MIA ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρουσα δημοσκόπηση γιά τόν φιλελευθερισμό στήν Ἑλλάδα…
… μοῦ ἔστειλε προχθές πρός μελέτη ὁ φίλος ἐπί κεφαλῆς τῆς ἑταιρείας δημοσκοπήσεων Καppa Research Ντῖνος Ρουντζούνης μαζί μέ τά συμπεράσματά της καί ἕνα σημείωμα τοῦ δρος Ἀθανασίου Γραμμένου ὁ ὁποῖος ἡγεῖται τοῦ ἑλληνικοῦ παραρτήματος τοῦ Ἱδρύματος Φρῆντριχ Νάουμαν στήν Ἀθήνα. Τό Γερμανικό Ἵδρυμα ἦταν ὁ ἐντολεύς τῆς δημοσκοπήσεως καί ἄν κρίνω ἀπό τίς καταληκτικές ἐρωτήσεις πού ὑποβλήθηκαν στούς πολῖτες, αὐτό πού διευρευνήθηκε δέν ἦταν μόνο ὁ βαθμός ἀποδοχῆς τοῦ φιλελευθερισμοῦ στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί ἡ πιθανότης ἐπιτυχίας ἑνός ἀνεξάρτητου κόμματος τοῦ φιλελεύθερου κέντρου στίς προσεχεῖς –μέ ἁπλή ἀναλογική– ἐκλογές. Στά Ἀριστερά τῆς ΝΔ. Τά ἐγχειρήματα τοῦ Ποταμιοῦ, τῆς Φιλελεύθερης Συμμαχίας καί τῆς Δημιουργίας Ξανά πού δοκιμάστηκαν σέ προηγούμενες ἀναμετρήσεις ἀπέτυχαν. Ὁ Ἕλλην Γκένσερ δέν εὑρέθη, ἀκόμη ἀναζητεῖται. Διάβασα μέ συμπάθεια τήν ἔρευνα –ὡς μέλος τῆς ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εἶχα παρακολουθήσει πολλές φορές ἡμερίδες τῶν Ἱδρυμάτων Ἀντενάουερ (κυρίως) καί δευτερευόντως Νάουμαν (στήν Ἑλλάδα ἐπισήμως ἀπό τό 2012), καί γνωρίζω ἄριστα τί τά ἀπασχολεῖ. Τί ψάχνουν.
Παρά τήν σαφῆ πρόοδο πού ὑπάρχει ἀπό τό 1990 στήν κοινωνία μας, εἰδικῶς στήν νέα γενιά, δέ νομίζω ὅμως ὅτι αὐτό πού ψάχνουν ὑπάρχει. Ἡ Ἑλλάς δέν εἶναι φιλελεύθερη χώρα ὅπως τήν ἐννοοῦν, καί οἱ πολῖτες προσφεύγουν σέ ἀμιγῶς φιλελεύθερες λύσεις σέ ἐξαιρετικῶς ἔκτακτες περιστάσεις. Γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό κακές, κάκιστες κυβερνήσεις ἤ ἐπικίνδυνους πρωθυπουργούς ὅπως τό ΠΑΣΟΚ τοῦ 1989 ἤ ὁ ΣΥΡΙΖΑ τοῦ 2019. Οἱ φιλελεύθεροι μεταπολεμικῶς κυβερνοῦν βραχυβίως τήν Ἑλλάδα καί ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης εἶναι ὁ πρῶτος πού καλεῖται νά «σπάσει» τόν κανόνα. Γιατί βραχυβίως; Διότι ὁ συντηρητισμός εἶναι ὁ πλειονοτικός παραδοσιακός κορμός τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί ὁ φιλελευθερισμός ὁ μειονοτικός πλοῦτος πού μπολιάζει μέ πρωτοπορίες τόν κορμό. Δέν εἶναι αὐτός ὁ κορμός τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ὅμως. Ἡ ἔρευνα τό ἀποδεικνύει περίτρανα: τόσο ὁ κορμός τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ὅσο καί ἡ συντριπτική πλειονότης τῶν ψηφοφόρων τῆς ΝΔ εἶναι συντηρητικοί. Μέ τήν καλή ἔννοια. Εἰς τρόπον ὥστε ἄν ἔπρεπε νά τεθεῖ ἕνα ἐρώτημα αὐτό δέν θά ἦταν ἄν πρέπει νά ἱδρυθεῖ ἀνεξάρτητο κόμμα τοῦ κοσμοπολίτικου κέντρου ἀλλά ἀνεξάρτητο κόμμα τοῦ πατριωτικοῦ κέντρου. Κόμμα πού νά συνθέτει καί ὄχι νά γκετοποιεῖ. Καί κατά τοῦτο ἀπορῶ μέ τό συμπέρασμα τοῦ δρος Ἀθανασίου Γραμμένου, ὅτι ἡ ἔρευνα ἐνθαρρύνει τήν ἵδρυση φιλελεύθερου κόμματος. Κωδικοποιῶ ἀπαντήσεις:
– Τό 54% τῶν Ἑλλήνων πιστεύει στήν ἐλεύθερη ἀγορά καί τό 40% στόν κρατικό σχεδιασμό (!)
