Η ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ Θεσσαλονίκης εἶναι παραδοσιακῶς ἀριστερή περιοχή
Ὅπως καί ἡ Νίκαια στόν Πειραιᾶ. Καί ὁ Κορυδαλλός. Καί τό Πέραμα. Καί ἄλλοι λαϊκοί Δῆμοι τῶν μεγάλων Μητροπολιτικῶν Κέντρων. Ἡ Χρυσή Αὐγή εἶναι σήμερα ἐκτός Βουλῆς. Οἱ ἰδέες της ἔχουν ἀπαγορευτεῖ ἀπό τά Μέσα Ἐνημερώσεως. Ἡ ἡγεσία της εὑρίσκεται στήν φυλακή. Ἡ πρό ἔτους καταδίκη της πανηγυρίστηκε ἐντόνως ἀπό ὅλα τά πολιτικά κόμματα –τῆς ΝΔ περιλαμβανομένης, θεωρήθηκε μάλιστα ἱστορική, ἀντίστοιχη τῆς Νυρεμβέργης. Ἐρωτήματα κατόπιν ὅλων αὐτῶν:
Πρῶτον: Γιατί σήμερα ἡ σιδηροδέσμιος Χρυσή Αὐγή λαμβάνει ἕνα τοῖς ἑκατό στίς μετρήσεις καί τό κόμμα Κασιδιάρη «Ἕλληνες γιά τήν Πατρίδα» δύο τοῖς ἑκατό; Μέ τόση χλεύη, καταδίκη, ἀπαξία, ἀπόρριψη, ἀποκλεισμό ἀπό τά Μέσα, δέν θά ἔπρεπε νά εἶχαν χαθεῖ ἀπό προσώπου γῆς;
Δεύτερον: Γιατί σέ παραδοσιακές ἀριστερές περιοχές ὅπως ἡ Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης ὑπάρχουν ἰσχυρότατοι ἀκροδεξιοί πυρῆνες ἀκόμη καί μέσα στά σχολεῖα; Γιατί στίς ἐκλογές τοῦ 2019 τό ΚΚΕ ἔλαβε ἐκεῖ 4,61% καί ἡ Χρυσή Αὐγή 4,2%;
Τρίτον: Γιατί ἡ Ἀριστερά καί ἡ ΚΝΕ τρέχουν μέ ἐμπροσθοφυλακή τήν φοιτητική της ὀργάνωση σέ σχολεῖα γιά νά κάνει κατήχηση ἔξω ἀπό αὐτά, καί γίνονται ἡ ἀφορμή ἐπεισοδίων; Διότι κακά τά ψέμματα, τά ἐπεισόδια στήν Σταυρούπολη κορυφώθηκαν μέν μέ τίς μολότωφ πού πέταξαν οἱ ἀκροδεξιοί –δέν ἔχουν οἱ ἀναρχικοί μόνον αὐτό τό προνόμιο– ἀλλά ὅλα ἄρχισαν ἀπό τήν ἀκατανόητη ἀπόφαση ἀριστερῶν φοιτητικῶν ὀργανώσεων νά ἀναπτύξουν κομματική δράση ἔξω ἀπό ἐκεῖ πού δέν θά ἔπρεπε ποτέ νά εἶναι: ἔξω ἀπό ἕνα σχολεῖο. Ἡ θέση τους εἶναι στό Πανεπιστήμιο.
Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τά τελευταῖα ἐρωτήματα. Ἡ προφανής ἀπάντηση εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερά μάχεται τήν ἀκροδεξιά ἐπειδή δέν συμβιβάζεται μέ τόν φασισμό. Αὐτόν πολεμᾶ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅμως πιό σύνθετη. Ἡ Ἀριστερά ἔχει πρόβλημα μέ τόν φασισμό, διότι αὐτός τῆς «κλέβει» πελατεία ἀπό τήν νεολαία. Δέν γοητεύουν οἱ παρελάσεις τῆς ΚΝΕ μέ τά κόκκινα κοντάρια καί τό σοβιετικό βῆμα μόνον. Γοητεύουν δυστυχῶς καί ἄλλοι βηματισμοί. Ἀλλά καί γενικώτερα. Ἡ Ἀριστερά ἔχει πρόβλημα μέ τόν ἐθνικισμό, διότι ἐκτός ἀπό τίς νεώτερες, καί στίς μεγαλύτερες ἡλικίες ἑλκύει ὑπό τίς περιστάσεις ἱκανό ἀριθμό ψηφοφόρων. Γιατί συμβαίνει αὐτό καί μάλιστα ἀπό τό 2013, ὅταν δολοφονήθηκαν ὁ Φύσσας στόν Κορυδαλλό καί οἱ Φουντούλης-Καπελώνης στό Νέο Ἡράκλειο; Διότι ἐνῶ εἶναι δύο κόσμοι ἐντελῶς διαφορετικοί, ὁ ἕνας στό φεγγάρι, ὁ ἄλλος στήν γῆ, ἀμφισβητοῦν ἐξ ἴσου τήν παγκοσμιοποίηση. Ἡ Ἀριστερά τήν ἀμφισβητεῖ ἀπό οἰκονομική σκοπιά, ἡ Ἀκροδεξιά τήν ἀμφισβητεῖ ἀπό ἐθνική σκοπιά. Ἀλλά καί οἱ δύο τόν τρέχοντα καπιταλισμό πολεμοῦν! Σημειώσατε παρακαλῶ ὅτι στήν Θεσσαλονίκη ἔγιναν δύο συγκεντρώσεις ἀντιεμβολιαστῶν. Ἀριστερῶν ἡ μία, Ἀκροδεξιῶν ἡ ἄλλη. Μέ κοινό πρόσημο ὅμως τήν ἀπόρριψη τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ ὡς μέτρου «φασιστικοῦ».
Δέν προβληματίζει, ἄραγε, γιατί ὁ φασισμός δέν ξεχωρίζει ἀπό τόν κομμουνισμό, ὅταν ἡ συζήτηση δέν ἀφορᾶ τίς ἰδεολογίες, τόν Στάλιν καί τόν Χίτλερ, καί ἐπικεντρώνεται στήν ὀπτική τους γιά τίς σημερινές ἐξελίξεις; Γιά ὅσους ἀπό ἐσᾶς τυχόν πεταχτήκατε ὡς ἐλατήριο ἀπό τίς καρέκλες σας μέ τίς ὡς ἄνω ὠμές σκέψεις, ἀφοῦ πρῶτα διευκρινίσω τό πολιτικῶς ὀρθόν ὅτι πράγματι ὁ φασισμός δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν κομμουνισμό –εἶναι διαφορετικοί ὁλοκληρωτισμοί– εἶμαι ὑποχρεωμένος νά ὑπενθυμίσω τά ἑξῆς: ὁ Περισσός θορυβήθηκε ἀπό τήν ἀπήχηση πού εἶχε στήν νεολαία ἡ ἀπώλεια τοῦ ράπερ Μad Clip. Δέν τόν εἶχε πάρει εἴδηση. Οἱ στίχοι τῶν τραγουδιῶν του ἔγιναν δημοφιλεῖς στήν νεολαία ἐπειδή ἀμφισβητοῦσαν τό σύστημα μέ θυμωμένο λεξιλόγιο ἄκρας δεξιᾶς. Γιά αὐτό ἄλλως τε καί ἔσπευσε ὁ Δημήτρης Κουτσούμπας νά δηλώσει τήν συμπαράστασή του στήν συμπαρουσιάστρια τηλεπαιχνιδιοῦ Τζούλια Νόβα, ἡ ὁποία κατακρίθηκε ἀπό τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἐπειδή φοροῦσε ἕνα μπλουζάκι μέ σφυροδρέπανο. Γιά νά κάνει τό ἄνοιγμά του στίς νεώτερες ἡλικίες. Ρελάνς.
