ΜΕΛΕΤΗΣΑ μέ προσοχή τό νομοσχέδιο Γεραπετρίτη γιά τό νέο ἐπιτελικό κράτος καί βρίσκω ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρουσα ἰδέα τήν ἵδρυση τοῦ νέου Μαξίμου γιά τήν παρακολούθηση…
… τοῦ κυβερνητικοῦ ἔργου. Καί βεβαίως ὡς νέο Μαξίμου καί ὡς νέο σύστημα διακυβέρνησης δέν νοοῦνται οἱ τέσσερεις πέντε συνεργάτες πού ἔπαιρνε μαζί του κάθε πρωθυπουργός στό Μέγαρο. Ὡς τέτοιο ἐννοεῖται ἡ Προεδρία τῆς κυβερνήσεως, ἡ ὁποία σύμφωνα μέ τό νομοσχέδιο θά στελεχωθεῖ μέ τετρακοσίους ἑβδομήντα ὑπαλλήλους.
Πρόκειται στήν πραγματικότητα γιά μία ἀντιγραφή προσαρμοσμένη στά ἑλληνικά πρότυπα τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς γερμανικῆς Καγκελλαρίας, ἀλλά χωρίς νά λείπουν ἀπό αὐτήν καί στοιχεῖα ἀπό τό βρεταννικό ὑπόδειγμα. Ἡ χάραξη τῆς πολιτικῆς στό Ἡνωμένο Βασίλειο –ἄν διαβάσει κανείς τό αὐτοβιογραφικό «Ταξίδι» τοῦ Τόνυ Μπλαίρ στήν Ντάουνινγκ Στρήτ πολλά θά καταλάβει ἀπό τίς διηγήσεις του– βασίζεται πολύ στήν σωστή μελέτη τῶν δεδομένων, στήν βαθειά ἀνάλυση τῶν στατιστικῶν στοιχείων καί στήν παρακολούθηση τῆς ἐφαρμογῆς τῶν νόμων στήν πράξη. Ἡ σωστή ἀξιολόγηση τῶν δεδομένων ὁδηγεῖ στίς σωστές ἀποφάσεις, ἡ πρώτη ἀνάγνωση ξεγελᾶ, δέν ἀρκεῖ.
Ἐάν ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης δέν ἀποφάσιζε νά υἱοθετήσει αὐτό τό κατ’ οὐσίαν ἡμιπροεδρικό μοντέλο διακυβέρνησης, ἡ Καγκελλαρία θά ἦταν ἀσύμβατη μέ τά ἑλληνικά δεδομένα. Ἀλλά ὁ πρῶτος μήνας του στήν πρωθυπουργία δείχνει πώς μέ τήν συνδρομή τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ γραφείου του Γρηγόρη Δημητριάδη, τοῦ ὑπουργοῦ Ἐπικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη καί τοῦ ἐπιτηρητοῦ ὑφυπουργοῦ Σκέρτσου, θέλει νά ἔχει πλήρη εἰκόνα τοῦ κράτους καί τῆς λειτουργίας του. Παντοῦ. Ἀπό τήν Ἀστυνομία καί τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις μέχρι τήν δημόσια ἐνημέρωση καί τίς ὑπηρεσίες ἀσφαλείας-πληροφοριῶν.
Ἡ Ἀριστερά πού εἶχε μάθει τήν διακυβέρνηση τοῦ ρεμβασμοῦ, τῆς ἀμπελοφιλοσοφίας, τοῦ ραχατιοῦ καί τῆς ἀναβολῆς γιά τό μέλλον, νοιώθει μᾶλλον ἄβολα ἀπό τήν ἀλλαγή τῆς πίστας καί ἀσκεῖ κριτική στήν Κυβέρνηση, ὅτι τάχα δέν διαβουλεύεται μέ τήν κοινωνία. Μά αὐτό ἦταν τό πρόβλημα τῆς χώρας. Ὅτι αἰωνίως διαβουλεύετο. Ὅτι δέν λάμβανε ἀποφάσεις. Ὅτι ἄφηνε τόν χρόνο νά περνᾶ. Ἡ κριτική αὐτή ἄν μάλιστα συνοδεύεται καί ἀπό παρατηρήσεις «γιατί ὁ Μητσοτάκης δέν ἐφαρμόζει τό δῆθεν ἀντικειμενικό OpenGov τοῦ Γιωργάκη», στήν πραγματικότητα ἀποτελεῖ δημόσιο ἔπαινο γιά τόν Πρωθυπουργό, ὄχι κριτική. Δέν εἶναι κριτική νά ὑποστηρίζεις κάτι πού οἱ Ἕλληνες θέλουμε νά ξεχάσουμε.
Βεβαίως κάθε νέο διοικητικό μοντέλο ἐμφανίζει ἀρρυθμίες καί ἀστοχίες μέχρι νά λειτουργήσει καί νά δοκιμαστεῖ. Θεωρῶ ὅμως πώς αὐτήν τήν φορά ἀξίζει τόν κόπο. Αὐτό πού δοκιμάζει ὁ Πρωθυπουργός –ὑπερεξουσίες μέ ἁρμοδιότητες στό Μαξίμου, ἐνισχυόμενος ἀπό τήν Προεδρία τῆς Κυβερνήσεως σέ ρόλο ἐπιτηρητῆ τῶν Ὑπουργείων– δέν ἀφορᾶ τήν δομή τῆς διακυβέρνησης ἀλλά τήν ὀργάνωση καί τήν κουλτούρα τῆς διακυβέρνησης. Θά μετρηθεῖ κι αὐτό, μαζί μέ τήν ἀπόδοση τῶν ὑπουργῶν. «Μαζί».