– Τό 65% τῶν Ἑλλήνων θέλει τό κράτος ρυθμιστή τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς.
– Τό 71% ζητᾶ νά διαμορφώνει τό κράτος καί ὄχι ἡ ἐλεύθερη ἀγορά τίς τιμές τῶν ἀγαθῶν (!)
– Δεύτερη πιό δημοφιλής ἰδεολογία μετά τό Κέντρο εἶναι ὁ …σοσιαλισμός!
– Τό 64% τῶν Ἑλλήνων εἶναι κατά τῆς παγκοσμιοποίησης καί τό 52% ζητᾶ τήν ἀπαγόρευση τῆς δημοσίευσης ἀπόψεων πού θεωροῦνται ἐπικίνδυνες.
– Τό 66% τῶν Ἑλλήνων θεωροῦν ὅτι οἱ μετανάστες «ἐπιβαρύνουν», τό 66% διαφωνεῖ μέ τό τέμενος (μέ ἀποχρώσεις), τό 60% λέει «ὄχι» στήν υἱοθεσία τέκνων ἀπό ὁμοφυλοφίλους, τό 47% «ὄχι» στήν κάνναβη καί τό 70% «ὄχι» στίς καταλήψεις.
– Ὁ Στρατός εἶναι ὁ πρῶτος σέ ἐμπιστοσύνη θεσμός (69%) σέ ἕνα σκηνικό πού καταρρέει, ἐνῶ τό 50% τῶν Ἑλλήνων (ἔναντι 47%) ζητᾶ σύρραξη μέ τήν Τουρκία ἄν χρειαστεῖ, καθώς οἱ παραχωρήσεις πού κάνουν στά ἐθνικά θέματα οἱ πολιτικοί θεωροῦνται (64%) ὑπερβολικές.
– Ἀκόμη καί ὁ θεσμός τῆς Δημοκρατίας, ἡ ὁποία ὡς πολίτευμα θεωρεῖται ἀποδεκτό μέ τά προβλήματά του (91%), εἶναι ὑπό κατάρρευση. Δικαιοσύνη, ΜΜΕ, Ἐκκλησία, Κόμματα, Κοινοβούλιο, συνδικαλιστές, Τράπεζες εἶναι στά τάρταρα τῆς ἐμπιστοσύνης. Κατά μείζονα λόγο τά ποσοστά τοῦ συντηρητισμοῦ εἶναι στόν «οὐρανό» μεταξύ τῶν ψηφοφόρων τῆς ΝΔ, ὅπως ἡ ἔρευνα ἐπισημαίνει. Οἱ νεοδημοκράτες ζητοῦν νόμο καί τάξη σέ ποσοστό 60% (39% ὁ ἐθνικός μέσος ὅρος), νά λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν ἡ θρησκεία στήν χάραξη πολιτικῆς σέ ποσοστό 53% (32% ὁ μέσος ὅρος), ἐπιθυμοῦν ὀλιγώτερα δικαιώματα (39% ἔναντι 62%) καί περισσότερη δικαιοσύνη καί ἀξιοκρατία. Αὐτό εἶναι καί τό μέγα ζητούμενο τῆς κοινωνίας στό σύνολό της: οἱ ἀξίες γιά τίς ὁποῖες διψᾶ εἶναι ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἀξιοκρατία καί τριτευόντως τά ἀνθρώπινα δικαιώματα πού τόσο λανσάρονται ἀπό τά ΜΜΕ.