Εἶμαι ἐπίσης ὑποχρεωμένος νά ὑπενθυμίσω ὅτι στήν συγκέντρωση τῆς πλατείας Συντάγματος ἐναντίον τῆς Συνθήκης τῶν Πρεσπῶν τό 2018 συνέπεσαν στό ἀκροατήριο ἀριστεροί πατριῶτες καί ἀκροδεξιοί. Καί τό ΚΚΕ ἐνοχλήθηκε ὅταν ὁ Μίκης Θεοδωράκης ξεστόμισε τήν διάσημη φράση «ἀδέλφια μου φασίστες». Κακά τά ψέμματα, ἀγαπητοί. Ἄν ἀφαιρέσεις τόν φασισμό ἀπό ἕναν φασίστα καί τόν κομμουνισμό ἀπό ἕναν κομμουνιστή, θά διαπιστώσεις ὅτι ἀπό τήν ἴδια κοινωνική τάξη προέρχονται, ἀπό τίς ἴδιες περιοχές, ἀπό τίς ἴδιες λαϊκές οἰκογένειες καί ἀπό τά ἴδια σχεδόν ἀκούσματα. Θά καταλάβεις ὅτι τίς ἴδιες ἀνησυχίες ἔχουν, τίς ἴδιες ἀπειλές αἰσθάνονται, τίς ἴδιες προκλήσεις καταγγέλλουν. Χωρίς τούς -ισμούς θά ἦταν στήν ἴδια ὄχθη. Ἀλλά ἡ διαίρεσή τους βολεύει θεωρητικῶς τό σύστημα –τεμαχίζεται ἡ διαμαρτυρία– βολεύει αὐτονοήτως καί τήν Ἀριστερά πού στό ἄγχος της μήν χάσει καί ἄλλες ψήφους, τρέχει ἔξω ἀπό τά σχολεῖα λαϊκῶν περιοχῶν γιά διαφώτιση. Ἡ ἀλήθεια γιά τήν Ἀριστερά, λοιπόν, ἀρέσει δέν ἀρέσει, εἶναι αὐτή. Δέν εἶναι μόνον ὁ φασισμός. Εἶναι ἡ ἐπιρροή, ἠλίθιε.
Τό ἑπόμενο ἐρώτημα ἀφορᾶ τό πολιτικό σύστημα στό σύνολό του. Πρέπει νά ἐξηγήσει στόν ἑαυτό του τί φταίει, καί ἡ Ἀκροδεξιά ζεῖ καί ἀναπνέει ὅταν ὑποτίθεται ὅτι ἐτάφη καί τῆς ἔγινε καί μνημόσυνο μεγαλοπρεπές. Ἡ ἀπάντηση, τό νῆμα τῆς ὁποίας ξετυλίγεται ἀπό τό 2013 καί πάλι, εἶναι ἁπλή: ἡ ἀπόρριψη, ἡ ἀμφισβήτηση καί ἡ διαμαρτυρία δέν ἀντιμετωπίζονται μέ διοικητικά καί πειθαρχικά μέτρα: μέ ἀπαγόρευση χρηματοδότησης, μέ ἀπαγόρευση ἀπό τά ΜΜΕ, μέ καταδίκες γιά ἀδικήματα τοῦ ποινικοῦ δικαίου. Ὅσο τό πολιτικό σύστημα δέν ὁμολογεῖ στόν ἑαυτό του, ὅτι τά ἄκρα γεννῶνται ἐξ αἰτίας τῆς δράσης τοῦ ἰδίου καί ὅσο μέ τίς ἐπιλογές του δέν ὁδηγεῖ τά λαϊκά στρώματα στήν ἐπανάκτηση τῆς ἐμπιστοσύνης στούς θεσμούς, τόσο τό φαινόμενο θά ζεῖ καί θά ὑπάρχει. Χορηγός ἐπικοινωνίας τοῦ φασισμοῦ καί τῆς Ἀκροδεξιᾶς σήμερα εἶναι ἡ ἄρρωστη δημοκρατία μας. Ὅσο δέν ἔχει τίς ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα τόσο θά γεννῶνται νέες «Σταυρουπόλεις».
