ καί μέ διαφορά. Ἀμφιβολίες γιά τήν εὐστάθεια τῶν συμμαχιῶν πού θά ἀπαιτηθεῖ νά συνάψει, ὅμως, ἔχω. Ἡ μελλοντική κυβέρνηση τῆς κεντροδεξιᾶς ὀφείλει νά ἔχει τήν ἴδια ἀνθεκτικότητα μέ τήν ἀπερχόμενη καί ἀντιπαθῆ κυβέρνηση τῶν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ἐνῶ οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν ἑταίρων πρέπει νά διέπονται ἀπό εἰλικρίνεια καί ἐμπιστοσύνη. Ἔχει καί ἄλλη ἀνάγνωση λοιπόν ὁ ἀνασχηματισμός Τσίπρα καί πρέπει νά τήν κάνουμε. Χωρίς φόβο καί πάθος.
