Πειθαρχημένη Δημοκρατία

Στήν νέα Δύση δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἐνοχλητικούς

Η σφοδρή ἀμφισβήτηση ἑνός διεθνοῦς δικαιοδοτικοῦ θεσμοῦ, τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου τῆς Χάγης, ἀπό τίς ἴδιες τίς δυνάμεις τῆς Δύσεως πού κατά βάση τό συνέστησαν ἐπαναχαράσσει τά ὅρια τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ὁ δυτικός κόσμος δυσκολεύεται πλέον νά ἀνεχθεῖ ἀκόμη καί τούς διαιτητές τῆς νέας τάξης πραγμάτων πού διορίζει ὁ ἴδιος ὅταν αὐτοί θίγουν τά συμφέροντά του. Ἡ ὀξεία ἀντίδραση τῶν ΗΠΑ, τοῦ Ἰσραήλ καί ἄλλων δυνάμεων στήν εἰσήγηση τοῦ εἰσαγγελέα του γιά ἔκδοση διεθνοῦς ἐντάλματος εἰς βάρος τοῦ πρωθυπουργοῦ Νετανυάχου, ἀνεξαρτήτως τῆς ὀρθότητας αὐτῆς, ἀποκαλύπτει τίς ἰσχυρότατες τάσεις ἀναθεωρητισμοῦ πού ἤδη ἀναπτύσσονται καί στήν Ἑσπερία. Ἄλλοι παραβιάζουν τά νομίμως καθορισμένα σύνορα (Ρωσσία) καί ἄλλοι ἀντιμετωπίζουν ὡς σκουπίδι τίς ἀποφάσεις τῆς Διεθνοῦς Δικαιοσύνης (ΗΠΑ). Ἀκόμη καί ἄν δέν δεσμεύονται ἀπό αὐτές. Διότι οἱ Ἀμερικανοί γερουσιαστές πού ἀπείλησαν ὠμά τόν εἰσαγγελέα τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου ἀλλά καί ὁ πρωθυπουργός τοῦ Ἰσραήλ πού διαμαρτύρεται ἐκπροσωποῦν χῶρες πού δέν ἔχουν ἀναγνωρίσει τήν δικαιοδοσία τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου γιά τόν ἑαυτό τους καί δέν ἔχουν κυρώσει τήν πολυμερῆ συνθήκη τῆς ἱδρύσεώς του (ὅπως δέν ἔχουν κυρώσει καί τήν Σύμβαση γιά τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας).

Πανηγυρίζουν βεβαίως ὅταν τό Δικαστήριο δικάζει καί καταδικάζει τόν Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πανηγυρίζουν ὅταν ἐκδίδει ἐντάλματα συλλήψεως ἐναντίον τοῦ Βλαντιμήρ Πούτιν, πανηγυρίζουν ὅταν ἔγιναν πρώτη φορά δεκτά στούς κόλπους τοῦ Δικαστηρίου ὡς ἱδρυτικά μέλη τά Σκόπια ὡς «Μακεδονία» τό 2004 (πρίν τά ἀναγνωρίσουν οἱ ΗΠΑ) ἀλλά γίνονται ἔξαλλοι μόλις αὐτό ρίχνει τά φῶτα τῶν προβολέων πάνω τους. Στήν πραγματικότητα, οἱ ἐπιθέσεις καί οἱ ἀπειλές πού δέχθηκε ἀπό γερουσιαστές ὁ εἰσαγγελέας τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου καί ἡ ἀμφισβήτηση τῆς εἰσηγήσεώς του σηματοδοτοῦν τήν βαθύτερη ἀντίληψη κέντρων ἐξουσίας τῆς Δύσης γιά τήν Διεθνῆ Δικαιοσύνη. Τήν ἀντιλαμβάνονται μόνο ὡς προέκταση τῶν πολιτικῶν της. Τίποτε ἄλλο. Στούς κόλπους αὐτῶν τῶν δικαστηρίων θέλουν νά καθρεφτίζεται ὑποχρεωτικῶς ὁ τρέχων συσχετισμός ἰσχύος τοῦ κόσμου. Καί ὅταν λόγῳ τῆς κακῆς πορείας τοῦ κόσμου δυσφοροῦν, διαφωνοῦν καί ἀποφασίζουν διαφορετικά ἀκόμη καί οἱ πιστοί δικαστές πού τά συγκροτοῦν, ἄρα ἀλλοιώνεται ὁ συσχετισμός ἰσχύος ἐντός τους, τότε ἡ Δύση ἀποφασίζει τήν ἀπαξίωσή τους καί σέ βάθος χρόνου τήν κατάργησή τους.