Παραδόξως, τό εἶπε σωστά ὁ Νῖκος Παππᾶς ὁ ὁποῖος ἐπανεμφανίστηκε χθές τό πρωί μετά ἀπό καιρό στήν ΕΡΤ. Ὁ Βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐξήγησε ὅτι ὁ φασισμός ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει, γιατί τά κόμματα θεώρησαν ὅτι τόν κατατρόπωσαν μέ τόν ἐγκλεισμό τῆς ἡγεσίας τους στίς φυλακές, ἀλλά δέν ἀντιμετώπισαν τίς ἰδέες του. Ὁ ὁρισμός του θά ἦταν πληρέστερος ἄν ἔλεγε ὅτι οἱ ἰδέες αὐτές βρίσκουν ἀνταπόκριση σέ τμῆμα τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, γιατί τό δημοκρατικό τόξο δέν πράττει τό αὐτονόητο. Ὅπου λείπει ὁ ἐθνικός λόγος, φύεται ὁ ἐθνικιστικός. Ὅπου λείπει ὁ λαϊκός λόγος, φύεται ὁ λαϊκιστικός. Καί ὅπου ὁ πολίτης αἰσθάνεται ὅτι ἡ πολιτεία τόν ἀντιμετωπίζει φασιστικά, πάει ἀμέσως στό πρωτότυπο. Ἡ Ἑλλάς –δυστυχῶς– ζεῖ ἀπό τό 2013, τότε πού τά ποσοστά τῆς Ἀκροδεξιᾶς στίς δημοσκοπήσεις ἦταν διψήφια, μία ἀνορθογραφία: ἔβαλε φυλακή τούς πρωταιτίους τοῦ ἐξτρεμισμοῦ, συμπίεσε τό καπάκι, ἄφησε τήν ὀργή νά κοχλάζει μέσα στό ἀσφαλισμένο καζάνι καί τώρα σχεδόν, δέκα χρόνια μετά, τό καπάκι σκάει, πετάγεται πρός τά πάνω καί τά σαρώνει ὅλα. Καί τό σύστημα ἀκολουθεῖ ἀμετανόητο τήν ἴδια συνταγή: στήνει νέο Ἐφετεῖο ἔξω ἀπό τήν Σταυρούπολη χωρίς νά δίνει τόν λόγο σέ νέα παιδιά νά ἐξηγήσουν ἀπό τήν δική τους ὀπτική γωνία ποιό χέρι τούς ὅπλισε μέ μολότωφ. Ὅταν τόν Δεκέμβριο τοῦ 2008 νεαροί μαθητές ἔρριχναν μολότωφ στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, τό σύστημα δικαιολογοῦσε τίς πράξεις τους μέ τό ἐπιχείρημα «ἡ κυβέρνηση σκοτώνει τά ὄνειρά τους». Τώρα, ἀναισθησία. Οὐδείς ἐνδιαφέρεται ποιός κρύβεται πίσω ἀπό τήν δολοφονία τῶν ὀνείρων τῶν νεαρῶν παρασυρθέντων Ἀκροδεξιῶν. Αὐτοί δέν κάνουν ὄνειρα! Πρόταση: ἄς συνέλθουμε καί ἄς ἀφήσουμε πίσω μας τόν πολιτικό αὐτοματισμό. Ἄς διερωτηθοῦμε τί μᾶς διαφεύγει, τί κάναμε λάθος μέσα στίς οἰκογένειες, ποιά ἐκπαίδευση δώσαμε σέ αὐτά τά παιδιά, γιατί ἔχουν τόση ὀργή μέσα τους, τί τούς λείπει. Ποιά εἶναι ἡ αἰτία πού τρέχει τόση χυμένη βενζίνη στίς τάξεις τῆς νεολαίας. Τό εὔκολο εἶναι νά καταγγέλλουμε. Τό δύσκολο εἶναι νά κατανοοῦμε. Τό δυσκολώτερο, νά πείθουμε. Πολύ φοβᾶμαι ὅτι οἱ πολιτικές δυνάμεις ἐν τέλει χρειάζονται τά ἄκρα γιά ἀντίπαλο, προκειμένου νά ξεχνᾶμε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους.