Θεωρῶ κορωνίδα τῶν συμπερασμάτων τῆς ἔρευνας τό εὕρημα πού «λέει» ὅτι τό 82% τῶν ὀπαδῶν τῆς ΝΔ θεωροῦν «ἀπειλή» τόν ΣΥΡΙΖΑ καί τό 70% τῶν ὀπαδῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ «ἀπειλή» τήν ΝΔ. Ποσοστό πού «αὐγατίζει» ὅσο οἱ βάσεις τῶν κομμάτων τῆς Ἀριστερᾶς θά συναντῶνται στήν πορεία τοῦ Πολυτεχνείου τοῦ 2019, στό Ἐφετεῖο τό 2020, στά ἐπεισόδια γιά τό Πολυτεχνεῖο τό 2020. Ἐκτός ἀπό δύο Ἀμερικές, ἔχουμε λοιπόν μέ τίς παροῦσες πολωτικές ἡγεσίες καί δύο Ἑλλάδες. Ἀναβιώνουν σταδιακῶς σκληρές διαχωριστικές γραμμές: Κράτος-Ἀγορά, Γηγενεῖς-Μετανάστες, Ἀντιδεξιά-Ἀντικομμουνισμός, Δικαιωματισμός-Ἀντιδικαιωματισμός, Ἐκκλησία-Τζαμιά, Χριστιανισμός-Ριζοσπαστικό Ἰσλάμ, Σύστημα-Ἀντισύστημα, Τάξη-Ἀταξία, Παγκοσμιοποίηση-Ἀντιπαγκοσμιοποίηση.
Τά πραγματικά ζητούμενα λοιπόν σέ αὐτήν τήν φάση εἶναι δύο: ἡ σύνθεση τῶν δύο Ἑλλάδων. Καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς νοσούσης φιλεύθερης δημοκρατίας στά μάτια τῶν πολιτῶν. Διότι οὔτε φιλελευθερισμό ἔχουμε ὅταν οἱ πολῖτες ζητοῦν νά διαμορφώνει τό κράτος τίς τιμές τῶν ἀγαθῶν οὔτε φιλελεύθερη δημοκρατία ὅταν οἱ πολῖτες ἀμφισβητοῦν καί τούς τέσσερεις πυλῶνες της –Κοινοβούλιο, Κόμματα, Δικαιοσύνη, ΜΜΕ–. Ἔχουμε νοθευμένο φιλελευθερισμό, τῶν ὀλιγοπωλιακῶν καρτέλ καί τῆς ἀναξιοκρατίας ἀλλά καί ὑπό ἀμφισβήτηση ἀντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Γιά νά φθάνει ὁ Ἕλλην, τό πιό ἐλεύθερο πνεῦμα τοῦ κόσμου, νά ζητᾶ τήν βοήθεια τοῦ κράτους γιά νά σωθεῖ ἀπό τήν αἰσχροκέρδεια, τήν φτώχεια καί ἀπό τήν ἀναξιοκρατία, γιά νά μᾶς λέει κατά πρόσωπο ὅτι «ΜΜΕ καί πολιτική εἶστε σφιχταγκαλιασμένοι καί δέν σᾶς ἐμπιστεύομαι» (τά τελευταῖα δύο χρόνια περισσότερο μάλιστα), καί γιά νά φωνάζει «ὄχι ἄλλες παραχωρήσεις» στά ἐθνικά θέματα σημαίνει ὅτι τό «Ὄχι» τοῦ δημοψηφίσματος ἀνασυγκροτεῖται ἀνεπαισθήτως καί μάλιστα χωρίς τόν συστημικό ΣΥΡΙΖΑ. Γιά ὅσο χρόνο δέν ὑπάρχει κάτι πού νά τό ἐκφράζει ἑνωτικά, οἱ δύο Ἑλλάδες θά κρατοῦν μέσα τους αὐτά πού τούς ἑνώνουν καί θά κονταροχτυπιοῦνται στούς ἀνά τήν ἐπικράτεια καφενέδες τοῦ Facebook καί τοῦ Twitter γι’ αὐτά πού τίς διχάζουν. Ὑποστηρίζοντας ἀπρόθυμα πολωτικές ἡγεσίες. Τό ἐρώτημα λοιπόν δέν εἶναι τί ἄποψη ἔχουν οἱ Ἕλληνες γιά τόν φιλελευθερισμό ἀλλά γιά ποιόν φιλελευθερισμό. Ὁ κοινωνικός φιλευθερισμός τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Ἀντενάουερ Λούντβιχ Ἔρχαρτ πάντως –πού ταιριάζει στήν φύση τοῦ κατά βάση κρατιστῆ Ἕλληνα ὁ ὁποῖος δέν ἐμπιστεύεται τήν στημένη «αὐτορρύθμιση» τῆς ἀγορᾶς– εἶναι μᾶλλον ἀποσυνάγωγος σήμερα στήν κεντροδεξιά παράταξη. Προελαύνει ὁ φιλελευθερισμός τῶν ὀλιγοπωλίων.