Πρόκειται γιά μιά ἐντελῶς ὁριακή στιγμή στήν ἱστορία τῶν κοινωνιῶν μας. Καιρό τώρα νομίζαμε ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀποτελεῖ τήν ἰδιαιτερότητα τῶν δυτικῶν κρατῶν. Ὅτι μόνο αὐτή στό πλαίσιο τοῦ νέου Ψυχροῦ Πολέμου ( ἀλλά καί τῶν ἰδιαιτεροτήτων τοῦ ἐσωτερικοῦ της παιγνίου) ἔχει συγχωνεύσει καί ἔχει ὁμογενοποιήσει τίς ἐξουσίες καταπνίγοντας δραματικά κάθε διαφορετική φωνή. Ὅτι μόνο ἐδῶ πρωθυπουργοί, ἀρχηγοί ἀντιπολίτευσης, νομοθέτες, δικαστές, συνταγματολόγοι, διεθνολόγοι, δημοσιογράφοι, τραπεζῖτες, ἐπιχειρηματίες, συνδικαλιστές, μητροπολῖτες, ἀστυνομικοί ἀποτελοῦν -ὄχι ὅλοι- μιά μεγάλη παρέα πού ἐξυπηρετεῖ τίς ἴδιες πολιτικές. Ἡ ἱστορία τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου δείχνει ὅτι τό μοντέλο τῆς νέας Δύσεως στό σύνολό της σχεδόν, πλήν δύο-τριῶν γαλατικῶν χωριῶν, εἶναι ἑνιαῖο καί ὅτι ὁ Κυριάκος ἔχει ἁπλῶς στήν Ἑλλάδα τήν ἀντιπροσωπεία. Κυβέρνηση,νομοθέτες, (Κοινοβούλιο), Δικαιοσύνη (τμῆμα αὐτῆς), Ὑπηρεσίες Ἀσφαλείας.

Μέσα Ἐνημέρωσης, Τράπεζες, συνδικᾶτα, ΜΚΟ ἔχουν συγχωνευτεῖ σέ μία ἑνιαία ἐξουσία πού ὑπηρετεῖ τίς ἴδιες πολιτικές καί παράγει τίς ἴδιες ἀποφάσεις.

Κυβέρνηση καί Δικαιοσύνη προωθοῦν τίς ἀνεμογεννήτριες κάποιων συμφερόντων. Κυβέρνηση καί Μέσα Ἐνημερώσεως ὑπερασπίζονται τόν διαγραφόμενο ἐπαχθῆ ἑλληνοτουρκικό συμβιβασμό πού ἐξυπηρετεῖ τίς γεωπολιτικές σκοπιμότητες τῆς συμμαχίας. Κυβέρνηση καί Ὑπηρεσίες Ἀσφαλείας παραβιάζουν ἀπό κοινοῦ τό ἀπόρρητο τῶν ἐπικοινωνιῶν καί τίς ἀτομικές ἐλευθερίες.

Κυβέρνηση καί πρόθυμοι στρατιωτικοί ἀδειάζουν τίς ἀποθῆκες τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ἀπό ὄπλα πού στέλνονται στήν Οὐκρανία, προωθῶντας σιωπηρῶς τό σχέδιο τῆς ἀποστρατιωτικοποίησης τῶν νησιῶν μας. Ό,τι βλέπουμε στήν μικρή ἑλληνική εἰκόνα τό βλέπουμε καί στήν παγκόσμια μεγάλη. Ἡ ἀπαίτηση γιά τήν ὑποταγή ὅλων τῶν θεσμῶν στήν δικτατορία τῆς μοναδικῆς σκέψης ἐπιβάλλεται, πλήν τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ, καί μέ τόν φόβο.

Ὅποιος πρωθυπουργός «παρεκκλίνει» εἴτε διώκεται ἀπό τήν Δικαιοσύνη μέχρι παραδόσεως, εἴτε διασύρεται ἀπό τά ΜΜΕ, εἴτε πυροβολεῖται ἐν ψυχρῷ ἐν μέσῃ ὁδῷ, ὅπως ὁ Σλοβάκος. Ὅποιος εἰσαγγελέας παρεκκλίνει ἀπό τίς ἀπαιτήσεις τῶν ποικιλώνυμων λόμπυ ἐκβιάζεται, ἀπειλεῖται, καμμιά φορά καί παραιτεῖται. Ὁ νέος Ψυχρός Πόλεμος καί ἡ ἀμυντική θέση στήν ὁποία βρίσκεται πραγματικά ἡ Δύση (ἀσχέτως ἄν παριστάνει τήν ἐπιτεθέμενη) δημιουργεῖ μιά νέα copy paste ἑνότητα «τάξης πραγμάτων» καί «ἀξιῶν». Ἡ ὁποία ἀντιπαραβάλλεται ὡς ὑπερέχουσα μέ τίς «ἀξίες» τοῦ Ἀνατολικοῦ κόσμου. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά πολεμοῦν τόν πόλεμο τῶν ἄλλων στήν Οὐκρανία καί νά στέλνουν ἀδιάκοπα ὁπλισμό πού προοριζόταν γιά τήν ἄμυνά τους. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά ἀναγνωρίζουν τόν γάμο τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν καί νά προωθοῦν τό τρίτο φύλο. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά καταδιώκουν τόν λευκό ἄνδρα μέ τό περίφημο κίνημα metoo.

Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά ἐξουδετερώνουν τήν θρησκεία. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά λανσάρουν στίς τηλεοράσεις τους καί στά σήριάλ τούς τήν πολυπολιτισμική κοινωνία. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά ἀποδέχονται τήν ἀλλοίωση τῆς ἐθνολογικῆς τους σύνθεσης ἀπό τούς μετανάστες. Ὅλα τά δυτικά κράτη πρέπει νά διαχειρίζονται τούς λαούς τους μέ τό αἴσθημα τοῦ φόβου.

Δουλεία χωρίς ἁλυσίδες δέν γίνεται. Οἱ λέξεις καριέρα καί συμβιβασμός εἶναι συνώνυμες. Ἡγέτης, βουλευτής, δικαστής, δημοσιογράφος, ἐπιχειρηματίας, ἀστυνομικός πού ἀηδιασμένος θέλει νά ξεκόψει ἀπό τό κοπάδι, βρίσκεται ἀπομονωμένος, ἀποκλεισμένος, διωκόμενος, ἀποσυνάγωγος.

Τό πρόβλημα βεβαίως δέν εἶναι μόνο τῆς Δύσεως. Εἶναι καί τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία προηγεῖται δεκαετίες σέ αὐτό τό εἶδος αὐταρχισμοῦ. Μέ διάσημους ἀντιφρονοῦντες, ἀληθῶς ἡρωικά ἐλεύθερα πνεύματα σκέψης. Τό ζήτημα εἶναι ὅμως ὅτι ἡ Δύση στήν πορεία πρός τήν μεγάλη σύγκρουση μέ τήν Ἀνατολή ἀνακάλυψε ὅτι αὐτό τό μοντέλο τῆς «πειθαρχημένης Δημοκρατίας» (ὅπως εἶχε ἀποκαλέσει ὁ Πρόεδρος Μπους τήν Κίνα) τῆς ἀρέσει. Τήν γοητεύει. Διότι, πρῶτον, κρατᾶ τήν πειθαρχία καί ἀφήνει σέ δεύτερη μοῖρα τήν δημοκρατία πού «λιγοστεύει». Δεύτερον, διότι ἡ νέα σκληρή γραμμή τῆς Δύσης στόν ὑπέρ πάντων ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Ἀνατολῆς δέν ἀντέχει τήν πολυτέλεια τῆς ἐλευθερίας ἔκφρασης καί τῶν διαφορετικῶν φωνῶν. Τήν «πατάει» κάτω τήν διαφορετική φωνή μέ τόν ἴδιο τρόπο πού τό κάνουν ὁ Πούτιν, ὁ Ἐρντογάν καί ὁ Σί Ζί Πίνγκ. Αὐτή ἡ σκλήρυνση τῆς γραμμῆς μᾶς προϊδεάζει γιά τό τί θεσμούς καί τί πολιτικό σύστημα θά ἔχουμε στήν πατρίδα μας καί τώρα καί στό μέλλον: Ὁμογενοποιημένο καί μέ ἀναφορά στά ἴδια κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἤδη στά καθ’ ἡμᾶς φωνάζει ἀπό μακριά ὅτι ἡ συμπληρωματική δύναμη τῆς ΝΔ θά εἶναι ὁ Κασσελάκης, ὁ ὁποῖος δέν τήν ἀμφισβητεῖ ἀλλά ἁπλῶς φιλοδοξεῖ κάποτε νά τήν ἀντικαταστήσει καί ἕως τότε θά ἀποτελεῖ τό χρήσιμο (συμμαχικό) μαξιλαράκι της.

Ἡ ὑπόθεση τοῦ Διεθνοῦς Ποινικοῦ Δικαστηρίου μᾶς λέει πολλά λοιπόν: Στήν νέα Δύση δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἐνοχλητικούς. Οὔτε κἄν εἰσαγγελεῖς. Στήν νέα Δύση, οἱ θεσμοί πρέπει νά κάνουν ὅ,τι τούς λέμε. Ὄχι ὅ,τι λέει τό δίκαιο. Στή νέα Δύση παραμερίζονται πλέον κυνικά οἱ ἱδρυτικές ἀξίες πού πρίν μερικά χρόνια ἀποτελοῦσαν τήν ὑπεραξία της. Δέν ζητῶ νά συμφωνήσουμε. Φοβᾶμαι ὅμως ὅτι πρέπει νά τό συνηθίσουμε. Μιθριδάτες μου!