Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 24 Ἰουνίου 1923
Καθημερινῶς ἀναγγέλλεται καί μία νέα κατάκτησις τῆς Θεραπευτικῆς. Ἀδιάφορον ἄν ὅλαι αἱ διατυμπανιζόμεναι θεραπεῖαι δέν ἐπιβεβαιοῦνται. Ἡ ἀνθρωπότης ζῇ μέ τό ὄνειρον τῆς μυθολογικῆς πανακείας καί βαδίζει ἐπιμόνως πρός τήν πραγματοποίησίν του. Νέοι ὀρροί καί νέα ἐμβόλια ἔρχονται καθημερινῶς νά μᾶς προσφέρουν τήν θεραπείαν ὡρισμένων νοσημάτων, τήν προφύλαξιν ἀπό ἄλλα. Ἐπιδημίαι, ποῦ ἐδεκάτιζαν ἄλλοτε τούς πληθυσμούς, κατωρθώθη νά καταπνίγωνται εἰς τήν πρώτην των ἑστίαν. Ὁμιλοῦμεν περί αὐτῶν μέ τήν μεγαλειτέραν περιφρόνησιν. Ἡ χολέρα; Δέν βαρύνεσθε! Ποιός λογαριάζει σήμερα τήν χολέραν; Ἡ πανώλης; Τήν εἴδαμεν καί τήν ἐγνωρίσαμεν. Ἀστειότης! Ὁ ἐξανθηματικός; Ζήτημα ψείρας! Ὁ τύφος καί ὁ παράτυφος; Ἐμβολιαζόμεθα καί ἡσυχάζομεν. Μέ τό τετραπλοῦν μάλιστα ἐμβόλιον ἐξοφλοῦμεν διά μίας ἀπέναντι τεσσάρων νοσημάτων, ποῦ ἐτρομοκρατοῦσαν τούς πατέρας μας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος μέ τάς ἀκτῖνας Χ καί ράδιον θά ἐξοφλήσωμεν καί μέ τά κακοήθη νεοπλάσματα. Τί θ’ ἀπομείνῃ νά μᾶς βασανίζῃ. Τό συνάχι!
Αὐτήν τήν γνώμην, τοὐλάχιστον, διετύπωσε χθές εἰς κύκλον διαφόρων ζηλωτῶν τῆς ἐπιστήμης –οἱ ζηλωταί, βλέπετε, ἔγιναν τῆς μόδας– κἄποιος συμπολίτης, ὁ ὁποῖος ἐξώδευσεν ὅλην του τήν περιουσίαν εἰς τά πλυστικά καί τά σιδερωτικά τῶν ἑκατό δωδεκάδων τῶν μαντηλιῶν του. Ἐγίνετο λόγος περί τῆς νέας θεραπείας τῆς φυματιώσεως, τῆς ὁποίας ἡ εἴδησις μᾶς φθάνει ἀπό τό Λονδῖνον. Ὁ ἄνθρωπος μέ τό καλοκαιρινόν συνάχι –διότι δι’ αὐτόν ὑπάρχει συνάχι καλοκαιρινόν, φθινοπωρινόν, χειμερινόν καί ἐαρινόν, τετρασύναχον δηλαδή, τοῦ ὁποίου δέν εὑρέθη ἀκόμη τό τετραεμβόλιον– ὑπεδέχθη τήν εἴδησιν μέ εἰρωνικόν μειδίαμα.
– Ἀμφιβάλλετε, λοιπόν, κύριε –τοῦ εἶπαν– περί τῆς νέας θεραπείας; Καί ὅμως φέρει Ἀγγλικήν μάρκαν.
– Δέν ἀμφιβάλλω καθόλου! ἀπήντησεν. Ἐξ ἐναντίας εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά εὑρέθη ἡ θεραπεία ὄχι μόνον τῆς φθίσεως, ἀλλά καί τοῦ καρκίνου καί τῆς λέπρας καί τοῦ γήρατος ἀκόμη, ποῦ συνοψίζει ὅλας τάς γνωστάς καί ἀγνώστους νόσους τῆς Παθολογίας. Ὡρισμένως βαίνομεν πρός τήν κατάκτησιν τῆς πανακείας.
– Αὐτό, λοιπόν, δέν σᾶς ἐνθουσιάζει; τόν ἠρώτησαν.
Ἀπήντησε πάλιν μέ τό ἴδιον εἰρωνικόν μειδίαμα.
– Πῶς νά μέ ἐνθουσιάσῃ, ἀγαπητοί μου κύριοι; Ἡ πανάκεια, ἡ ὁποία θά εὑρέθη ἀσφαλῶς, θά θεραπεύῃ σύμφωνα μέ τό ὄνομά της ὅλα τά νοσήματα. Τό μόνον νόσημα, ποῦ δέν θά κατορθώσῃ νά θεραπεύσῃ ποτέ, εἶνε τό συνάχι.
Καί ἐπληροφόρησε τόν ὅμιλον, ὅτι, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἀναχωρήσεως ἑνός φίλου τοῦ ἰατροῦ, μεταβαίνοντος εἰς τό Λονδῖνον διά νά παρακολουθήσῃ τήν νέαν θεραπείαν τῆς φθίσεως, τοῦ παρήγγειλε νά τοῦ φέρῃ ἕξ δωδεκάδας ἀκόμη λινῶν μαντηλιῶν.
– Εἶσθε, λοιπόν, ἐντελῶς ἀπελπισμένος, τοῦ εἶπαν, διά τό συνάχι σας;
– Ἀπελπισμένος δηλαδή ὄχι… ἀπήντησεν. Ἐάν ἐξαλειφθοῦν ἀπό τοῦ προσώπου τῆς γῆς ὅλα τά νοσήματα, ὅπως θά συμβῇ ἀσφαλῶς μίαν ἡμέραν, δέν θά ἔχωμεν πλέον τήν παραμικράν ἰδέαν περί τῶν βασάνων καί τῶν κινδύνων, ποῦ ἐμάστιζαν τούς πατέρας μας. Πρέπει νά μείνῃ ἕνα δεῖγμα τῆς Παθολογίας εἰς τόν κόσμον, ποῦ νά ἐνθυμίζῃ ὅλα τά ἄλλα. Καί δέν ὑπάρχει καταλληλότερον δεῖγμα ἀπό τό συνάχι. Ἐκτός αὐτοῦ, ἡ ζωή, χωρίς ἀσθενείας, θά καταντήσῃ ἐξαιρετικά μονότονη. Τό συνάχι, ἐκτός τοῦ ὅτι θά ἀποτελῇ μίαν ἀνάμνησιν τῶν παλαιῶν ἡμέρων, θά εἶνε καί ἡ μόνη διασκέδασις τῶν μονοτόνων ὡρῶν μας. Ἐπί τέλους, θά ἔχωμεν μίαν ἐνασχόλησιν. Θά φτεριζώμεθα καί…
Καί συνεπλήρωσε τήν συνέχειαν μέ τόν στίχον τοῦ Σουρῆ, τόν ἐξυμνοῦντα τήν ὡραίαν καί ἀθώαν διασκέδασιν τοῦ συναχιοῦ:
Σοῦ λέν: «Μέ τῇς ὑγεῖές σας!…»
Καί λές: «Εὐχαριστῶ!…»
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
