Ο ΑΝΤΩΝΗΣ, διακεκριμένος δικηγόρος Ἀθηνῶν μέ γραφεῖο στήν ὁδό Σκουφᾶ…
… –ἐργάστηκα ἕνα φεγγάρι, φοιτητής Νομικῆς ὤν, στήν γραμματειακή ὑποστήριξή του– εἶναι ἀπό τούς πλέον ἀφοσιωμένους φιλοευρωπαίους πού ἔχω συναντήσει στή ζωή μου. Ὄχι ἁπλῶς εὐρωπαϊστής. Φεντεραλιστής. Τόν συνάντησα τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου στόν Ναυτικό Ὅμιλο τῆς Αἴγινας, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στήν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ στόν Ἅη Νικόλα καί ἀποτελεῖ συνήθως πόλο ἕλξης γιά ἀνθρώπους τῆς ναυτιλίας καί τοῦ πολιτισμοῦ –τήν ἡμέρα ἐκείνη χαιρετηθήκαμε μέ τόν Σταῦρο Ξαρχάκο. Ὁ Ἀντώνης ἔδειχνε αὐτήν τήν φορά σκεπτικός. «Ἡ Εὐρώπη μέ ἔχει ἀπογοητεύσει! Σκέψου, τό λέω ἐγώ, ὁ πλέον φανατικός. Ἡ ἀδιαφορία τους στό μεταναστευτικό μέ συγκλονίζει» μοῦ παρατήρησε θορυβημένος μέ ὅσα συνέβαιναν στόν Ἕβρο.
Ὧρες μετά τή συνάντησή μας διάβαζα μέ προσοχή τίς πρῶτες ἀνακοινώσεις τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ καί τοῦ ΟΗΕ. Ἀνακοινώσεις γεμᾶτες ἀσάφειες, νουθεσίες, συστάσεις γιά αὐτοσυγκράτηση κ.λπ. Ἐξοργίστηκα ἐξ ἴσου μέ τόν Ἀντώνη. Ὅταν ἕνας ἀποπειρᾶται νά εἰσβάλει σέ μιά χώρα καί οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί καί θεσμοί βάζουν στόν ἴδιο τορβᾶ θύτη καί θῦμα μέ ἐπικλήσεις στό διεθνές προσφυγικό δίκαιο, τότε κάτι πολύ σάπιο ὑπάρχει στό βασίλειο τῆς Δανιμαρκίας. Ἐκείνη τήν ὥρα τῆς ὀργῆς συνειδητοποίησα ὅμως τόν μέγαν κίνδυνο. Στήν πατρίδα μας, μετά τόν πόλεμο, δέν ὑπῆρξε ποτέ ὁλοκληρωτικός ἀντιδυτικισμός. Περνούσαμε τίς φάσεις μας μέν, εἴχαμε τά θέματά μας, ἀλλά ποτέ δέν τά βάζαμε μέ ὅλους! Μετά τήν μεταπολίτευση ἕως τό 2000 περίπου τό κυρίαρχο συναίσθημα στήν ἑλληνική κοινωνία ἦταν ὁ ἀντιαμερικανισμός. Γιά νά καταλαγιάσει κάπως ὁ Πρόεδρος Κλίντον μᾶς ζήτησε συγγνώμη ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ γιά τήν δικτατορία –ἰδέα τοῦ Νίκολας Μπέρνς καί τοῦ Μπόμπ Κήλυ. Τήν ἴδια ἐποχή ὁ φιλοευρωπαϊσμός καί τό ὅραμα τῆς ΟΝΕ ἦταν στό φόρτε του. Ἀπό τό 2010, ἔτος ἐπιβολῆς τῶν μνημονίων καί ἐγκατάστασης τῆς φιγούρας τοῦ Σώυμπλε στήν κεντρική πολιτική σκηνή μας, τά πράγματα ἄλλαξαν. Ὑποχώρησε ὁ ἀντιαμερικανισμός καί φούντωσε ὁ ἀντιγερμανισμός. Ξύπνησαν οἱ ὀδυνηρές μνῆμες τῆς Κατοχῆς! Οἱ ΗΠΑ ἀποκατέστησαν τήν εἰκόνα τους στήν ἑλληνική κοινή γνώμη παρεμβαίνοντας ἀποφασιστικά ὑπέρ ἡμῶν σέ κρίσιμες συνόδους κορυφῆς τῆς ΕΕ. Ἡ Ἑλληνική Ἀριστερά ἐπί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τούς προσέφερε ἀνεκτίμητη ὑπηρεσία. Ποιός νά τό ἔλεγε! Ὁ χθεσινός ἐχθρός τους, φανατικός φίλος!
Σήμερα, ἐν ἔτει 2020, καί μετά ἀπό μία μεγάλη καμπύλη στίς διακυμάνσεις τῶν συναισθημάτων μας, αἰσθάνομαι πώς καί ἐμεῖς καί ἡ Δύση διατρέχουμε ἕναν μεγάλο κίνδυνο. Τόν κίνδυνο τῆς συγχώνευσης δύο ρευμάτων ἀντί σέ ἕνα: τοῦ ἀντιευρωπαϊσμοῦ-ἀντιγερμανισμοῦ καί τοῦ ἀντιαμερικανισμοῦ σέ ἀντιδυτικισμό. Ὁ τρόπος πού προσεγγίζουν τά θέματά μας Εὐρώπη – Γερμανία καί ΗΠΑ ἐξοργίζει τούς ἁπλούς πολῖτες. Νοιώθουν τήν ἀπόσταση.
Αἰσθάνονται πώς μερικά λόγια λέγονται ἀπό ὑποχρέωση γιά τά μάτια τοῦ κόσμου. Ἀγανακτοῦν. Εἶναι θέμα χρόνου, ἄν συνεχίσουμε ἔτσι, ἡ ἐξέγερση καί ἡ βίαιη μεταπολίτευση πιθανόν νά παρασύρει στό διάβα της ὅλες ἐκεῖνες τίς δυνάμεις πολιτικές, μηντιακές, ἐπιχειρηματικές πού στηρίζουν ἄκριτα κάθε ἐπιλογή τῆς Δύσης.
Ὁ καθολικός ἀντιδυτικισμός στήν χώρα πού γεννήθηκε ἡ Δύση βρίσκεται στά σπάργανα. Καλό εἶναι νά τό ξέρουμε. Διαπερνᾶ ὁριζόντια ἀνώτερα, κατώτερα καί μεσαῖα στρώματα, χωρίς διάκριση! Εἴθε νά μή δοθοῦν πειστικές ἀφορμές γιά νά γιγαντωθεῖ.
